Default Title - Write Your Ownลิขิตรักเจ้าฟาร์มธัญกาล

คำขอร้อง

#เจ้าฟาร์ม

Chapter 3 คำขอร้อง

   แม้ภายนอกเขาจะทำทีไม่สนใจคำร้องขอของเพื่อน แต่ดอมจำได้ว่าไม่มากนัก ที่ซันจะทำท่ากุ้มกุมขมับเช่นนี้นับแต่เริ่มคบกันมาแต่สมัยมัธยม
ซันตบไหล่เพื่อนรักเพื่อนสนิทเบาๆ ก่อนพูดเรียบๆ ไร้คำว่าล้อเล่นในแววตา
“กูอยากขอให้มึงช่วยดูแลเหมียวเหมือนที่มึงดูแลนินเกียวได้ไหมวะ?”
ดอมสะดุ้งสุดตัวกับคำขอร้องของเพื่อนรัก
“มึงพูดอะไรเนี่ยไอ้เหี้ย” ดอมร้องเสียงหลง อยากเตือนสติเพื่อนว่ากำลังพูดอะไร
“มึงแค่ตอบกูมา มึงชอบเหมียวเปล่า กูขอคำเดียวชอบกับไม่ชอบ?”
คนที่เพิ่งเหยียบเท้าเข้าถิ่นฐานบ้านเกิดอึกอักกับคำถามของเพื่อนที่กระแทกเข้ากลางใจอย่างไรชอบกล
นึกถึงดวงหน้าใสๆ ดวงตากลมโต ร่างเล็กน่ารักและความเป็นเธอแล้ว
เขานึกอยากปฏิเสทก็ขมฝาดไปทั้งปาก ทว่าครั้นจะบอกชอบก็กระไร
ความลำบากใจย้ายจากซันหล่นลงมาใส่ดอมโครมใหญ่

ชายหนุ่มทั้งสองเข้าใกล้วงกินเลี้ยงของคนงานที่ต่างทักทายชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของฟาร์ม
และเพื่อนสนิทอย่างเป็นกันเอง
“กูให้มึงคิดคืนหนึ่ง มาตอบกูภายในวันพรุ่งนี้!” ซันโยนภาระให้เขาโครมก่อนหันหลังก้าวจากไป
ดอมอ้าปากค้างเป็นนานสองนาน ได้สติอีกครั้งเพื่อนรักก็สะบัดก้นห่างไปร่วมร้อยเมตรแล้ว
“ไอ้เพื่อน.....เหี้ย!” คนถูกข้อขอร้องที่ยากบอกปัดรบกวนใจงึมงำสบถไม่เต็มเสียง
มันเห็นเขาลังเลแบบนั้นคงฟันธงไปแล้วว่าเขาปฏิเสธไม่ได้แน่ๆ คิดไปคิดมาแล้วดอมก็ใจหายวูบ
หรือเพื่อนเลิฟจะรู้ว่าเขามีเยื่อใยไมตรีกับแมวเหมียว
ดอมสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนถอนหายใจยืดยาว เหยียบฟาร์มไม่ทันพ้นคืนความเครียดก็ถาโถม
เข้าหาจนเขาพลอยปวดเศียรเวียนเกล้าไปอีกคน

ชายหนุ่มเข้าไปนั่งลงกับวงกินเลี้ยงหนึ่งซึ่งมีคนรู้จักหลายคน
ทั้งลุงวี ตาแช่ม ยายชื่น น้ามะลิและคนสำคัญคุณนินเกียว
“สวัสดีครับทุกคน” ดอมทักทายทุกคนที่ผละจากเตาบาร์บีคิวและหันมาทักทายเขา
ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“กลับมาคราวนี้อยู่ยาวเลยนะครับ” ชายหนุ่มเสริมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
รอยยิ้มเกลื่อนทั่วใบหน้าทุกคนในวงกินเลี้ยง
“เรียบร้อยแล้วเรอะ หนี้สินฟาร์มน่ะ?” ยายชื่นภรรยาตาแช่มเอ่ยถามดอมที่คว้าไม้เสียบเนื้อปิ้งเสร็จแล้ว
ของนินเกียวมากัดเอร็ดอร่อย
จนดอมต้องส่งยิ้มหวานอ้อนคนตาขุ่น
“เรียบร้อยแล้วครับยาย หมดหนี้หมดสินเลยกลับบ้านได้” นินเกียวค้อนเล็กๆ ให้คนตาเชื่อมก่อนส่งบาร์บีคิวอีกไม้ให้คนยิ้มกริ่ม