Песня чырвоных ліхтароў

Глава 6. Гэты вучань зробіць усё

Перад Іжэнем стаяў ужо не той няспрытны і дурнаваты хлопец, якога той ведаў усяго дзень-два таму, а станісты мужчына, які шляхетна ўзвышаўся над іншымі. У яго быў такі ж твар, аднак нешта ў паглядзе Чжуцзы змянілася, хоць на ўсіх прысутных ён глядзеў усё з такой жа цеплынёй і пяшчотай. Магчыма, справа была толькі ў тым, што на піку Чансін Лу Чжуцзы пачуваўся куды больш упэўнена... Але хвалявала Іжэня зусім не дзівосная прыгажосць і вытанчанасць стаячага перад ім заклінальніка, а тое, што той апынуўся лордам Другой Школы! Гэты чалавек, які валяўся ў яго нагах і маліў дапамогу! Калі б Іжэн выпадкова прабрахаўся пра гэта здарэнне, рэпутацыя Чжуцзы імгненнем была б патаптана.

Іжэн недарэчна палыпаў вачыма, не перастаючы тарашчыцца на Чжуцзы, але калі той у ніякавасці зачыніў свой твар размаляваным веерам, юнак нарэшце пакланіўся як след, перш чым ізноў утаропіцца на мужчыну і сказаць:

— Прашу вас прыняць гэтага хлапчука ў вучні Другой Школы!

— Мне здаецца, — ціхі голас Чжуцзы, аднак, быў залішне гудкім, — што гэта не той шлях, якім ты б хацеў ісці.

— Гэты хлапчук прайшоў праз той жахлівы лес! Хіба гэта не кажа пра тое, што развязак ужо быў прынята даканцовы? — абурыўся Іжэн і ўстаў на калені. Белыя скрываўленыя адзенні раскідаліся па зямлі і з шолахам скамячыліся. - Гэты маладзён просіць вас..!

— Нясіце, — перабіў Іжэня Чжуцзы, цяжка ахнуўшы і махнуўшы рукой сваім вучням. Тыя, не смеючы пярэчыць, уцяклі за браму, а заклінальнік, скарыстаўшыся момантам, адразу заваліў юнака пытаннямі: — Чаму ты тут? Чаму не застаўся ў таго чалавека? Мне здавалася, што я даў табе досыць грошай на тое, каб ты змог завалодаць надзелам і прыстойнай хатай. І чаму ты ўвесь у крыві, што адбылося па шляху?

Ледзь утрымаўшыся ад таго, каб не назваць Чжуцзы ўжо звыклым "Лу-гэгэ", Іжэн неўзабаве адказаў на кожнае з пытанняў кароткім: — Гэта доўгая гісторыя...

Чжуцзы кіўнуў. Ён адразу зразумеў, што казаць пра тое, што здарылася Іжэн не гарыць жаданнем. А да таго моманту, як іх гутарка скончылася, вучні вярнуліся з піялай, імбрычкам і шырачэзным чабанем [1], куды і паставілі выдатны посуд.

— Падай чай Настаўніку, выказаўшы яму сваю павагу, — паказала дзяўчына, расстаўляючы ўсё, што прынесла, перад Іжэнем.

Іжэн быў добра знаёмы з традыцыямі чайнай цырымоніі — ён усё-такі праводзіў яе амаль кожны дзень для адменна багатых пастаяльцаў забаўляльнай хаты, — але, здаецца, у Другой Школе да гэтага ставіліся прасцей, бо чай падрыхтавалі загадзя. Юнак адразу падхапіў чайнік — і з кароткага носіка ў піялу палілася напаўпразрыстая жаўтлява-зялёная вадкасць наперамешку з чайнымі лісточкамі, якую Іжэн, гэтак і стоячы на каленях, падаў Лу Чжуцзы. Па звычцы кіўнуўшы, лорд Другой Школы прыняў піялу, садзьмуў лісце і выпіў чай. На гэтым скончылася нуднае прысвячэнне. Іжэн чакаў нечага больш пампезнага, але ўціхамірыўся і з гэтым.