Part 2>>>
"တီး... တီ"
အေနာက္နားက ဟြန္းကပ္တီးေသာ ဆိုင္ကယ္ေၾကာင့္ မြန္ ဆက္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ နက္ျပာေရာင္ဆိုင္ကယ္အထက္မွာ မိန္းကေလးတစ္ၪီး လိမၼော္ေရာင္ယူနီေဖာင္းစပို႔ရွပ္ႏွင့္ ဂ်င္းျပာေဘာင္းဘီကို တြဲဝတ္ထားကာ လက္ယာပခံုးမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္အိတ္အရွည္ကို လြယ္ထားေလ၏။
"ဘာလဲဟ "
တပ္ထားေသာ Mask အမဲကိုခြၽတ္ကာ ၿပံဳးျပေလျပန္သည္။ ျမင္ဖူးသလိုပဲ။ သိပ္ေတာ့မသိ။ ခပ္ျမင့္ျမင့္စုခ်ည္ထားေသာေၾကာင့္ ေမွးရိုးရွင္းရွင္းက ေပၚလြင္လွသည္။ ၿပံဳးျပေနေသာ ပန္းညိုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူသလိုပဲ။
"အစ္မက ဆရာမ ျဖစ္ေနတာကိုး ကြၽန္ေတာ့ကိုမွတ္မိလား "
စႏၵာက မြႏ့္႔ကို တလွည့္ သူ႔ကို တလွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ေနေလ၏။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဒီကေလးမ လူမွားေနတာ ျဖစ္ရမည္။
ရွင္းက ပလက္ေဖာင္းလမ္းမထက္က ဆရာမႏွစ္ၪီးအနက္ အျဖဴရင္ဖံုး ထမိန္စိမ္းညိုေရာင္ႏွင့္ အဝါေရာင္ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ဆံထံုးထက္ ပန္ဆင္ထားသူ မဟာဆန္ေသာ ဆရာမေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိပါေတာ့၏။ဆရာမကေတာ့ သူ႔ကိုမွတ္မိဟန္မတူ။
"ေအာ္ ...အစ္မ ...မမွတ္မိဘူးထင္တယ္ မေန့ကေလ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာေတာ့ အစ္မကို ေရစင္သြားေစတာေလ "
"ေအာ္ ....မင္းကိုး တို႔မွတ္မိပါၿပီ သြားေတာ့မယ္"
အရိွန္ေသစေဒါသက ျပန္အေငြ့လူလာေတာ့ ဒီေနရာက အျမန္ထြက္ခြါရန္ ဟန္ျပင္ေလ၏။
"ခဏ ခဏေနပါအံုး မမရယ္ မမ ကြၽန္ေတာ့ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းျဖစ္မယ္ ေတာင္းပန္တဲ့ အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ပို႔ပရေစ"
"အိုး ... မလိုပါဘူး တို႔မွာ ေျခေထာက္ပါတယ္"
ေရာ္...။ အပ်ိဳႀကီးေတြ သိပ္ခက္တာပဲ။ လူ႔ဂြစာႀကီး။ ၾကည္ျပာေျပာသလို ဇီဇာလဲ ေၾကာင္လွသည္။ သို႔ေသာ္ အဲ့လိုအပ်ိဳႀကီးကိုမွ သူက သေဘာက်ေနမိျခင္း။
"လာပါ မမရယ္ လိုက္ပို႔ပါ့မယ္ဆို ေက်ာင္းက ေဝးေသးတယ့္႔ဟာ "
"ကဲ ...ဟုတ္သား မြန္ရယ္ လိုက္သြားလိုက္ပါ တို႔ ဖယ္ရီက ဒီနားတင္ မြန္က တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလ်ွာက္ရမယ္တူတူ"
