"ပါရမီကံ ရင့္သန္တယ္ ....ႏြဲ႔မူဟန္ လွကုန္ႂကြယ္ တဲ့ သူရယ္ ...ဘယ္လိုေရ႔ွေၾကာင္းကံ ဆုပန္လာတယ္... ျမင္သူတိုင္းကရယ္ယ္ ခ်စ္ၾကည္ညိုဖြယ္ မ်က္စိထဲကထြက္ပါဘူး.... လွမွဴး ...ယံုကြယ္... စြဲမိၿပီကြယ္"
ခ်ိဳးျဖဴကြင္းရြာကေလး၏ အလယ္ပိုင္းဆီက ေလာ္စပီကာသံခပ္က်ယ္က်ယ္က ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ထဲ လြင့္ပ်ယ္ေနေလ၏။ ရြာထဲက လူေတာ္ေတာ္မ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနခဲ့တာက ေၾကးရတက္ သူေဌးေဒၚလွအံုးမယ္၏ သမီးအပ်ိဳႀကီး၏ မိန္းမျခင္း မဂၤလာေဆာင္ပဲေလ။
"အဲ့ဒါ ဘယ္က မဂၤလာေဆာင္လဲ အစ္မရဲ့"
ပဲခင္းထဲထိ လြင့္လာေသာ မဂၤလာသီခ်င္းေၾကာင့္ ပဲႏုတ္ေနၾကေသာ မိန္းမအုပ္စုထဲမွ အမ်ိဳးသမီးငယ္က သူနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ေနသူကို လွည့္ေမးလိုက္၏ ထိုအခါ အေမးခံရသူ မိန္းမက မဲ့ကာရြဲ႔ကာျဖင့္
"ညည္းကလဲ တုန္းပေအ ဒီေလါက္ နမည္ႀကီးေနတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ကို မသိတာ အံပါ့"
"ဘာနမည္ႀကီးတာတုန္း အစ္မရဲ့"
ေနပူပူမွာ လိုက္ကိုက္ေနေသာ ျဖဳတ္အခ်ိဳ႕ကို လက္ခံုျဖင့္ ေဝွးယမ္းခက္ရွင္းလိုက္ေနာက္
"ႀကီးေတာ္အုန္းမယ္ရဲ့ သမီးမဂၤလာေဆာင္ေလေအ ခုဆို ရြာထဲမယ္ ရန္ကုန္သူေတြေရာက္ေနၿပီေလ ညည္းကေတာထဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ"
"ေအာ္ ႀကီးေတာ္အုန္းမယ္သမီးအငယ္မလား ရန္ကုန္အလုပ္သြားတယ္ဆိုတာ "
"ေအး ဟုတ္တယ္ သူေလ ဆရာမမြန္ျမတ္သူ"
"ေအာ္ နမည္ႀကီးတာကေရာ ဘာလို႔လဲဟင္"
"ဘာလို႔ရမွာတုန္းဟဲ့ သူယူတာက လင္မွ မဟုတ္တာ မိန္းမ ေလ ဒါ့ေၾကာင့္ နမည္ႀကီးတာေပါ့"
"ရွင္ ... မိန္းမယူတယ္ ဟုတ္လား "
"ေအး ခုေလာ္ဖြင့္ေနတာ သူ႔မဂၤလာေဆာင္ပဲေတာ့ မွတ္ထား "
ပဲခင္းထဲ လယ္ခင္းထဲ ထန္းေတာထဲ ေစ်းထဲ သတင္းႀကီးၿပီး လူအမ်ားစိတ္ဝင္စားေနေသာ အေၾကာင္းအရာက တစ္ခုထဲပဲေလ။
အလုပ္အကိုင္ေန့ညမွာ ေဒၚလွအုန္းမယ္၏ ၿခံထဲရိွ မဂၤလာမ႑ပ္ လွလွႀကီးထဲတြင္ ဗြီဒီယိုစက္ႀကီးဆင္ကာ ျမန္မာကား ဇာတ္ၾကမ္းမ်ားျပသသျဖင့္ ရြာထဲက လူအမ်ားစည္ကားေနေခ်၏။ ဒါဟာ ရြာဓေလ့ မဂၤလာေဆာင္အႀကိဳည ထံုးစံပါပဲ။
