ဘဝမွာ တည္ၿမဲတာဆိုလို႔ ဘာမွမရိွဖူးတဲ့။
အလုပ္လုပ္ရင္း ေငြကိုသာ သြင္သြင္ရွာေနတက္ၿပီး ေငြေနာက္လိုက္ေနတဲ့ ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္မို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြနဲ႔ အလွမ္းကေတာ့ ေဝးေနခဲ့တာအမွန္။ ဒုကၡသစၥာေတြအေၾကာင္းလဲ ဘာသိဘာသာေနလာခဲ့ရေတာ့ ကိုယ္ေတြ့ႀကံဳရမွ ရလာတဲ့ သိဂၤါရသေဘာတရားေၾကာင့္ ရွင္းဆက္သြင္ နာက်င္စြာႏွင့္ အသံထြက္တဲ့ထိ ရီမိလိုက္ေလ၏။
"ဘာေတြ ဒီေလါက္ေတာင္ သေဘာက်ေနတာလဲ ရွင္း "
အမိေျမကေန ထြက္လာခဲ့တဲ့ အင္း ထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္နီးပါး ကာလအတြင္း ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ရံုးတြင္းသူငယ္ခ်င္း ခရစ္စတယ္ေၾကာင့္ ရွင္းဆက္သြင္ အေတြးေတြကို လက္စသတ္လိုက္ပါ၏။ခရစ္စတယ္ဟာ ဆံပင္ေရႊဝါေရာင္ေလးနဲ႔ သိပ္လွတဲ့ ျမန္မာေသြးေနွာ ကျပားမေလးတစ္ေယာက္။
"အင္း ... ဒီလိုပါပဲ အေတြးဆိုတာ အေရ႔ွေရာက္ အေနာက္ေရာက္ေပါ့ အေထြထူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ"
"ဒီမွါ မင္းအတြက္ Coffeeယူလာတယ္ "
"အင္း ေက်းဇူးေနာ္ "
"ကိစၥမရိွပါဘူးေလ ဒီေနရာေလးက ေကာင္းတယ္ေနာ္ ေလေကာင္းေလသႏ့္႔လဲ ရတယ္ ရွင္းကို ဒီမွါ အၿမဲေတြ့ရတယ္ေနာ္"
ရွင္းက ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး ခရစ္စတယ္ကို တစ္ခ်က္ရီျပလိုက္ကာ အေဝးဆီက ပင္အိုတန္းေတြကို ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ရင္ထဲက အပူေတြကို ဒီမွါ လာလာၿငိမ္းေနတာ ဘယ္သူက သိႏိုင္မွာလဲ။
"ရွင္းက ရီလိုက္ရင္ ေခ်ာတယ္ ဒါမယ့္ ရွင္းမ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေၾကကြဲျခင္းေတြပမာဏမ်ားတယ္ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က်န္ေနခဲ့တာလား "
"ကိုယ့္အေမနဲ႔အေဖကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မက်န္်န္ပါဘူး အင္း ... က်န္စရာလဲ မရိွပါဘူး"
California ၏ ေနေရာင္က သူတို႔ႏွစ္ၪီးေပၚျဖာၾကေနေလၿပီ။ ဒီေတါတြင္း ရွင္းအသားေတြ အညိုေရာင္သန္းလာၿပီး ႏွလံုးသားက ေက်ာက္ဆစ္လို မာေၾကာေနခဲ့ၿပီ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါတစ္ရံလြမ္းဆြတ္မိတာကလြဲရင္ က်န္တာေတြ ေနသားက်ေနပါၿပီ။
