စႏၵာ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတုန္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က အိမ္ဝိုင္းဖက္ၾကည့္ေနသလို ထင္ရသည္မို႔ အိမ္ေရ႔ွထြက္ၾကည့္လိုက္မိေလ၏။ ဟဲမက္အနက္ႏွင့္ ရွပ္နက္ျပာေရာင္ႏွင့္ မိန္းကေလးက ရွင္းႏွင့္ အရမ္းတူေနလြန္းသည္။ မြန္ ရိွေနမယ္ထင္သျဖင့္ လာၾကည့္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္၏။
"ရွင္း ... ရွင္း ခဏေလး "
လူရိပ္မျမင္သျဖင့္ သူမတစ္ေယာက္ထဲ ေသခ်ာေနတာကို ျမင္ရသျဖင့္ စက္ႏိႈးကာ ေမာင္း ထြက္ရန္ျပင္ေနေသာ ရွင္းက စႏၵာအသံေၾကာင့္ ရပ္တႏ့္႔သြားေလ၏။
"ရွင္း မဟုတ္လား အိမ္ထဲ ဝင္ပါအံုးလား ရွင္း "
ဟဲမတ္ကို ခြၽတ္ၿပီး အရင္င္ကလို အသက္မပါေသာ အၿပံဳးျဖင့္ မဆိုသေလာက္သြားၿဖဲ ရီျပၿပီး ေခါင္းခါလိုက္ေလ၏။
"မဝင္ေတာ့ဘူး အစ္မ ဒီတိုင္း ျဖတ္သြားရင္း ခဏလွမ္းၾကည့္တာ "
ရွင္း ... ပိန္သြားလိုက္တာ။ ခပ္သြယ္သြယ္ပါးရိုးေတြ မ်က္ကြင္းညိုညိုေတြႏွင့္ အညိုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြ ေဆးလိပ္ေတြ အခုတေလာအမ်ားႀကီးေသာက္ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာ၏။
"အစ္မတကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး ရွင္းရယ္ အစ္မလဲ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး "
"ကယာကံရွင္ကြၽန္ေတာ္ေတာင္မသိတာ အစ္မကို အျပစ္မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ မမမြန္က ဒီမွါ မေနေတာ့ဘူးလား ဟင္ ေက်ာင္းကို သြားေတာ့လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ့ရဖူး "
"အင္း ... အစ္မဆီလဲ မလာပါဘူး ရွင္းရယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတင္းထားပါေနာ္ မင္း အရမ္းပိန္သြားတယ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ ဒီအေတာတြင္း အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းေနလို႔ပါ "
ဟုတ္ရဲ့လား ရွင္းရယ္။ မင္းရဲ့ အျပဳအမူေတြက အသက္မပါတာ ဖုန္းကြယ္ထားလို႔မွ မရတာ ။ တစ္သက္လံုး လုပ္လာတဲ့အလုပ္က ဒီေလါက္ ပိန္တဲ့ထိ ပင္ပန္းပါ့မလား။
"အင္းပါ ရွင္း ျပန္ေတာ့ေလ ညဆိုင္းဆင္းၿပီး ျပန္လာတာမလား ျပန္အိပ္ေတာ့ေနာ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ မနက္စာမစားရေသးရင္ ကြၽန္ေတာ္မုန္႔ဝယ္လာတာ ယူထားလိုက္ပါလား "
