"ေမာင္ေရ ထမင္းခ်ိဳင့္အဆင့္သင့္႔ျဖစ္ၿပီေနာ္"
အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းဝတ္ဆံုေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသြားရန္အဆင္သင့္႔ျဖစ္ေနၿပီးေသာ မြန္ျမတ္သူက ထမင္းခ်ိဳင့္ဗူးေတြကို ျပင္ဆင္ေနရင္း လွမ္းေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ယူနီေဖာင္းစပို႔ရွပ္နက္ျပာေလးႏွင့္ ဂ်င္းကို ဝတ္ထားေသာ ရွင္းက မီးဖိုထဲဝင္လာေလ၏။
"မ ..ဘာဟင္းေတြ ထခ်က္ေနတာလဲကြာ မ ပင္ပန္းေနပါ့မယ္"
မြန္ျမတ္သူ၏ ခါးက်ဥ္းေလးကို အေနာက္မွ သိုင္းဖက္ကာ သနပ္ခါးပါးကြက္ေလးကို ေမႊးရင္း ေျပာလိုက္ေလ၏။မြန္ႏွင့္သူက မဂၤလာေဆာင္အၿပီးမွ ရွင္းမိဘေတြဘက္က လက္ဖြဲ႔ေသာ အိမ္ေလးမွာ ႏွစ္ၪီးအတူအခ်စ္တိုင္းျပည္တည္ေထာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
"မပင္ပန္ပါဘူး ေမာင္ရယ္ .. ေဟာသည္မယ္ေလ ေမာင့္အႀကိဳက္ ငါးရက္ယိုရြက္ အုပ္ရယ္ သီးစံုေၾကာ္ေလးရယ္ ထည့္႔ထားပါတယ္ေနာ္"
"လိမၼာလိုက္တဲ့ ေမာင့္မိန္းမ ... မြ"
"သနပ္ခါးေတြ ပ်က္ကုန္မယ္လို႔ ေမာင္ေနာ္ "
"ပ်က္ရင္ ေမာင္ထပ္လူးေပးမွာေပါ့ ေနာ့ ေမာင့္ကေလးေလး"
ခါးကိုမလႊတ္တမ္းဖက္ကာ အတင္းအၾကမ္းလိုက္နမ္းေနေသာ ေမာင့္ကို မြန္အတင္းတြန္းထုတ္ရင္း
"ကေလးမဟုတ္ပါဘူး နာရီၾကည့္အံုး အလုပ္ေနာက္က်ေနမယ္ေလရွင့္"
ထိုအခါမွ ရွင္းက လက္မွ သားေရႀကိဳးအနက္ေလးေထာင့္နာရီေလးကို ေျမႇာက္ၾကည့္ကာ
"ဟာ ၈ နာရီထိုးေတာ့မယ္ သြားမယ္ သြားမယ္ မြန္ရယ္ လာ လာ "
စားပြဲေပၚက ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ ေျပးဆြဲကာ သူ႔လက္ကိုပါ အတင္းဆြဲရင္း မာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲဝင္ေတာ့မည့္႔ႏွယ္ ဆိုင္ကယ္ကို အတင္းတက္ခြကာ ေမာင္းထြက္သြားပါေလေတာ့သည္။
"ေမာင္ ... ေျဖးေျဖးေမာင္းပါ မြန္ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေမာင့္ခါးကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားေလ"
"ေမာင္ကေတာ့ လုပ္ၿပီ"
ဆိုင္ကယ္ေပၚေတာင္ အသားယူခ်င္တဲ့ ေမာင့္ကို မြန္ ဆလန္ေပးလိုက္ကာ တစ္ဖက္က ဆြဲျခင္းကို ကိုင္ တစ္ဖက္က ေမာင့္ခါးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားရင္း လိုက္ပါသြားရပါေတာ့သည္။ ေမာင္အၿမဲေနာက္က်ရင္ ဒီလိုျဖစ္ေနၾကပါပဲေလ။
