ကျောက်ပန်းတောင်းမြို့နှင့် ၁၁ မိုင်အကွာ ပုပ္ပါးတောင်ခြေရွာကလေးဖြစ်သော ချိုးဖြူကွင်းရွာလေးသည် ပန်းပေါင်းစုံမြိုင်သော ပုပ္ပါးတောကြီး၏ အနီးတွင်ရှိသဖြင့် စိမ့်ကြီးမြိုင်ကြီးနှင့် အေးချမ်းလှပါသည်။ လူသုံးယောက်ဖက်ရမည့် မန်းကျည်းပင်မြင့်မြင့်ကြီးတွေ မန်ကျည်းသီးတွေက ခဲခဲလုတ်မျှ။ ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် အဖြူရောင် နှင်းဆီရိုင်းတွေက ဂန္တဝင်ဆန်လှသည်။
"ဘယ်လိုလဲ မောင် မွန်တို့ရွာက လှတယ်မလား "
"အင်း သိပ်လှတယ် ပြီးတော့ သာယာတယ်နော်"
မြို့နှင့် လားလားမှမဆိုင် မွှန်ထနေသော ဓာတ်ဆီကား ဂတ်ငွေ့တွေက မရှိ။ သဘာဝတရား၏ ဖန်တီးမှု့နှင့်သာ ပြည့်စုံလှပနေပါသည်။ ပေါက်ပန်းလဲပန်းနှင့် လက်ပံရဲရဲတွေက အနီရောင် ကတ္တီပါစကြီးီး ဖြန့်ခင်းထားသလို မြေနီရောင် လမ်းမထက်မှာ ကြဲပြန့်နေခဲ့ပါသည်။ ပုပုဝိုင်းဝိုင်း ဆီးပင်များက လမ်းဘေးဝဲယာမှာ ခူးမနိုင်။
"ဆီးသီးကတော့ အလိုက်ပဲမောင် ဆီးယိုဆို ပေါမှပေါပဲ "
"ဆီးချိုသီးတွေရောလား "
"ဒါပေါ့ မောင်ရဲ့ အစေ့ကသေးသေးလေး အနှစ်ကြီးပဲလေ"
"ဝိုး မိုက်လိုက်တာ "
"ရှေ့က ဝိုင်းက မွန်တို့အိမ်ပဲမောင်"
အညာစတိုင် ခြေတံရှည်အိမ်ကြီးက ကျယ်ဝန်းသော ခြံကြီး၏ အလယ်တွင်။ ရှင်းတို့ လှည်းဝင်လာသံကြားတော့ အိမ်ကြီးပေါ်က လူတွေ ဆင်းလာကြသည်။
"ရန်ကုန်က လာကြပြီဟေ့ မိမွန်တို့ လာကြပြီ"
အဲ့ဒီလို အော်ပြီ ဆင်းလာကြတာ။ အညာသူတွေဆိုပေမယ့် အသားမမဲဲကြဘူး။ ညိုစိမ့်စိမ့် ြေပြေလေးနဲ့ မြန်မာဆန်ဆန်ချောကြတယ်။ လှည်းနားကို ဝိုင်းလာကြပြီး အားလုံးက အထုတ်တွေ ကူသယ်လိုသယ်နဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါးပဲ။
"အမေ နေကောင်းတယ်နော် အမေကို အရမ်းလွမ်းနေတာ "
အသက် ၆၀ ခန့့် အညာသူအဒေါ်ကြီးက မမမွန်၏ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်လှအုန်းမယ်။ ဒေါ်လှအုံးမယ်က ချောချောခန့့်ခန့့်ရိုးရိုးကြီးပဲ။ ကျန်စစ်လက်ကောက်တွေနှင့့် ဆွဲကြိုးကြီးကို ခန့့်ခန့့်ငြားငြားဆွဲထားသေးသည်။
