UNICODE
ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကပဲကြည့်ဖူးခဲ့တဲ့ရုပ်ရှင်
နှစ်ပေါင်းများစွာကြာပြီးမှ ပူတူးနှင့်လာကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။
အရင်က ဆော့ဂျင်ရယ် နမ်ဂျွန်းရယ်နှင့်အတူကြည့်ခဲ့တာကို သတိရမိသေးပါ၏။
အဲ့ကတည်းကတုံး အ နေခဲ့တာ...
"ဦး...ပူတူးမုန့်သွားဝယ်အုံးမယ်နော်"
"အင်း...ပူတူးလေးကြိုက်သလောက်သွားဝယ် ဦးလက်မှတ်ယူပြီးရင် လိုက်လာရှင်းပေးမယ်"
"ဟုတ်..."
ကလေးမူကြိိုကျောင်းသွာမည့်စတိုင်လ်ဖြင့်
အရုပ်ကျောပိုးအိတ်ကလေးလွယ်ထားသော
အကောင််ပေါက်ကိုထယ်ယောင်းသာမက ဘေးကလူများကပါသဘောတကျကြည့်နေကြသည်။
သူတို့ကဦးလေးနှင့်တူလေး ဟုထင်ချင်ထင်နေကြလိမ့်မည်။
"ဂျောင်ဟိုဆော့!"
နောက်မှပြိုင််တူထွက်လာသောအသံကြောင့်
ဟိုဆော့လန့်သွားရသည်။
သေချာသည် ဒါဟာ ယွန်းဂီနှင်ဂျောင်ကု
"ဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ငါ..."
"ပြန်လိုက်ခဲ့!"
ဟိုဆော့လက်ကိုဆွဲပြီး ခေါ်သွားကြမယ့်နှစ်ယောက်ကို ထယ်ယောင်းအချန်မီလာတား၏။
"ဘာလုပ်တာလဲ!"
"ဘာလဲ ကျွန်တော််တို့သူငယ်ချင်း ကျွန်တော်တို့လာခေါ်တာ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဟက်! ကောင်လေးတို့ သူကကိုယ်နဲ့ရုပ်ရှင်လာကြည့်တာလေ ဘာလို့ရမှာလဲ"
"ဘာ! ဟိုဆော့!"
=====
ဟိုဆော့က ခေါင်းကိုငုံ့ထားပေမယ့်
ထယ်ယောင်းက မကြောက်စေရန်လက်ကိုကိုင်ထားပေး၏။
"အဲ့တော့...မင်းတို့က တွဲနေကြတာပေါ့"
"ဟုတ်တယ်...ပါပါးတို့ကိုပြန်မပြောဘူးမဟုတ်လားဟင်် "
"ဒါတော့..."
"ပူတူးက ကလေးမဟုတ်တော့ပါဘူး
သူ့စိတ်တိုင်းကျရွေးချယ်ပါစေ မင်းတို့ကသူ့မိဘတွေလည်းမဟုတ်ဘူးမလား"
"ကျွန်တော်တို့နားလည်ပါတယ်
ဟိုဆော့က ဖြူစင်တယ်ဗျ
ဦးလေးကြီးဖြစ်နေလို့ကိုကျွန်တော်တို့ကစိတ်မချနိုင်တာ "
