Göz ucuyla okuduğum ama daha ezberini yapmadığım bir alfabe gibi göründün birden. Sefalar, vedalar getirdin bilip bilmeden. Tam o sırada yaralarımı kapattım görmeyesin diye. Derli toplu oturdum tam karşına. Ama değil görmek, bakmadın bile. Ki, bir kere baksan, daha çok sevecektim. Ucuza gitmiş saydım o gün kendimi. Alıcısı çok ama amacında kullanılmayan bir eşya gibi... İçim titredi, yalnızlığım ürperdi. Hani sen vardın ama yoktun ya; en çok da ben eksiktim kendimde, uzaktan seni seyrettiğimde...
