Bir dil olsa da anlatabilsem bendeki sancıyan yeri. Nasılda kesip atmak istiyorum bir bilsen, göğsümde taşıdığım şu yarayı. Öyle acımasız bir yara ki bu, nereye gitsem benden önce varıp mahvediyor orayı. İşte bu yüzden kendimden başka kimseye gidemiyorum. Çünkü ne zaman birini sevmeye yeltensem, yaram hemen beni bana çağırıyor.
Keşke unutmak üzerine bir ilaç olsa, koysam onu yüreğimin üstüne. Ama ne mümkün, kalbim kendine böyle düşmanken.
Derdimin içinden çıkamadığım günlerde, başka insanlardan yardım istediğim de oldu. Dostlarıma, arkadaşlarıma ve hatta hiç tanımadığım yabancılara anlattım; senin benden gitmeyişlerini. Yaramı terk etmeyişlerini. Ama kimse bilmiyordu acıyan yerimin nasıl iyileşeceğini. Anlaşılan senden kurtulmak için yalnız sana ihtiyacım vardı. Yalnız seninle yalnız kalmaya.
Gel,
Beni bana iade et,
Kendimde ölüp sende yaşamaktan yoruldum artık...
