Dreams (Twilight Fanfic)

33. It is going to begin

Maggie's POV.

"Misschien moeten we ons weer even met de hoofdzaak bezighouden." Aro schrijdt naar voren en Renata, Felix en Demetri lopen automatisch met hem mee. "Ik wil graag het zekere voor het onzekere nemen," zegt hij. "En een paar van jullie getuigen spreken. Gewoon voor de vorm, hoor." Edward sist ergens om en ik wil weten waarom. Maar Aro kan nu alles horen. Aro schuifelt vooruit en blijft op tien meter van Amun en Kebi staan. "Ach, Amun, mijn buurman uit het zuiden!" zegt Aro warm. "Je bent al zolang niet meer op bezoek geweest." Amun blijft roerloos van angst staan en Kebi staat als een standbeeld naast hem. "De tijd is niet belangrijk. Ik heb nooit in de gaten dat hij verstrijkt," zegt Amun zonder zijn lippen te bewegen. "Helemaal waar," beaamt Aro. "Maar misschien had je wel een andere reden om weg te blijven?" Amun zegt niks. "Het kan soms zo ontzettend veel tijd kosten als je nieuwkomers in een groep moet inwerken. Dat weet ik maar al te goed! Ik ben blij dat ik anderen heb om dat soort vervelende klusjes voor me op te knappen. En het doet me goed dat jouw nieuwe aanwinsten zich zo uitstekend hebben aangepast. Jammer dat je ze nog nooit aan me hebt voorgesteld. Maar ik weet zeker dat je van plan was me snel op te komen zoeken." "Uiteraard," zegt Amun. "Ach, wat doet het er ook toe, we zijn nu allemaal bij elkaar! Is dat niet geweldig?" Amun knikt wezenloos. "Maar de reden voor je aanwezigheid is helaar minder plezierig. Heeft Carlisle je gevraagd te getuigen?" "Ja." "En waar ben je getuige van geweest?" "Ik heb het kind in kwestie bestudeerd. Het was haast meteen duidelijk dat het geen onsterfelijk kind was..." "Misschien moeten we, nu het ernaar uitziet dat er nieuwe categorieën zijn ontstaan," onderbreekt Aro hem. "Even duidelijk stellen waar we het over hebben. Met een onsterfelijk kind bedoel je natuurlijk een mensenkind dat gebeten is door een vampier en er daardoor zelf een geworden is." "Ja, dat bedoelde ik." "Wat is je nog meer opgevallen aan het kind?" "Dezelfde dingen die je ongetwijfeld ook aal in Edward's gedachten hebt gezien. Dat hij de biologische vader van het kind is. Dat ze groeit. Dat ze leert." "Ja,ja," zegt Aro ongeduldig maar vriendelijk. "Maar in de paar weken dat je hier bent geweest, wat is je vooral opgevallen?" Amun fronst zijn wenkbrauwen. "Dat ze... heel snel groeit." Aro glimlacht. "En vind jij dat ze mag blijven leven?" Ik begin te sissen en haast iedereen doet mee. "Ik ben hier niet om een oordeel te vellen," zegt hij ontwijkend. Aro lacht luchtig. "Ik vraag je alleen om je mening." Amun steekt zijn kin omhoog. "Ik zie geen gevaar in het kind. Ze leert nog sneller dan ze groeit." Aro knikt peinzend. Na een tijdje maakt hij aanstalten om weg te lopen. "Aro?" roept Amun. Aro draait zich vliegensvlug om. "Ja, vriend?" "Ik heb mijn getuigenis afgelegd. Ik heb hier niets meer te zoeken. Mijn vrouw en ik willen nu graag gaan." Aro glimlacht beminnelijk. "Maar natuurlijk. Ik ben zo blij dat we even hebben kunnen bijkletsen. En ik weet zeker dat we elkaar snel weer zullen zien." Amun's lippen vormen een dunne streep en hij buigt zijn hoofd kort om te laten zien dat hij de nauwelijks verholen dreiging had begrijpen. Hij pakt Kebi's arm en samen rennen ze haastig weg naar het zuidelijke rand van het veld, waar ze tussen de bomen verdwijnen. Ik weet zeker dat ze nog heel lang zouden blijven rennen. Aro schrijdt naar de oostkant van onze formatie, met zijn bewakers gespannen in zijn kielzog. Bij Siobhan's omvangrijke gestalte blijft hij staan. "Hallo, mijn beste Siobhan. Je bent nog even mooi als altijd." Siobhan geeft hem een knikje en wacht af. "En jij?" vraagt hij. "Zou jij dezelfde antwoorden op mijn vragen geven als Amun?" "Jazeker," zegt Siobhan. "Maar ik zou er nog iets aan toe willen voegen. Renesmee is zich bewust van de regels. Ze vormt geen gevaar voor mensen. Ze valt minder op dan wij. We hoeven niet te vrezen voor ontdekking. "Echt niet?" vraagt Aro rustig. Edward laat een laag gegrom horen. Ik laat ook een grom los. Renata steekt beschermend haar hand uit naar haar meester. En Garrett laat Kate los zodat hij zelf een stap naar voren kan doen, zonder aandacht te schenken aan Kate, die dit keer probeert hem tegen te houden. "Ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt," zegt Siobhan langzaam. "De wet is niet geschonden," zegt Aro sussend. Je hoort gewoon dat er een maar aan komt. "De wet is neit geschonden," herhaalt Aro weer. "Maar betekent dat dan ook dat er geen gevaar dreigt? Nee." Kalm schudt hij zijn hoofd. "Dat is een heel andere kwestie." Ik laat weer een grom los. Seth duwt zijn neus tegen me aan om te kalmeren. "Ze is uniek... Volstrekt en onvoorstelbaar uniek. Het zou vreselijk zonde zijn om zoiets moois te vernietigen. Vooral omdat we zoveel van haar zouden kunnen leren..." Hij zucht alsof het hem moeite kost. "Maar ze vormt wel een gevaar, een gevaar dat niet zomaar terzijde geschoven kan worden." Niemand zegt iets het is doodstil. "Wat is het toch ironisch dat terwijl de mensen zich steeds verder ontwikkelen, en hun geloof in de wetenschap groeit en hun wereld beheerst, wij steeds minder bang hoeven te zijn om ontdekt te worden. Maar, hoewel we ons steeds vrijer kunnen bewegen doordat zij niet meer in het bovennatuurlijke geloven, zij ze technologisch gezien zo sterk geworden dat ze, als ze zouden willen, een reële bedreiging voor ons zouden kunnen vormen, en sommigen van ons zelfs zouden kunnen doden. Duizenden jaren lang hebben we ons bestaan vooral geheimgehouden omdat dat makkelijker, praktischer was, en niet zozeer om onze veiligheid te garanderen. Maar de afgelopen wrede, boze eeuw heeft zulke krachtige wapens voortgebracht dat ze zelfs voor ons onsterfelijken een gevaar vormen. nU beschermt het idee dat wij slechts een mythe zijn ons pas echt tegen die zwakke wezens waarop we jagen. Dit wonderbaarlijke kind..." Hij steekt zijn hand op. "Wisten we maar hoe ze zich zal ontwikkelen. Wisten we maar honderd procent zeker dat haar bestaan onze geheime wereld nooit zal verraden. Maar we hebben geen idee wat er van haar zal worden! Zelfs haar eigen ouders zijn doodsbang voor wat de toekomst zal brengen. We kunnen niet weten hoe ze zal opgroeien." Hij zwijgt weer. "Alleen het bekende is veilig. Alleen het bekende is toelaatbaar. Het onbekende is... een zwakke plek." Caius' boosaardige grijns wordt steeds breder. "Je zoekt spijkers op laag water, Aro," zegt Carlisle kil. "Rustig mijn vriend." Aro glimlacht. "We moeten dit niet overhaasten. We moeten dit van alle kanten bekijken." "Zou ik dan misschien ook mijn kant van het verhaal mogen vertellen?" vraagt Garrett op een neutrale toon en hij stapt naar voren. "Nomade," zegt Aro. Garrett recht zijn rug en richt zijn blik op de menigte aan de rand van het veld. "Ik ben hier net als de anderen op Carlisle's verzoek naartoe gekomen om te getuigen," zegt hij. "Dat is nu in elk geval niet meer nodig, wat het kind betreft. We hebben allemaal gezien wat ze is. Ik ben gebleven om een andere getuigenis af te leggen. Aan jullie." Hij wijst met een priemende vinger naar de argwanende vampiers. "Twee van jullie ken ik. Makenna, Charles. En ik kan zien dat er nog veel meer zwervers onder jullie zijn, die net als ik rondtrekken en aan niemand verantwoording hoeven af te leggen. Denk goed na over wat ik jullie ga vertellen. Deze oudsten zijn hier niet gekomen om het recht te laten zegevieren, zoals ze jullie hebben wijsgemaakt. Wij hadden al zo'n vermoeden, en nu is het bewezen. Ze hadden een geldige reden voor hun komst, maar die blijkt op een misverstand te berusten Zie hoe ze nu met slechte uitvluchten komen om hun ware missie voor te kunnen zetten. Zie hoe ze zich in allerlei bochten wringen om te rechtvaardigen wat ze hier eigenlijk komen doen: deze familie vernietigen. Hij gebaart naar Carlisle en Tanya. "De Volturi is hierheen gekomen om deze clan, die zij als hun tegenstanders beschouwen, te doden. Misschien kijken jullie wel net als ik vol verbazing naar hun gouden ogen. Ze zijn anders dan wij, dat is waar. Maar de oudsten kijken ook en zien nog iets anders dan hun opvallende levensstijl. Zij zien macht. Ik heb de onderlinge verbanden binnen deze familie gezien En neem maar van mij aan dat dit een echte familie is. Deze vreemde mensen met hun gouden ogen verzetten zich tegen hun eigen natuur. Maar het lijkt erop dat ze in ruil daarvoor iets gevonden hebben wat misschien nog wel meer waard is dan slechts het bevredigen van een behoefte. Ik heb ze in de tijd dat ik hier was vrij goed geobserveerd, en ik heb het idee dat deze bijzonder sterke familiebanden voortkomen uit en zelfs alleen mogelijk zijn door het vredige karakter van dit leven vol onthouding. Er is hier geen agressie zoals we die allemaal bij de zuidelijke clans hebben gezien, die steeds groter werden en razendsnel ten onder gingen aan hun verwoestende vetes. Hier hunkert niemand naar macht. En Aro weet dat beter dan ik." Het vreemde is dat Aro heel rustig reageert op deze beschuldiging. "Toen Carlisle vertelde wat ons te wachten stond, heeft hij ons op het hart gedrukt dat hij ons niet had laten komen om te vechten." Garrett wijst naar Siobhan en Liam. "Deze getuigen beloofden een verklaring af te leggen, om de Volturi met hun aanwezigheid een halt toe te roepen zodat Carlisle de kans zou krijgen om zijn verhaal te doen. Maar sommigen van ons." Zijn ogen schieten even naar Eleazar. "Vroegen zich af of het feit dat Carlisle de waarheid aan zijn kant wel afdoende zou zijn om deze zogenaamde gerechtigheid tegen te houden. Zijn de Volturi hier om ervoor te zorgen dat ons bestaan geheim blijft, of om ervoor te zorgen dat ze hun macht behouden? Zijn ze gekomen om een verboden wezen te vernietigen, of een manier van leven? Zouden ze er genoegen mee nemen als bleek dat het zogenaamde gevaar slechts op een misverstand berustte? Of zouden ze hun zin oo zonder legitieme reden proberen door te drukken? We weten wat eht antwoord is op al deze vragen. We hebben het gehoord in Aro's leugenachtige woorden - een van ons heeft een gave waardoor we zeker weten dat hij loog- en we zien het nu in Caius' begerige glimlach. Hun wacht is slecht een hersenloos wapen, een middel dat hun meesters gebruiken in hun zoektocht naar macht. Dit roept andere vragen op, vragen waar jullie antwoord op moeten geven. Wie is jullie baas, nomaden? Doen jullie wat anderen willen, of alleen wat jullie zelf willen? Zijn jullie vrij om je eigen pad te kiezen, of bepalen de Volturi hoe jullie levens eruitzien? Ik ben gekomen om te getuigen. Ik blijf om te vechten. De dood van het kind interesseert de Volturi niets. Het gaat hun alleen om de dood van onze vrije wil." Wauw! Dat zoiets uit Garrett's mond komt. Hij kijkt iedere Volturigetuigen stuk voor stuk indringend aan. Aan hun gezichten te zien heeft hij indruk gemaakt. "Misschien willen jullie je wel bij ons aansluiten. Als jullie denken dat de Volturi jullie zullen laten leven om dit na te vertellen, dan heb je het mis. Misschien gaan we allemaal dood." Hij haalt zijn schouders op. "Maar misschien ook wel niet. Misschien staan we wel op gelijkere voet dan zij denken. Misschien hebben de Volturi eindelijk een waardige tegenstander getroffen. Maar ik kan jullie één ding beloven: als wij gaan, dan gaan jullie ook." Hij gaat weer naast Kate staan en neemt een vechthouding aan. Aro glimlacht. "Een erg mooie toespraak, mijn revolutionaire vriend." "Revolutionair?" gromt hij. "En tegen wie kom ik dan in opstand, als ik vragen mag? Ben jij mijn koning? Moet ik jou ook 'meester' noemen, net als die vleierige soldaten van je?" "Rustig, Garrett," zegt Aro inschikkelijk. "Ik refereerde slechts aan de tijd waarin je geboren bent. Nog steeds een echte patriot, merk ik." Garrett kijkt hem woedend aan. "We zullen het eens aan onze getuigen vragen," stelt Aro voor. "Ik wil horen hoe zij erover denken voor we ons besluit nemen." Hij keert ons de rug toe en loopt naar zijn getuigen. "Vertel eens, vrienden. Wat vinden jullie er nu van? Ik kan jullie verzekeren dat het kind niet is wat we hadden gevreesd. Nemen we het risico en laten we het kind in leven? Laten we deze familie ongemoeid, en zetten we daarmee onze eigen wereld op het spel? Of heeft onze vurige Garrett gelijk? Willen jullie het samen met hem tegen ons opnemen nu wij opeens naar de wereldheerschappij schijnen te streven?" "Zijn dat onze enige opties?" vraagt Makenna. "We scharen ons achter jullie of we vechten tegen jullie?" "Maar natuurlijk niet, mijn allerliefste Makenna," zegt Aro. "Jullie zijn uiteraard net als Amun vrij om te gaan, zelfs als jullie het niet eens zijn met het besluit van de raad." "We zijn hier niet naartoe gekomen om te vechten. We zijn hiernaartoe gekomen om te getuigen. En wij willen hierbij verklaren dat deze veroordeelde familie onschuldig is. Garrett heeft volkomen gelijk." "Ach," zegt Aro. "Wat jammer dat je zo over ons denkt. Maar onze taak roept bij sommigen nu eenmaal weertstand op." "Ik denk het niet, ik voel het," zegt Makenna's partner. "Garrett zei dat zij weten wanneer iemand liegt. Ook ik weet wanneer de waarheid hoor en wanneer niet." "Charles, mijn vriend, je hoeft niet bang voor ons te zijn. De patriot is ongetwijfeld oprecht van wat hij zegt." "Dat was onze getuigenverklaring. We gaan nu weg," zegt Makenna en zij en Charles lopen weg. Aro gaar voor de Volturi staan. "We zijn in de minderheid, mijn lievelingen," zegt hij. "We kunnen geen hulp van anderen verwachten. Moeten we deze kwestie laten voor wat hij is om onszelf te redden?" "Nee, meester," fluisteren ze in koor. "En zijn we wellicht bereid om een aantal mensen te verliezen om onze wereld te beschermen?" "Ja. We zijn niet bang." "Broeders," zegt hij ernstig. "We hebben veel te bespreken. "Tijd voor overleg," zegt Caius geestdriftig. "Tijd voor overleg," herhaald Marcus ongeïnteresseerd. Marcus draait zich om naar Aro. Dit is de eerste keer dat hij niet meer naar mij kijkt en daar ben ik blij mee. Iedereen kijkt opeens heel verdrietig. Dit gaat niet goed. Ik sla mijn armen om Seth's nek. "Als het verkeerd gaat moeten jij, ik, Nessie en Jake hier weg," fluister ik zodat alleen hij en ik het horen. Edward kijkt naar mij en ik knik naar Bella. Ik leg mijn hoofd in Seth's vacht en er stromen een paar tranen over mijn wangen. Ik loop samen met Seth dichter naar de Bella en Edward. Edward geeft me een knuffel en Esme loopt ook naar me toe. Iedereen knuffelt elkaar voor de laatste keer. Ik geef een kus op Seth's snuit. "Als we dit overleven," fluistert Garrett tegen Kate. "Dan ga ik overal met je mee naartoe." "Daar komt-ie nu mee," moppert ze. "Ga klaar staan," zegt Bella. "Het gaat beginnen."