Hande:
Yaptığımız her şeyin,attığımız tek bir adımın,söylediğimiz her kelimenin iyi yada kötü bir sonucu vardı, tıpkı bir çizgi gibiydi, yaşam ve ölüm arasında incecik bir çizgi vardı, yaptığınız tek bir hareket sizi ölüme götürebiliyordu, çizginin bir ucunda sevdikleriniz bir ucunda ise belirsizlik vardı, hayat bir döngüden ibaretti, önce doğuyor,sonra büyüyor ve en son ölüyordunuz, işte ben bu döngüde sıkışıp kalmıştım, ne bir adım ileri gidebiliyor ne de bir adım geri gelebiliyordum, benim sonum bir belirsizlikti, bu belirsizlikte tek yapabildiğim şey kendime acı çektirmekti...
Hande elinde ki defteri bir kenara bıraktı, uykusuzluktan göz altları morarmıştı, iyi değildi hiç iyi değildi,masanın üstünde ki ilaç kutusunu aldı, içinden bir tane ilaç alıp yuttu,artık ilaçlar da fayda etmiyordu, ne doğru düzgün yemek yiyebiliyor, ne de doğru düzgün uyuyabiliyordu, başı felaket derecede ağrıyordu ne yaparsa yapsın bir türlü geçmiyordu, hava aydınlanmaya başladı, artık kalkması gerektiğini düşündü, çok işi vardı daha kızını okula götürecekti.
Hande:"Bebeğim ben akşam seni almaya geleceğim, sen şimdi arkadaşlarınla güzelce oyunlar oyna tamam mı?"
Masal:"Tamam annecim, hem biliyor musun ben ada ile selin'e voleybol oynamayı öğrettim. "
Hande:"Aferin benim güzel kızıma, hadi anneye bir öpücük ver bakalım."
Masal:"Görüşürüz annecim, seni çok seviyorum."
Hande:"Görüşürüz bitanem bende seni çok seviyorum."
-"Hande hanım merhaba."
Hande:"Merhaba."
-" Şey ben sizin çok güzel büyük bir hayranınızım, bir fotoğraf çekilebilir miyiz?"
Hande şaşırmıştı, tabi ki bu normal bir şeydi ama hande voleybolu bıraktığından beri kimse fotoğraf çekilmek için gelmemişti,uzun zaman sonra tekrar gülümsemişti, bu gerçek bir gülümsemeydi,onu mutlu sansınlar diye takındığı gülümsemelerden değildi.
Hande:"Tabi ki olur çekilelim."
************************************
Hande poşetleri mutfağa bıraktı, tabi bu sırada evin içinde bağırmayı ihmal etmiyordu.
Hande:"Çağlar kollarım koptu, bir gelip yardım etsen keşke... çağlar neredesin?"
Ama çağlar gelmedi, hande bütün evi dolaştı ama onu bulamadı,en sonunda aramaya karar verdi ama ona ulaşamıyordu, bu durum hande'yi iyice endişelendirmişti,en sonunda zehra'yı aramaya karar verdi belki o görmüştür diye düşündü.
Zehra:"Hande hanım,buyurun efendim nasıl yardımcı olabilirim.
Hande:"Zehra çağlar yok."
Zehra:"Nasıl yok?"
Hande:"Yok işte Zehra evde değil, arıyorum cevap vermiyor."
Zehra:"Tamam dur sakin ol belki markete falan gitmiştir."
Hande:"Masal da yok zehra, hem araba burada."
O sırada kapıdan sesler gelmeye başladı.
Hande:"Zehra dur seni birazdan arayacağım."
Hande kapıyı açtı ve karşısında çağlar'ı gördü.
Hande:"Çağlar neredesin sen, telefonunu niye açmıyorsun,beni ne kadar endişelendirdin haberin var mı, az daha polisi arayacaktım, hem masal nerede?"
