☠┆𝙷𝚊𝚛𝚛𝚢 𝙿𝚘𝚝𝚝𝚎𝚛 𝚟𝚎 𝚉𝚊𝚖𝚊𝚗 𝙺𝚊𝚟𝚛𝚊𝚖ı┆☠

『2.4』♡Tekrardan Aşk♡

Bu bölümü ecrinzelalYldz'a adıyorum! Teşekkürlerr~~

🌼🌼Marvolo bu bölümde daha yumuşak davranacak 🌼🌼
🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑

Odama girdim ve uyumaya çalıştım. Her seferinde aklıma tekrar gelen geçmişle uykum yarım kalıyordu. Dayanılmaz bir acı karnımı sardı, çok feci kramp geçiriyordum. Yerimde dönüp durdum soğuk terler döküyordum buda beni iyice rahatsız ediyordu. Odanın kapasının açılması ile karın ağrım hafiften dindi. Bende hemen gelen kişiye baktım.

Marvolo galiba tekrar kılık değiştirmeyi unutmuştu. Yanıma oturdu ve yüzüme baktı. Ardından o bana biraz daha yaklaştı. Nefesini yüzümde hissettim burnu burnuma değince bir an ne yaptığını sorguladım sonra nefesi dudağıma gelince içimi bir rahatlama hissi kapladı karnımdaki kramp aniden kendini saldı ve soğuk terlerim yerini marvolo'nun soğuk göz yaşlarına bıraktı.

"özür dilerim..."

Ne dediğini anlamıyordum veya neden ağladığını sadece 2-3 defa 'özür dilerim' kelimesini tekrarlamıştı. Bende korkudan kıpırdayamıyordum bile marvolo burnumdaki burnunu yanaklarıma gömdü ve elini omuzlarıma attı. Doyasıya ağlıyordu, yanaklarım sırıl sıklam olmuştu. Biraz doğruldum ve kafası omzuma düştü. Ondan küçük olsamda adam sanki o an beni çoktan ağlanacak omuz ilan etmişti. Zaman durmuş gibiydi. Marvolo ellerini omzundan çekip belime götürdü ve belime sarıldı. Yüzünü yanağımdan çekip boynuma gömdü, ve galiba uyuya kaldı...

"Tom..?"

"mhm..?"

"ne oldu?..."

Kafası kıpırdandı ve uyumadığını anladım. Ağlaması geçtiği için mutluydum ama mutluluğum kısa sürdü.

"kalbini kırdığım için.."

Uyandım. Evet marvolo dün gece yine şarhoş olmuş kendinden geçmiş ve beni manipüle etmişti. Her zaman gıcık, soğuk ve duygusuzdu Onun eski tavrından nefret ediyordum ama şimdi onları özlüyorum... Ellerimi yumruk yaptım, kendimi insanlardan kurtulmak için sırtından atan bir tay gibi hissediyordum. Her zaman ihanet edip gizli yaşayan ve sürüsüne bile güvenmeyen bir tay. Hayatımdan nefret ediyordum, bütün herkes beni bırakıp gitmişti ve kendimi bile tam tanımıyordum. Neden beni bu kadar önemseyen insanlar varken ben kimseyi önemsemiyordum? Artık marvolo bile umrumda olmamaya başlıyordu.. Hayır ona karşı soğumaya başlamıştım...

Biraz ayaklarımı hareket ettirdim ve ellerimle yanımdan destek alarak doğruldum. Koltukta uyuyan kılık değiştirmemiş tom'u fark ettim. Normalde onu görünce hızlı atan kalbim şuan atmıyordu, hayır hayır.. Ben ona aşığım! Böyle olmamalı. Her zaman onu düşünerek geçirdiğim zamanım Artık daha çok yaşama çabasına dönüşmüştü. İhanetler peş peşe geliyordu kendimi durdurmayıp sinir krizleri geçiriyordum. Beni sakinleştirecek tek kişide yanımda yoktu ve kabuslarım her geçen gün artıyordu. Bu kabuslar her Zaman gerçeği gösteriyordu bu beni ilk başlarda rahatsız ediyordu ama sonra alıştım çünkü bir süre sonra geleceği göstermeye başladı ama hala kabuslardı bunun olmaması için her şeyimi verebilirdim.

Tom yavaşça kıpırdanınca bende üstümdeki örtüyü kaldırıp sessizce ayağa kalktım. Onun yanına yavaşça ilerlemeye başladım. Kırmızı kan çanağı gözlerini görmeden ölüyordum ama şuan ki duygusuzluğumun tarifi yoktu. Ona yaklaştıkça arttı ve sonunda duygusuzluğum kalktı üzerimden.

Tom gözlerini açtığında bana baktı, bir süre bakıştık ki bu benim için sunulan bir nimetti. Onun gözlerine bakmak için an kolluyordum ve sonunda doya doya o gözlere bakıyordum. Varmı benden daha mutlusu?