Tanıtım bölümündeki videoya bakabilirsiniz.
🕯️
''Bir kum tanesi kadarız bu evrende. Cennet de bu dünyada, cehennem de.''
♟
Burası bir cehennem. Burası bir yok oluş. Burası KAFES.
Bir girişi vardı. Fakat çıkışı bulmak imkânsızdı. Kuşlar kafeslerden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♟️
Yanılıyorsun. Yanlışların ve yalanların olduğu bir dünyada yaşıyorsun. Yanıyorsun. Seni söndürecek bir damla su bile yok. Üşüyorsun. Dünya alevlerle çevrili bir cehenneme dönüşmüş. Ama sen hâlâ üşüyorsun. Korkuyorsun. Çünkü değer verdiğin hiçbir şeyi kurtaramayacağını biliyorsun. Yalanlıyorsun. Çünkü inanmak istemiyorsun. Şimdi tekrar oku. Sen yanılıyorsun.
Bu bir bilmece değil. Bunlar bir yapboz parçası da olamaz. Zihin sana ait. İstediğini kurgularsın. Önemli olan gerçekleşmesini isteyip istemediğindir. Ama bazen öyle bir şey olur ki kurguladığın şeye sen bile inanmazsın.
Parmaklarım çiviyle kazınmış boşlukların arasında gezinirken yutkundum. Kapı bir anda açılınca arkamı dönüp soran gözlerle bana bakan Ateş'le konuştum. Ama bu konuşmayı bir tek ben duydum.
Sen katil misin?
Olamazsın, olmamalısın.
"N'apıyorsun burada?"
Sertçe yutkundum ve resmen titriyordum. Tekrar duvara baktım. Ateş bana doğru yaklaşıp tam arkamda durdu. Bir elini belimden karnıma doğru götürürken diğer eliyle kolumu tuttu ve duvara değdirdi.
"Bunların ne olduğunu biliyorsun sanırım."
Başımı sallamakla yetindim. Sesi duyulmayacak kadar fısıltılıydı.
"Korkuyor musun?"
Hayır anlamında başımı salladım. Neden böyle oluyordu? Neden konuşamıyordum? Ateş, parmaklarımı çivinin yarattığı boşluklar arasında gezdirdi bir süre. En sonunda benim ismimim yazılı olduğu güne denk getirdi.
"Bu ne biliyor musun, ufaklık?"
"Ölüm tarihim mi," dedim dişlerimi sıkıp. Beni tutan elleri gevşedi ve beni bıraktı.
