040

44 2 0
                                    

“‘Di na posible, pinaniwala...”

Hindi tayo puwede...”

Sumilay ang ngiti sa aking labi nang marinig ang mahinang pagsabay ng mga tao sa kanta at marahang pagsabay ng mga kamay. Maybe almost everyone here can relate to the song.

While singing, I looked at Vince’s side. But guess what, he was staring at the other side. The girl that looked like an angel in white dress, also glancing at him and seemed so uncomfortable.

I guess, she’s the girl.

Binasa ko ang labi at mas nag-focus sa pagkanta at pakikipagkonekta sa mga manonood at nakikinig. This might be sound like I can relate, too.

Two weeks with him, I still know nothing. Ang the girl knows the best for him. Hindi ko alam ang dahilan ng paghihiwalay nila pero sigurado akong mabigat ito para mahirapan silang balikan ang isa’t isa.

I am not that stupid. Siguro ay naging panakip butas lang ako. Clueless ang mga tagahanga niya, ako ang kilala pero matatapos na rin naman. Hindi ko alam ang kalalabasan nito.

Nabasa ko ang tweet niya noong isang gabi. Nakuha ko naman ang ibig niyang sabihin. Hindi naman mahirap sa aking gawin ang nais niyang iparating kung sakali.

Anong malalim sa dalawang linggong pagsasama? I was just good at interacting like how they describe me, a social butterfly. Magaan ang loob ko kahit kanino at kalaunan ay ganoon na rin sila sa akin.

Hindi ako mahihirapang lumayo kung sakaling magkaroon sila ng isa pang pagkakataong magkasama. It’s not really that painful when I realize that I was just his shield from pain.

I did a great job lifting him up, right?

Sansinukob Series #4: Voice Over NoiseWhere stories live. Discover now