Sansinukob Series #4: Voice Over Noise

056

"Sorry..." I mumbled. "Kasalanan ko lahat."

He chuckled and messed ny hair up. "Ako ang may mali, Stacey. I'm sorry for using you."

I bit the inside of my cheeks.

Why does it hurts to hear those from him? Did he really just used me? Yes, he's broke that time pero lahat ba ng makakasama ng nga taong wasak ang puso ay ginagamit lang nila?

"Masakit?" He gently asked.

I gulped and looked at him. He just smiled at me. "Come here..."

Inilahad niya ang kamay sa harap ko, walang alinlangang inabot ko iyon. I stand up and followed him. My lips parted because the gorge shocked me.

Ang lalim, nakakatakot. Wala naman talaga akong balak tumalon.

"Shout the pain away." He whispered.

That's my plan.

Ilang segundo ko siyang pinagmasdan. He was just looking around, feeling the peaceful place.

"Bakit ang guwapo ng kasama ko?!" I shouted.

I heard Vince's soft chuckles.

"That's your pain? Ang ka-guwapuhan ko? Well, sorry. Shouting can't erase your pain, hindi kumukupas ang hitsura ko."

Napangiti ako nang makita ang tunay na ngiti sa kaniyang labi. Tila ba lumundag ang puso ko sa nasisilayan. Bakit ang sarap sa pakiramdam na makita ang ngiti niya?

"Bakit ang daming judger sa mundo?" I yelled. "Wala naman tayo sa paligsahan kung saan may hurado!"

Vince breathed. "Sino ba sila para manghusga? Alam ba nila ang tunay na nangyari sa likod ng mga kuwento ng iba?"

Unti-unting bumaba ang maliwanag na araw habang tumataas naman ang makinang na buwan.

Hindi ko alam kung gaano katagal naming ginawa ang walang tigil na pagsigaw ng mga hinanahit namin sa lahat. Wala nang pakialam kung mawalan kami ng boses.

Nothing can beat the pain we've been dealing with.

Natigilan ako ng bigla na lang akong higitin ni Vince para sa isang yakap. It's seven in the evening and we're still here, resting our hearts, healing our wounds. I felt his lips on my temple.

"Happy birthday, sunshine Say. I missed you."