HARESE

10. Bölüm: Bir Varmış Bir Yokmuş

10. Bölüm - Bir Varmış Bir Yokmuş

Bölüm Şarkıları;

Cem Adrian, Aylin Aslım - Herkes Gider Mi

Ayla Dikmen - İlk ve Son Aşkım Sen Olacaksın

Tuna Velibaşoğlu - Kal Ölene Kadar

Satır aralarına bol yorum isterim... Yıldıza bastıysak eğer, keyifli okumalar.

🌼

Sonra bir mezarlıkta

Bir çukurun başında

Bir kapının ağzında

Herkes susar

Konuşur Ölüm

Ve sürer hayat.

🌼

Herkesin hayatında belli başlı dönüm noktaları olurdu. Kafasına bir şeylerin dank ettiği, karakterinin yerine oturduğu bir nokta. Kimisi için çok kısa kimisi için ise çok uzun sürerdi bu zamanlar.

Benim dönüm noktam annemin gidişiydi.

Büyüdüğünü hisseder miydi insan tek bir gecede? Bir insan tek bir gecede büyür müydü?

Ben büyümüştüm.

Artık peşimde hasta olacaksın kalın giyin diyen ya da hasta olduğumda bana çorba yapacak bir annem yoktu yanımda. Eve geldiğimde onun sıcak karşılaması olmayacaktı artık. Bahçeye benim için çilekler eken, her ilkbaharda papatyalara toplayıp vazolara koyan annem yoktu.

Annem gitmişti.

Annem yoktu.

Acı vardı, gözyaşı vardı, kırık bir kalp vardı ama annem yoktu.

Halam odama girip benimle uzun bir konuşma yaptıktan sonra böyle devam edemezsin demişti. 'Bir an önce kendini toparla, annen hayatta olmasa bile sen hala hayattasın ve annen bu halini görse yıkılır.' Kelimesi kelimesine böyleydi söyledikleri, ilk dinlediğimde ne saçmalıyor demiştim içimden, benim annem öldü ne toparlanması demiştim...

Ama sonra söyledikleri o kadar dokunmuştu ki içime bir süre boşluğu izlemiş daha sonra da kendi isteğimle duşa girmiş, insanlarla konuşmuş, bir yaşam belirtisi göstermiştim.

'Yarım kaldık hala..." Demiştim içim gide gide. 'Yarım kaldık, ben, ablam, babam... En çok üzüldüğümse annemin daha bir sürü hayali vardı, ben anneme değil, yarım kalanlara üzülüyorum. Öyle vakitsizce gitti ki ne yapacağımı bilemiyorum, ne yapılır bilmiyorum... O kadar çok alışmışım ki onun kanatları arasına saklanmaya, şimdi kocaman karanlığın ortasında yapayalnız hissediyorum.'

Gözlerimin içine bakarak ilk söylediği cümle asla yalnız olmadığımdı. Evet ben de biliyordum yalnız olmadığımı ama etrafımdaki hiç kimse annemin yarattığı boşluğu dolduramazdı.

'Yaşa!' Demişti sonra ellerimi elleri arasına alarak. 'Annen neyi yaşayamadıysa sen yaşa! Kendin için değil, annen için yaşa. Hayatına devam et Rüya! Kendini odalara kapatma, insanlardan soyutlama! Ye, iç, gez, eğlen... Annenin gidişiyle ne yarım kaldıysa sen tamamla!'