TOZKOPARAN "TEŞKİLAT"

Bölüm 27

Alevden...
Şunu soktum mu tamam.Bu delikleri neden küçük yaparlar ki yani insan bi düşünür.Yok ya benim kadar düşünceli bulunmaz.Offf ama başlatıcam.Alt tarafı gireceksin neden zorluyorsun ki.Sen giriceksin ve canın yanmayacak.Bizimkiler değerimi iyi bilsin.Akif bilse şimdiye mapusu boylamıştım.*Kendini aştın birinin evinede gizli gizli girmezsin*Senin çeneni çekemem. Git başımdan.*Çok ayıp.*Kapa çeneni salak iç ses *Bebeğim sinirin bana sökmez.*Duygu gibi başlama sende.*Hoşuna mı gitti?bebeğim*Ebeni.....*dıt dıt dıt no küfür*Konuşmaya devam edersen silahla kafama sıkıcam o olacak.*Beni aradığın günleri görürüm.*
Merak etme aramam çaldırım.*Iyyyyyyyyyyyyyyyyy*
Sesin kesildi bakıyorum.İşte böyle adam ederiz.

Kabloyu sonunda bağladım.Elifgil bu çocuğu oyalarken bende odaya dinleme cihazı ve kamera takacaktım.
Bunu yapmak bana baya şeye mal oldu ama olsun.
Hele şunun yaptığını kanıtlayayım.O zaman işi bitecek.
Bide kendini zeki zannediyor.Cezasını bizzat elimle vericem.Dur hazır burdayken ne yapacağıma karar vereyim.Yapılacak birçok şey var.Seçmek çok zor olacak.

En iyisi onu oyunuyla yenmek.Bide tek nasıl hepsini halletmiş.O değilde bugüne kadar neden ben bulamadım.Baya paslanmışım.Şu işim bi bitsin eğitimlere tekrar başlamalıyım.*Duygusuz olmaya hazır mısın?*

Bilmiyorum ki.Hepsi iyi çocuklar ama.Benim doğam böyle.Bu ihanet bi süre eğlenmek için kullanıp sonra bırakmak demek.Peki buna hazır mıyım? Onlara böyle davranmak canımı yakacak mı?Pek acı hissetmeyen biri için bu neden zor?Bunu daha önce kendime itiraf edememiştim.Elif anneme benziyor.Beni yangınlar içinde bırakan anneme.Onun yüzünden "Alev" ismi almak.

İkizimi alıp beni bırakması peki.Evet benim bi ikizim var.Annemin aramızda seçim yaptığı ikizim.Ve bi gün sonra doğduğumuz gün.O şerefsiz anneyi bir daha hatırlamak.Bıraktığı gün dünyada ilk günüm olması.
O günü kutlayacak bana acıdan başka birşey vermiyor.

Onun için Tam 17 yıldır.O güne lanet ediyorum.Belki o zaman bırakmasaydı.Böyle duygusuz olmazdım.O aptal eğitimi almazdım.

Her yanlış yaptığımda cezalandırılmazdım.Babamın o sözü peki"Her yanlışının bir cezası vardır.Ama doğru yaptığın zaman tebrik bekleme!"Hiçbir zaman tebrik beklemedim.Anca aptallar beklermiş.Kendime bile itiraf etmediğim şeyler ne kadar birikmiş.

Onu öldürdüğüm zaman biter sandım.Ama bitmedi.
Evet ben Babamı öldürdüm.Kendini hedef yapmıştı.
Belki bilerek yaptı.O tetiği nasıl çektim nasıl vurdum
bilmiyorum.O zaman 10 yaşındaydım.Aradan 7 yıl geçti ama hala unutamıyorum.Güçlü olmaya çalışıyorum.Ama belki en zavallı benim.

Yaşım tutmadığı için cezası olmadı.Sadece bi süre piskolojik eğitim aldım.Dedem sayesinde.Hep yanımda oldu.Akif ise benim gerçek abim oldu.Yalan yok bu aralar mutluyum.Hep onlar sayesinde.Piskolağa gittikçe sinirlerim bozulmaya başladı.Bende bıraktım.
Tabi bunu onlar bilmiyordu.Onlarını yüzüne baktıkça yalanlarım geliyordu.Bu yalanlar sinir hastası olmamı tetikledi.Gözüm dönünce kimse tutamıyor.

Hatta bu hastalık yüzünden dedemin kalbini çok kötü kırmıştım.Hayatımın en berbat zamanlarında.Arkadaş kelimesini öğrendim.Alfa bozkurt takımım bu sinirimi
kontrol etmemde yardımcı oldu.Bana duygular olduğunu öğreten onlardı.Onların yanında mutluydum.
Tabi uslu durana kadar.Kafama göre yaşadığım için dedem cezalarına başladı.Ama babamınkiler gibi değil.
Bu daha az can yakıyor.Sonrada bu okula düştük işte.
Ama iyikide düştüm.

Bizimkiler sev falan yaptılar.Neymiş seni hayatımın sonuna kadar sevicem.Bilmediğin tek duygu "aşk" dedikleri şey.Ha ister miyim? Daha ne olduğundan bile habersiz bi duyguyu istemem.