Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡♡♡
pov: tighnari.
kafeden alelace çıktından sonra koşa koşa eve gittim. aklımda iyi bir plan vardı.
annem muhtemelen evde değildi, nilou'nun annesiyle alışverişe çıkacağım demişti. anahtarla içeriye girip kapıyı kapattım.
üstümdekileri değiştirmeden kendimi mutfağa attım. çantamdan telefonumu çıkarıp geçen gün, sırf cyno çok seviyor diye, indirdiğim pasta tariflerinin olduğu uygulamaya girdim.
biraz hızlanan nefesimi düzeltmek için oturdum ve cyno'nun seveceğini düşünüp listelediğim pastalara bakmaya başladım.
çok abartı bir şey yapmak istemesem de, inek desenli pasta yapmak çok cazip geliyordu. en fazla ne olabilir ki diyerek tezgahın başına geçtim.
yaklaşık 2 saat sonra süslemesini de tamamen bitirdiğimde hem kendim hem de mutfak savaş alanından çıkmış gibiydi. ortalığı toplarken pastanın biraz soğuması için buz dolabına koydum.
etrafı topladıktan sonra üstümdeki sırf ortama başkaları da gelecek diye giydiğim pantolonumu çıkarıp siyah eşofmanımı giydim. üzerimdeki tilki desenli tişörtü değiştirmeye gönlüm el vermemişti.
birkaç dakika içinde üzerimi halledip pastayı da bir kaba koyarak evden çıktım. önceden ne olur ne olmaz diye zorla aldığım evin konumuna ilerlemeye başladım.
mavi ve sarı tonlarının karıştığı evin önüne gelince heyecanla kapıya ilerleyip zile bastım ve elimde ağırlık yapan poşeti yere bıraktım. kapının açılmasını beklerken hem cyno'yu göreceğim için mutlu, hem de itiraf için çok gergindim.
evin kapısı açıldığına gözlerim saniyesinde kırmızı gözlerle buluştu. yerimde kıpırdayıp gülümsedim. cyno ise far görmüş tavşan gibi yüzüme bakıyordu.
bir anda panikledim. "ah- müsait değilsen sonra geleyim." diyerek yerdeki poşeti alacakken ayağımın altından çekilen poşetle tekrardan kafamı cyno'ya çevirdim.
"müsaitim, şaşırdım sadece beklemediğimden. gel içeri."
tebessümümü saklamadan ayakkabılarımı çıkarıp salona girdim. ortalık biraz dağınık duruyordu, fakat umursayacak biri değildim. koltuklardan birine oturup gergince nefesimi içime çektim. cyno birkaç dakika sonra geri döndüğünde hafifçe kaşlarını çattı.
"keşke geleceğini haber etseydin, birkaç haftalığına anne ve babam yoklar. ondan çok dağınık böyle. toparlardım."
"süpriz yapmak istedim. bir tek sizin seviniz dağınık değil sonuçta." diyerek kıkırdadım
