Coraline (Tamamlandı)

3.Bölüm:'Seni takdir ediyorum'

Multimedya: Duman - Senden daha güzel...

Ezgi'den

Sertçe yutkundum. "Hayır..."

Duvardaki kitaplığımın üzerindeki kitaplar bile yere düşmüştü. Çalışma masam zaten darmadağınıktı.

Titreyen ellerimle, saçlarımı kulaklarımın arkasına attım. Test kitapçıklarını alarak gelişi güzel masama yerleştirdim. Yastıkları aldım, ve onları da yerlerine koydum. Ardından dağılan herşeyi toparladım...

Derin bir nefes aldım, ve yerdeki telefonumu elime aldım. Biliyorum, sert çıkmıştım. Ama hak etmişti.

Birkaç kesik nefes aldığım an, telefonumu kenara bırakarak elimi astım ilacına uzattım.

Telefonum beni kendime getirdiğinde, ilacı kenara bıraktım. Yine kim, ne yazmıştı?

053*******: Beni yanlış anladın! Seni asla yargılamadım, yargılamam da! Yemin ederim, Coraline.

Coraline: Hâlâ bana yazacak cesareti nasıl bulabiliyorsun, sen?

053*******: Beni yanlış anladın, gerçekten. Ben sadece seninle tanışmak istemiştim, Coraline.

Coraline: Benim adım, Ezgi. Bunu o kıt beynine hâlâ sokamadın mı?

Çevrimiçi

Yazıyor...

Coraline: Dur, ben senin yerine cevap vereyim. Hayır, hâlâ o kıt beynine bunu sokamadın.

Çevrimdışı | Az önce

Telefonu kapatıp kenara koydum. Sakin kalmak zorundaydım. Bir daha kendimi kaybedemezdim!

Telefonumu tamamen kapattım. Çünkü başka bir yolu yoktu. Biliyordum, sürekli yazacaktı. Ama ben sakinliğimi korumak zorundaydım.

🩰

Saat gecenin 2.30'uydu, kapının açılma sesiyle kendime geldim. "Baba?" Diye seslendim içeriye doğru. "Sen mi geldin?"

"Elbette ben geldim kızım, zaten başka kim olabilir ki?"

"Hoşgeldin baba!"

"Hoşbuldum," Ayağa kalktığımda, babam konuşmaya devam etti: "Evi temizlemişsin, Ezgi?"

"Evet, güzel olmuş mu?" Dedim gülümseyerek. "Yani, aslında pek birşey yaptığımı söyleyemeyiz. Sadece mutfağı temizledim, ve odamı."

"Salonu da dün temizledin, Ezgi." Dedi babam, montunu portmanto'nun askılıklarına astığında. "Kendini fazla yormuyor musun, kızım? Sen astım hastasısın!"

"Biliyorum, baba," Dedim kapıyı kapatırken. "Ama her odada astım ilacım olduğunu biliyorsun."

"Biliyorum, biliyorum, ama senin için endişeleniyorum."

Gözlerimi devirdim. "Baba ne endişelenmesi, Allah aşkına!"

"Peki." Babam mutfağa doğru yöneldi. "Aç mısın?"

"Hayır, sen gelmeden birşeyler atıştırdım." Aslında, hayır. Hiçbir şey yememiştim. Ama babam eve çok geç, ve yorgun gelirdi. O yüzden onu yormak istemiyordum.

"Emin misin?"

Başımı salladım. "Tabii ki!"

"Peki. Ben yatsam sorun olur mu, kızım?"