Coraline (Tamamlandı)

17.Bölüm:'Not'

Multimedya: maNga - Dünyanın sonuna doğmuşum...

Ezgi'den

Kısa bir süre sonra, dışarıdan gelen seslerle gözlerimi araladım. Dışarıdan adım sesleri geliyordu. Bir anda birisi, hiç düşünmeden aniden odama daldı. Olduğum yerde korkuyla sıçradığımda, odama giren'in Dilan olduğunu gördüm. "Dilan?" Dedim kaşlarımı çatarak.

"Burada olduğumu kimseye söylemesen olur mu?" Dedi Dilan. "Sinan, Leyla abla, Eymen ve Eliza'yla saklambaç oynuyoruz da..."

"Eliza, Eymen ve Leyla abla mı?" Dedim şaşkınca. "Onlarda kim?"

"Eliza dayımın kızı, Eymen de Eliza'nın ikiz kardeşi." Dedi Dilan. "Ve Leyla abla da halamın kızı. Lütfen, buraya saklanabilir miyim?"

"T... Tabii." Dedim sessizce. "İstersen yatağın altına saklanabilirsin."

Dilan, koşarak bana sarıldı. "Teşekür ederim!" Dedi. Ardından geri çekildi, ve yatağın altına saklandı. Dilan gerçekten çok tatlı bir kızdı. Sarı, kıvırcık küt saçları vardı ve yaşına göre güzel bir diksiyonu vardı.

Kısa bir süre sonra, odamın kapısı bir kez daha tıklatıldı. "Gel?" Dedim şaşkınlıkla.

Kapı açıldı, ve içeriye 11 yaşlarında bir kız girdi. Kısa küt kahverengi saçları ve kahverengi gözleri vardı. Gözlük takıyordu. Bana doğru döndü. "Şey... Dilan burada mı?"

Başımı hayır anlamında salladım. "Hayır da... Sen kimsin?"

"Ben Eliza." Dedi kız. "Saklambaç oynuyoruz da. Ebe benim."

"Anladım, maalesef.". Dedim. "Dilan buraya hiç uğramadı."

Kız başını salladı. "Tamam, teşekkürler."

Kız çıktıktan birkaç dakika sonra, dışarıdan bir şeylerin yere düşme sesi geldi. Hızla ayağa kalktım, ve dışarıya çıktım. Sinan yerdeydi, ve bir vazoyu kırmıştı. Hızla yanına gittim, ve Sinan'ı ayağa kaldırdım. O sırada genç bir kadın, koşarak yanımıza geldi; "Çocuklar! Biraz sessiz olun! İrem uyuyor!"

"İrem kim?" Dedim şaşkınlıkla. Normalde bunları sormaya çekinirdim. Ama şuan aile bireylerini aklımda tutmaya çalışıyordum, ve aile bireyleri gerçekten çok tatlıydı, ve güven veriyorlardı.

"İrem benim küçük kızım. 2 yaşında." Dedi genç kadın. "Ben Gülay, Ramazan'ın kız kardeşiyim. Yani Leyla'nın annesiyim."

"Bende Ezgi." Dedim sessizce. "Memnun oldum."

Pekâlâ, bu aile bireyleri fazlaydı. Ve bunları aklımda tutmak çok zor olacağa benziyordu.

"Çocuklar!" Diye bağırdı Gülay isimli kadın. "Size bir şey söyleyeceğim, çabuk merdivenin başına!" Diye bağırdı.

Kısa süre içinde Dilan, Sinan, Eliza ve bir kız daha yanımıza gelmişti. "Leyla," Dedi kadın. "Bak sen 14 yaşındasın, en büyüklerisin. Biraz sessiz olun, İrem uyuyor!"

"Peki anne." Dedi kız. Leyla bu kız olmalıydı. Tam omuzlarının hizasında tupturuncu saçları vardı. Yüzünde hafif çilleri vardı, ve kahverengi gözlü bir kızdı. Kulaklığını boynuna takmıştı, ve yüz ifadesinden anlaşıldığı üzere saklambaç oynamaktan keyif alıyordu.

"Aferin, hadi biraz daha sessiz bir şekilde oyununuza devam edin." Dedi kadın. Ardından arkasına döndü, ve aşağıya inip, bir odaya girdi. Gerçekten kalabalık bir ailelerdi.