ZERZENİŞ

Kalb-i Rihan

Evet küçük ailem , ben geldimm!!
Daha doğrusu hala yolda sayılırım.Uzun bir süredir yoktum , sanırsam Eylül aynından bu yana.Biliyorsunuz ki okullar açıldı ve ben okulun bu sene bu kadar zor geçeceğini asla tahmin edemedim.
Bir yandan okul bir yandan okul kursları , kütüphane , sınavlar derken bir türlü bölüm yazamadım çünkü yazmaya fırsatım yok.Sürekli bir stres hâli ve doğal olarak bunalmışlık sendromu ile kendimi buradan soyutladım.

Üzülerek söylüyorum ki o kadar yazmak için götümü yırtan bir insanken nasıl bu hale geldim bende bilmiyorum ama bundan sonra boş zamanlarımda yazmaya çalışıcam.

İyi ki varsınız birtanelerim.İyi okumalar dilerim.Utanmaz yazarınızdan size kucak dolusu öpücükler...

                         ......................

Her canlı bir önceki neslin devamı olarak gelir dünyaya hatta belki de evrene.

Gözlerimizi ilk açtığımızda her şeyden habersiz öylece sesimizi çıkaramadan annemizin huzur dolu kollarında dakikaları , günleri , yılları geçiririz.

Ağlarız , güleriz , ses çıkarırız , emekleriz ,yürürüz ve bir anda kendimizi ölümün eşiğinde buluruz çünkü hayatın nasıl geçtiğini anlamayız.

Zaman herkese bu kadar çabuk mu geçer?
Bir yerde okumuştum; zaman bekleyenler için çok yavaş ,korkanlar için çok hızlı , yas tutanlar için çok uzun , sevinenler için çok kısadır.Ama sevenler için sonsuzluktur.

Benim sonsuz olacağım kimse yoktu.

Ailemi kaybedip dayımın yanında kalmaya başlamıştım , dayım tarafından geneleve satılıp ölümcül saatler geçirmiştim.Kurtulup daha önce adını bile çok az duyduğum bir şehirde yabancı yüzlerin arasındaydım.Kimdi bu içten içe kanımın ısındığı yabancılar?Nasıl kurtardılar beni?

Şu anda tam bir trajedinin ortasında gibiydim.Dizlerimi durmadan sallıyor stresimi azaltmaya çalışıyordum çünkü asla bu stres gidicek gibi değildi.

Koca bir avlunun ;güzel Urfa'nın ayaklar altına serilmiş manzarasında ,dakikalardır düşünüyordum.

Ev sessizdi.

Korel' den öğrendiğim kadarıyla soylu iki ailenin düğünleri varmış ve ev sahipleri olan aynı zamanda benim kurtarılmamda , büyük pay sahibi olan İntişah ailesi de Urfa'nın en büyük aşireti olarak ailecek düğün alanına gitmişlerdi.Ev de sadece ben , Tamer ve Korel vardı.

Aslında Korel demek istemiyordum çünkü tanımıyordum.Biraz çekiniyordum.Ona beyefendi dedim diye kahkahalar atmış ve beni uyarmıştı.Ne olursa olsun ondan yardım istemeliymişim ve asla da çekinmemeliymişim. Demesi kolaydı.