other boy • zm

back to home

Grace.

Dün gece hiç uyuyamamıştım. Kafamda bir sürü olasılık vardı ve bunların sonucunda beni ne bekliyor diye sabaha kadar düşünmüştüm. Zayn ile konuşacaktım. Bana söylediği o sözleri yüz yüzeyken duymam gerekiyordu. Çünkü artık gerçekten üzülmek istemiyordum ve hayatıma girecek insanların bana iyi gelmesini istiyordum. Ashton ile tanıştıktan kısa bir süre sonra bana karşı samimiyetine inanmış, hiç düşünmeden onunla bir yola çıkmıştım. Üç ay içinde Ashton'ın sadece tavırları değişmemiş, adeta yerine farklı bir insan gelmişti. Bu süreçte yaşadıklarım bana hayatım boyunca tecrübe olacaktı. Her ne kadar Zayn'in yanlış bir hareketini görmesemde artık öncelik kendimdeydi. Bu yüzden sağlam ve emin adımlar atacaktım.

"Dün geldin ve bu gün gidiyorsun."

Kahvaltı yaptıktan sonra anneme, Londra'ya dönmem gerektiğini söylemiştim. Sebep olarak tabiki Zayn'i değil de okulun son dakika işlerinden bahsetmiştim. Dönmem için erken olduğunu düşünse de, beni tren istasyonuna bırakıyordu.

"Biliyorum fakat sunum tarihini öne çekmişler." Teslim etmediğim sunum aklıma geldi. Döndüğüm zaman sağlam bir bahaneyle onu da halletmem gerekiyordu. Annem sessiz kaldığında devam ettim. "En kısa zamanda tekrar geleceğim."

"Pekala. Sadece buraya gelme sebebin beni görmek olsun, tamam mı? Üzüldüğün için, değişiklik olsun diye ya da buna benzer sebeplerden dolayı olmasın. Seni bu halde görmek istemiyorum."

"Haklısın, tamam."

"Eğer tekrardan bir erkek yüzünden bu hale gelirsen o zaman Londa'ya ben gelirim." Sesinde yalan bir kızgınlık vardı.

"Tanrı, erkekleri Norrie'nin gazabından korusun!"  Güldüm.

Bir süre sonra tren istasyonuna gelmiştik. Çantamı arka koltuktan aldım ve arabadan indim.

"Teşekkür ederim, anne." Kollarımı ona sardım. "Kendine dikkat et tamam mı? Bu hayatta sadece bir tane Grace'm var." Gözlerim dolmuştu. Kısa süreli de olsa vedaları sevmiyordum.

"Pekala. Tekrar geleceğim ve seni seviyorum, anne."

"Bende seni seviyorum, bebeğim."

-

Trenden indiğimde karmaşık duygular içerisindeydim. Yolda Zayn ile mesajlaşmıştım ve eğer istersem beni alabileceğini söylemişti. Ona gerek olmadığını söylemiştim fakat yine de acaba gelir mi düşüncesi aklımdaydı. Bence, bazen hayır diye reddettiğimiz şeyler en çok istediklerimiz oluyor.

Elimde çantamla yavaş bir şekilde ilerlerken bakışlarım etrafımdaydı. Bazı özelliklerimi değiştiremediğim için kendime kızıyorum. İnsanlara karşı hala beklenti içerisindeydim. Kimse beni almaya gelemeyecekti. Büyük kapıdan çıktığımda bir an önce eve gitmeliyim diye düşündüm. Tek başıma.

Bu sırada çalan telefonuma lanetler okuyarak elimdeki çantayı yere bıraktım. Burası zaten kalabalıktı ve eve giderken hafif olan çantam, annemin içine doldurduklarıyla ağırlaşmıştı.

Cebimdeki telefonu elime alıp arayana baktığımda bu kişi, Zayn'di. Aramayı yanıtladım.

"Hey."

"Hey, selam."

"Nasılsın? Trenden indin mi?"

"İyiyim. Evet az önce indim."

"Seni neden göremiyorum?"

Gerçekten beni almaya gelmiş olabilir mi?

"Anlamadım?"

"Trenin geldiğini görünce kapıya yaklaştım fakat sanırım kalabalıktan dolayı seni göremedim."

Olduğum yerde arkamı dönüp kapının olduğu yere baktım. Parmak uçlarımda yükseldim ve daha dikkatli bakmaya başladım. Üzerinde deri ceket ve elinde telefon olan birini gördüğümde bunun o, olduğunu anlamıştım. Arkası dönüktü.

"Arkana bak."

Söylediğimi yapıp arkasını döndükten sonra bakışlarımız buluştu. Elini kaldırıp selam verdiğinde gülümsedim.

"Geliyorum."

Telefonu kapatıp bana yaklaşırken ne yapacağımı düşünüyordum. Sakin olmalıydım.

"Hey." Yanıma geldiğinde gülümsüyordu. "Hoş geldin." Kollarını etrafıma sardığında şaşırdım ve tepkisiz kaldım. "Merhaba."

"Nasılsın? Yolculuk nasıldı?"

"İyiyim. Yolculuk fena değildi zaten çok uzak değil."

"Arabam otoparkta oraya gidelim." Yerdeki çantamı aldığında elimi çantaya uzattım fakat bunu görmezden geldi.

"Pekala."

İnsanlardan beklentim olmamalıydı fakat Zayn bu beklentiyi karşılıyordu.

Bu bölümden sonra bol bol çiftimizi göreceğiz yani öyle umuyorum kdjkfkf