Chapter 1

344 13 0
                                    

After learning the truth, I stormed outside my parent's office and made my way to my room. Lakad takbo ang ginawa ko dahil sa bigat na nararamdaman. My personal assistant were quick to tail me despite my fast pace. Well hindi siya magiging isang top warrior kung hindi niya kayang sabayan ang mabilis kong kilos.




"Miss Selene, be careful with your steps, please. We're not in a race." Dinig ko'ng saad nito.




Hindi ko siya pinakinggan at nagpatuloy lang. She didn't understand what I am feeling anyway. Ang gusto ko lang sa mga oras na 'to ay ang magkulong sa kwarto at mapag-isa. This heavy feeling were too much to handle. I need something to let this out, and that is being alone.





Malapit na kami sa pinto nang lingonin ko si Bea para paalisin siya.




"Leave me for a moment, Bea. Kailangan ko muna mapag-isa. You can rest or do whatever you want, just be back before dawn." Marahan kong saad dito.



"Po?"




I can see hesitation in her eyes. Siguro nahahalata nito ang tamlay sa boses ko. This is also my first time giving her a free time dahil sa loob ng mahigit tatlong taon bilang personal assistant ko ay hindi na ito nalayo sa akin. She was there when I was still the clueless and ignorant girl of this palace. Siya iyong nandyan para gabayan ako, alongwith my newfound family.




Tila nagdadalawang isip pa siya na iwan ako kaya tumango ako sa kanya at ngumiti.




"I'll be fine. Mother and father allows you too. I already ask their permission and they said yes." I assure her.




Wala siyang nagawa kundi ang bumuntong hininga saka tumango.



"Sige po. Kung iyan po ang gusto niyo. Basta 'pag kailangan niyo po ako, tawagin niyo lang po ako. Hindi na rin po ako lalayo kung sakali man." Aniya.




Agad akong napailing sa sinabi nito. This is the first time she'll have a free time, she shouldn't let this slip. She should grab this opportunity to enjoy life. Dahil hindi mo alam bukas makalawa hindi mo na ito mahahawakan, makikita, o mai-enjoy man lang. Life is not permanent. And so is the memories we used to cherish. Like what they've said there's nothing permanent in this world, so live your life to the fullest.




Ako kasi, I didn't have the chance to enjoy dahil sa mga nangyayari sa akin. Dahil sa mga trahedyang nagaganap sa buhay ko. Ang tanging magagawa ko lang ay ang tanggapin ang lahat and to move forward. I have to move on. Sa ganitong paraan, I can say i'll enjoy life what was being serve to me.




"I won't allow you to do that. Ang gusto kong gawin mo ay mag enjoy sa labas o di kaya mamasyal ka. Mabilis lang ang oras, Bea. You wouldn't notice the time if you'll enjoy, just be back in the palace before six pm." Insist ko pa sa kanya.



I can see her eyes glisten. Suminghot siya saka muling tumango.




"Ok po."



"Good. Now, go." Nakangiti akong pinaalis siya gamit ang aking kanang kamay. I waved at her and she willingly obliged.




Isang malaking ngiti ang namutawi sa kanya. Yumuko siya sa akin bilang pamamaalam bago umalis na. I watched her walk away until she's out of sight. My smile drop the very moment she's gone. Now, i'm back dealing with these feelings.




I sighed heavily before I headed inside my room. Agad akong napatigil pagkapasok at napatingin sa buong kwarto. My room isn't that big because I asked my parents to change it into a normal room like what i've had in Golden Stone pack. Ang tanging meron lang ako dito ay ang double size bed, ang bedside table na pinatungan ng isang lampshade. A chair facing the table, a single sofa, and on the right side beside it is a full bookshelf. Katabi naman ng bookshelf ay ang pinto patungong banyo slash wardrobe. My wardrobe and cr are connected, and i was thankful because of it. I'm not fond of changing clothes in rooms. Mas gusto ko pa ang magbihis sa loob ng cr kaysa sa loob ng kwarto mismo. Hindi ako komportable.




Agad akong nagtungo sa kama saka patihaya na humiga at napatitig sa kisame ng aking kwarto. Kusang bumalik sa isipan ko ang nangyaring pag-uusap namin ni Ina. My heart filled with mixed emotions. Lungkot, galit, saya, at paghihinayang ang nararamdaman ko ngayon. Ngunit sa kabila no'n ay mas nangingibabaw sa'kin ang lungkot. Jason was my friend, my bestftiend but still he chose to break it. Alam kong tama lang ang ginawa ni Ina sa kanya. Sapat na sana na tungkol lang sa akin ang kinuha ni Ina, ngunit ang buong memorya nito ang kinuha kaya naman sobra akong nalungkot. He won't remember his family. I kmow it was unfair but mother said it's for the best. Mas mabuti na rin daw nang mawala lahat ng memorya niya dahil may tendency na maalala niya lahat. Wala akong magawa kun'di ang pumayag.





It's ok if he won't remember anything about me. I was the one who brings pain to him alongwith my foster father. Mas mabuti nang 'di niya maaalala ang nagawa niya sa'kin.




"Miss Selene. Gising na po."




Mabilis akong napaupo sa kama saka hapung-hapo na tumingin sa babaeng gumigising sa akin. Sweats were cascading down from my face. Agad namang kumuha ng pamunas si Bea at ibinigay sa'kin. Marahan ko'ng pinunasan ang mukha ko at binalingan siya ng tingin.





"You're back? Ang bilis naman yata." Puna ko sa kanya.




Inilingan niya ako at ngumiti. "You've been sleeping for seven hours now, miss Selene. Hindi ka rin daw nakakain ng tangahalian sabi ni Queen."




Napakunot noo ako. My eyes immediately landed on my wall clock. Tama nga si Bea, pito'ng oras nga ang naitulog ko. Bumuntong-hininga ako at napahilot sa sintido dahil sa biglaang pagsakit nito.




"Are you ok, miss Selene?" Tanong ni Bea sa'kin.




Tumango ako. Napatingin ako sa kanya saka siya nginitian nang makita ko ang pag-aalala sa mga mata niya.




"Yeah. Just a bad dream. Nothing to worry about." Saad ko rito.



Kita ko ang pagdududa sa mga mata nito at kalauna'y napatango na rin. She get up from sitting beside me and sighed inwardly.



"Kumain ka na ba?" I asked when I feel my stomach grumble.




I'm hungry. Sleep brings comfort whoever needs it but not when you don't eat a single food or water. Or else you'll experience lassitude.



"About that. Queen and King requested your presence at the dining for dinner. Since you skipped lunch they make the dinner early." She informed.




Napatango ako. "I'll just fix myself first."




Pagkatapos, sabay kaming bumaba ni Bea papaunta sa dining area. Mother and Father was already seated when we arrived. They gave me a small smile when they saw me coming and Mom gestured to me to take my seat. Agad akong naupo habang nanatili naman na nakatayo si Bea sa likuran ko.



"You can eat your dinner now, Bea." Sambit ko nang 'di siya nilingon.




Agad naman itong tumalima. Tanging kaming tatlo lang ang natira sa dining nang umalis si Bea. A short silence enveloped us. Wala ni isa sa'min ang nagsalita. Only you can the utensils clacking against our plates as we eat. Ilang oras pa ang dumaan nang magsalita muli si Ina.




"When you're done come and meet us in your Father's office. We have something to discuss with you." Wika nito habang nagpupunas ng bibig. She was done eating. Napatingin ako kay Ama na kakatapos lang uminom ng tubig. He simply nodded at me.




I sighed inwardly. "Yes, mother." Sagot ko.




Now. What is it this time?




Nauna silang umalis sa dining habang ako naiwan nang hindi pa rin tapos sa kinakain. I suddenly lost my appetite. Kinakabahan sa kung ano man ang sasabihin ni Ina.




Knowing the truth behind Jason's action opens up the wound of betrayal I felt that day. He didn't trust me enough to kill me that easily. At masyado akong naging kampante sa pagkakaibigan namin. I shouldn't let my guard down but then, I was enough to let it happen.



And now, something was up.

Daughter Of The Moon (SELENE 2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon