Daughter Of The Moon (SELENE 2)

Chapter 31

I shouldn't have let my hopes up. I shouldn't have let my emotion gets the best of me... still, I did. And it's not a good feeling.

Akala ko maganda ang bubungad sa akin sa araw na 'to. Masakit pa rin ang ibang parte ng katawan ko pero hindi ko inintindi dahil alam kong mawawala rin naman ito paglipas ng ilang oras. Ang tanging nasa isip ko lang ngayon ay ang sinabi ni Zach kagabi. Umaasa ako sa araw na 'to pero heto... umaasa lang pala ako sa wala.

“He left, Selene. Maaga siyang umalis kanina dahil pinatawag siya nang hari noong nakaraan. Why, may kailangan ka ba?” Ani Jana.

Kagat ang ilalim ng pisngi, umiling ako. “Nothing. Just... asking...” I murmured.

He left for palace. Akala ko ba mag-uusap kami, bakit siya umalis? Alam niyang aalis siya pero bakit pa niya sinabi iyon? That man really knew how to leave me hanging.

Kinagat ko ang pang ibabang labi ko nang makaramdam ng pagka-inis. Or was it disappointment?

I don't know!

I really want us to talk. Gustong gusto ko nang bigyang linaw ang tungkol sa amin. Gusto ko nang malaman kung may pag-asa pa o wala. As much as embarassing this is to admit. Umaasa pa rin ako para sa aming dalawa.

“Did something happened between the two of you, Selene?” She asked. Atsaka mariin akong pinaka titigan.

Umiwas ako nang tingin bago umiling. “Wala naman.”

“Kung gano'n, bakit parang stressed na stressed ka? Tinanong mo rin siya sa akin, which is so sudden. Sigurado ka ba na wala lang? You know... you can talk to me.” She pressed.

I wanted too. Gusto kong mag kwento sa kanya pero hindi ko magawa. Hindi ko pa kaya. Ngayong hindi pa kami nagkapag-usap ng masinsinan ni Zach. Saka ko na siguro ike-kwento kapag maayos na, kapag pwede na.

“Wala nga,” pagdi-deny ko rito. “Kaya ako stress ay dahil sa malapit ng mangyari ang kinatatakutan ko. I may be not afraid of Death Arrow or death itself, but I am afraid for our people. Kung may ibang paraan lang sana. Ayaw kong may mawala pero hindi iyon mapipigilan. There will be bloodbath when the time comes.”

Death Arrow's still on the loose. Lantaran pa rin ang pagpatay ng mga 'to. They kill as if they're telling us that they can't be stopped. Ipinalandakan nilang kaya nila sakupin ang lahat. Pero hindi ko hahayaan 'yon, hindi namin hahayaan na maghari si Jaxon. Magiging madugo man pagdating ng panahon pero susubukan kong hindi ito babaha.

“I heard,” humilig siya sa kinauupan at humalukipkip, “tumigil raw sila sa pangunguha ng maaaring maging kakampi. Natigil iyon pagkatapos mong sumalang sa ritual. It's like, they shifted. Hindi ba nakakapagtaka iyon?” she said while her brows furrowed in suspicion.

That too. Nakapagtataka nga. As if the power of my blood was their only sole plan on using for taking the world, and now that I've detracted it, it somehow tripped them off. At ngayon ay tila naiba na ang plano nila.

Simula't simula iyon na talaga ang nasabing plano ni Jaxon. Ang pamunuan ang buong mundo gamit ang black rose at ang dugo ko, ngunit nasira iyon dahil sa ginawa ko.

Is that really the reason why they stopped? O baka naman may iba pang dahilan? But one thing is for sure, iyon ay ang hindi dapat kami maging kampante. For someone who's driven by evil. Alam kong hindi lang doon nagtatapos ang plano nila.

“Naisip ko rin iyan pero kung gagawa tayo ng aksyon at imbestigahan iyon baka mas lalong magkagulo. We should lay low for now, in that case hindi mahahalata ng kalaban na napansin natin ang parteng iyon. Duwag man kung pakinggan ay para sa mga kasamahan natin ito. Right now, our main goal is to train more and do our best harder. Para sa oras nang laban ay malakas tayo.” Pahayag ko.