Daughter Of The Moon (SELENE 2)

Chapter 30

“So, what is your plan now?” Tanong ni Bea sa akin habang nakaupo kasalungat sa'kin.

She's casual now. Hindi katulad kanina na akala mo papagalitan ko. I was only asking her pero naging miss Selene ulit ang tawag embes na Selene lang.

Umiling ako at kumibit balikat. “Wala,” I said.

“What about them? Itutuloy pa rin ba natin?”

Natigilan ako at kalauna'y napatingin sa kanya. Nakita kong nakatingin din siya sa akin, hinihintay ang sagot ko. I breath deeply then nodded.

Gustuhin ko mang itigil ito ay hindi maari. Maraming umaasa sa akin lalo na ngayon. Siguro noong una umayaw ako pero ipina-intindi sa akin ni Ina ang mangyayari kung sakaling hindi ko sila tutulungan. Umayaw man ako pero mas nanaig sa akin ang pinagsamahan namin. They may be a past to me, but they somehow held part of me. They became a part of me. At hindi ko iyon kayang tanggalin sa pagkatao ko.

Si Klaus... siya ang una kong nasilayan at nag welcome dito sa pack. I was ignorant and lost back then. Ni hindi ko nga alam kung ano nga ba talaga ako. Basta ang alam ko lang ay kakaiba ako. Klaus along with Jana welcomed me and opened my eyes into this world. Siya ang unang nakilala ko at nagtiwala sa akin. Ngunit gayun lang din kabilis niya akong e welcome ay gano'n din ang kanyang pagdududa sa akin ngayon.

Npabuntong hininga ako at pumikit. I wonder what made him like that.

“Let's stick to the plan, Bea.” pahayag ko.

“But they're doubting us. They still are. Obviously.” She pressed, irritated.

Dahil siguro, hanggang ngayon hindi pa rin kami nagawa nilang pagkatiwalaan.

Dahil siguro, kahit na ipakita namin na totoo kami, na gagawin namin ang lahat matulungan lang sila ay hindi pa rin sapat para sa kanila na pagkatiwalaan kami. Except, Zachary.

“Let them be,” muli, napabuntong hininga ako. “Wala na tayong magagawa kung pagdudahan nila tayo. As long as we do our job, and as long as they do their job, we're good. Pero kung hindi nila kayang panindigan ang plano, it's their problem not ours, basta ang mahalaga ginawa natin ang parte natin.” Tanging nasabi ko nalang.

Ayaw ko nang ipilit pa ang mga bagay na alam kong wala rin namang mangyayari. Forcing yourself with to someone who doesn't want you is exhausting. Forcing myself to be good for them is exhausting. Nakakapagod. Nakakawalang gana.

Siguro nga hindi na nila ako kayang tanggapin. Sino ba naman ako? I'm just a nobody who was found by their alpha. An outsider.

“I don't understand them. You were their friend. Matagal rin kayong naging magkaibigan...  nagkasama... pero ganito lang kadali sakanila ang pagdudahan ka. Though, I could see Alpha Zachary and Janalyn already trusted you, but Beta Klaus? I thought, he's easy to trust? I thought he easily trusted you, before?” Her voice were wondering as she asks me.

Nagtataka ito kung bakit parang ang hirap nang pagkatiwalaan ako ni Klaus ngayon. Kahit ako. Ang dami kong tanong kung bakit ganito nalang katindi ang galit niya sa akin. I know he's mad at me. Halata ko naman, ramdam ko naman.

Ever since I came back, wala siyang pinapakita kundi iritasyon at galit sa tuwing nagkakaharap kami. Noong una hindi ko iyon pinansin pero habang tumatagal pinapakita na niya at ngayon, he blatantly said it to my face.

I sighed tiredly as I remembered what happened a while ago.

Pagkatapos ko kasing sabihin lahat nang sama ng loob ko at kahit na masakit pa ang katawan ko ay umalis kaagad ako sa lugar na 'yon kasama si Bea. Ayaw kong manatili sa lugar lalo na't galit ako. I need to cool off or else I will blow the whole house down. Pinigilan ako ni Zach dahil sa sitwasyon ko pero nagpumilit ako. I need to cool down. At hindi ko iyon magagawa kung nandoon ako.