VİRANE DÜŞLER

4- Ateşten Kuyu

Başlamadan uzun zamanadan beri sizi özlediğimi söylemek istedim ve hoşuma giden bir sözü paylaşmak isterim sizlerle..💓

"Hayal dünyası geniş olan insanlar, gerçek dünya'ya sığamazlar."

⚜⚜⚜⚜

Keyifli okumalar....

Sevgi kusurları yok etmez onlarıda kabul eder..

Ve ekledi şair;
Bir insan hiç bir sebep yokken yüreğinizde sıcacık hissediyorsanız işte bu gerçek sevgidir.

Gerçek sevgi sahiplenmekle değil, saygı duyularak akıl ile kalbe yön vermektir.

Saygı herşeyin tacıdır.

Kargaşada yok olan bir insanı kendi istemediği sürece geri getiremezsin.
Ancak kendi kararları, onu hayata tutanacak bir dal olarak gördüğünde gelecektir. Sadece doğru bir karar vermesi gerektir.

Kendi ateşinde mi?

Yoksa yaktığı ateşte mi yanmak isteyecekti?

⚜⚜⚜⚜⚜

Akşam yeli yüzüme vuruyordu elimde dumanı üstünde olan kahvem vardı, kupamın verdiği sıcaklık elimi yaksada sevdiğim bir şeyin acısı beni rahatsız etmiyordu.

Bugün yaşadığım şeylerden dolayı Soğuk hava beni birazda olsa kendime getiriyordu. Ceza evinden çıkıp direkt eve gelmiştim babamla kısa bir muhabbet edip odama kendimi kapatmıştım ve sonrası kendimi balkondaki pufun üstünde bulmuştum. Ve saatlerdir buradaydım bundan rahatsız değildim yukarıda da dediğim gibi beni kendime getiriyordu, kimde ne kadar olduğumu, kimin bende de ne kadar olduğunu aklıma bir kere daha getiriyordu. Bir balkon ve bir kahve değilmiydi istediğimiz neden hala mutlu olmak niçin kendimizi paralıyorduk?

Kimseyi düşünmeden tek başıma kafa dinlemek vaktim olduğu zamanlar en iyi rütinlerimdendi, ilk defa insanlara kafa yormak istemedim ne biriyle konuşmak ne birine yazmak. Artık herkes midemi ve beynimi bulandırıyordu ki kime güveneceğime şaşırmıştım daha önce böyle bir olay yaşamamıştım o yüzden bende etkisi çok fazla olmuştu ve birinede
'dertleşmek' amaçlı bile içimi dökemiyordum, dökemezdim de bugün duyduğum lafla aldığım itham nevrimi 365 derece değiştirmişti.

Kimse bilmiyordu ama anlatmak istiyordum ama beni bu durumda anlayacak bir kişi olduğunu düşünmüyordum. Sabah ki olay hala zihnimde canlı iken onun ne kadar düşük biri olduğunu bilmek midemi ayrı bulandırıyordu.

Pamirin bana dün verdiği kağıdı hiç açmamış, çantamdan bile çıkaramamıştım çünkü kendimi hiç iyi hissettiğim söylenemezdi.
Bütün yükleri omzuma yüklemek benim seçimimdi bundan pişmanmıydım bilmiyorum aslında sanmıyorum ama böyle olduğu sürece bu soru beni yiyip bitiriyordu.

Pişman olmak mı?

Asla Pişman değildim.

Lakin eksiklerim vardı.

Kendimi bile sorgularken gene onda buluyordum kendimi. Ona karşı hep kendimden ayrı davranmıştım hiç yapamam dediğim şeyleri konu o olunca yapabiliyordum sanırım benim kırmızı çizgimdi ona gardım düşüktü.

Apayrıydım ona.

Bambaşka..

Sanırım benim keskin uçurumdan düşecekken tutunacak tek dalımdı pamir...

Aman Dalımı kıracaklar diye ödüm kopuyor bir bilseniz. Ben Dışardan ne kadar gamsız veya güçlü olduğumu zannettsemde bende bir insandım aklım ve duygularım vardı kırılma noktam vardı elbet ama bazen güçsüzlüğümün altında çaresizliğim, serzenişim yer alıyordu. Sadece bu kadar çabuk kitlenmeyi beklemiyordum bu beni bitiriyordu ben her daim güçlü görünüp herkesi ayakta tutmak isteyen mi? yoksa ufacık depremde yıkılıp darma duman olup kendini ziyan eden mi? Bence birincisi ama ikincisi daha çok ağır basıyordu benliğim de. Duygu karmaşıklığı sanırım düşüncelerimede yansımıştı ki çaresizlik dimağıma bir kene misali yapışmıştı. Çare veren elbet dermanınıda verirdi değilmi? Bilmem kaçıncı kez tükettiğim en sevdiğim özel yapım kahvelerden dolayı Kafein kafamı yavaşça güzel yaparken kendimi yatağımda buldum kafamdaki üşüşmeye yer arayan düşüncelerimi def edip bir kere daha gözlerimi karanlığına kapattım..