Szukaj mnie

ROZDZIAŁ 6: SEKRET WYCHODZI NA JAW

Nie poddawał się, ale musiał przyznać, że nie było łatwo. Poszukiwania były tym trudniejsze, że Magiczna Blokada z dnia na dzień jakby stawała się silniejsza, a maskowanie kwantowe nie słabło. Magia chroniła i jego, i Biedronkę, choć nie byli już aktywnymi posiadaczami Miraculi. Nie sądził, by zmieniło się to w niedalekiej przyszłości. A to nie wróżyło mu dobrze.

Pamiętał tylko kilka hotelików, które odwiedzili razem z Biedronką, głównie te, które sam rezerwował. Z trudem przypominał sobie wszystkie miejsca, w których byli razem, bo przez lata nagromadziło się ich zbyt wiele. Szczególnie zależało mu na odwiedzinach w tych, które wybierała Biedronka. Miał nadzieję, że może uda mu się uzyskać informacje o wynajmujących, ale bezskutecznie. Prawo zabraniało udostępniania informacji o gościach, a on nie miał dobrego argumentu, którym mógłby przekonać właścicieli pensjonatów, że potrzebuje tylko jednego nazwiska z listy.

Nazwiska, którego i tak pewnie nie skojarzyłby z Biedronką, ale dlaczego nie próbować? Ciekawe w jaki sposób maskowanie poradziłoby sobie z tym? Przypadkiem sprawdziłby nie ten numer pokoju? Lista zostałaby uszkodzona? A może jego sprytna Pani korzystała z fałszywego nazwiska? To byłoby całkiem w jej stylu – dodatkowa forma ostrożności, żeby zachować ich tożsamości w sekrecie.

Kolejna przeszkoda na ich drodze do odnalezienia się. Los naprawdę ich nienawidził. Może jednak wcale nie byli sobie pisani? Zawsze wierzył, że prawdziwa miłość musi zmierzyć się z pewnymi trudnościami, ale to... To było zbyt wiele, nawet jak dla niego.

Próbując nie myśleć o swoich porażkach, skupiał się na innych sprawach, równie ważnych. Jego dni wypełniała więc praca w GV i fundacji oraz pomoc Marinette. Alya była już na skraju rozpaczy i naprawdę nie wiedziała, co jeszcze może zrobić, a on świetnie ją rozumiał.

Ich przyjaciółka była w fatalnej formie. Parokrotnie próbowali wyciągnąć ją z mieszkania i spotkać się na mieście, ale odmawiała wyjścia na zewnątrz. O ile któreś z nich nie pojawiło się u niej w domu, ignorowała wszystko i wszystkich, także swoich rodziców. Adrien i Alya na zmianę wciskali Dupain-Chengom kit, nie chcąc ich martwić, ale oboje wiedzieli, że to tylko rozwiązanie tymczasowe. Na szczęście Tom i Sabine łykali te kłamstewka bez zastrzeżeń. Pytanie tylko, jak długo jeszcze? W końcu musieli się zorientować, że coś jest nie tak, a Marinette nie jest zarobiona po uszy. A Adrien nienawidził ich w ten sposób oszukiwać, nawet jeśli robił to z dobrych pobudek. Już od dawna zastępowali mu rodziców i gryzło go sumienie, że ich okłamuje po tym wszystkim, co dla niego zrobili.

– Może im powiedzieć? – mruknął Nino, gdy razem z Adrienem i Alyą wychodzili z piekarni obładowani ciepłymi jeszcze wypiekami.

– Tylko się będą zamartwiać – pokręcił głową Adrien. – Sabine tydzień nie spała, gdy mojego ojca wsadzono do więzienia, a Tom był tak zestresowany, że raz omal nie puścił piekarni z dymem. Lepiej, żeby póki co nie wiedzieli.

– Ale Mari to ich córka – naciskał Nino. – Może oni coś z niej wyciągną? Jakoś pomogą? Na pewno mają jakieś swoje metody.

– Zgadzam się z Adrienem – westchnęła wtedy Alya, ujmując męża pod ramię. – Marinette nienawidzi martwić swoich bliskich. To, że my ją widzimy w takim stanie, to już dla niej zbyt wiele. Jeśli powiemy Tomowi i Sabine, zamiast jej pomóc, możemy tylko zaszkodzić. A dobrze wiecie, jak kiepsko jest.

Obaj mruknęli twierdząco.

Mari całe dnie spędzała w swoim łóżku, tuląc do siebie poduszkę w kształcie kociego łba, jakby była wszystkim, co jej pozostało. Niewiele mówiła, odpowiadając tylko na bezpośrednie pytania i to pod warunkiem, że nie dało się na nie odpowiedzieć kiwaniem lub kręceniem głową. Adrien obecnie spędzał więcej czasu w jej mieszkaniu niż we własnym. Doszło nawet do tego, że zaczął trzymać u niej ubrania na zmianę, nie chcąc tracić czasu na krążenie między blokami tylko po to, żeby się przebrać. Nie widział innego wyjścia, skoro go potrzebowała.