Szukaj mnie

ROZDZIAŁ 7: ZAWSZE MOGĘ NA WAS LICZYĆ

Niemal siłą zaciągnął ją do gabinetu zabiegowego na pobranie krwi. Chociaż patrzyła na niego z widoczną urazą, nie dał się przekonać jej smutnym oczom. Te sztuczki dziś na niego nie działały.

– Zaczekam na korytarzu – powiedział jedynie, gdy pielęgniarka zaprosiła ją do środka.

Gdy tylko za Marinette zamknęły się drzwi, usiadł na krzesełku pod gabinetem i spojrzał na zegarek. Byli już w połowie badań. Zostało im odebranie wyników i wizyta u ginekologa. Adrien dosłownie stanął na głowie, żeby załatwić wszystko jednego dnia. Marinette próbowała protestować, ale nie miała w tym wypadku nic do powiedzenia. W końcu się poddała i ze smętną miną pozwalała mu się rządzić. Raz na jakiś czas łypała na niego ponuro, ale się nie odzywała. Uznał, że przeżyje jej dąsy, a wykonanie badań jest ważniejsze od dobrego samopoczucia Marinette.

Drzwi do gabinetu otworzyły się kwadrans później i wyszła z niego śmiertelnie blada Marinette, mocno podtrzymywana przez pielęgniarkę. Adrien zerwał się na równe nogi i natychmiast ujął przyjaciółkę pod ramię.

– Co się stało?! – spytał, patrząc z paniką na pielęgniarkę.

– Biedactwo kiepsko znosi widok własnej krwi – odparła pielęgniarka, uśmiechając się ze współczuciem.

– Nic mi nie jest... – wymamrotała Marinette, zaciskając palce na nadgarstku Adriena tak mocno, że aż się skrzywił. – To tylko lekkie zawroty głowy. Zaraz mi przejdzie.

Pomógł jej usiąść na krzesełku i lekko dotknął policzka. Był dziwnie chłodny, a na czole dziewczyny perlił się pot. Nie wyglądała dobrze.

– Proszę – powiedział, odkręcając butelkę wody, którą Marinette ostrożnie przyjęła. – Kiedy będą wyniki? – spytał, patrząc na pielęgniarkę, która zapraszała do gabinetu kolejną osobę.

– Powinny być za godzinę – odpowiedziała mu kobieta.

Znowu zerknął na zegarek. Na szczęście mieli sporo czasu do wizyty u ginekologa.

– Lepiej? – spytał, siadając na krzesełku obok Marinette, która oparła głowę o ścianę i zamknęła oczy, powoli oddychając przez nos.

– To idiotyczne... – mruknęła. – Nigdy wcześniej tak nie reagowałam na widok krwi.

– Widać masz gorszy dzień – pocieszył ją, obejmując ostrożnie i kierując jej głowę na swoje ramię. – Może pójdziemy coś zjeść? – zasugerował. – Widziałem twoje śniadanie, jeśli można tak nazwać wafle ryżowe z jogurtem. Będziesz miała więcej siły po porządnym posiłku.

– Wolno mi jeść przed USG? – spytała słabiutko.

– Tak – potwierdził. – Dopytałem się wczoraj o wszystko, spokojnie. Jak tylko poczujesz się lepiej, pójdziemy do tej małej kawiarenki tuż za rogiem. Podobno mają tam pyszne gofry. I nie chcę słyszeć, że nie jesteś głodna.

– Trochę jestem – odparła, zerkając na niego niepewnie. Odetchnęła jeszcze kilka razy i uśmiechnęła się blado. – Już nie kręci mi się w głowie. Możemy iść.

Gdy pomógł jej wstać, posłała mu zmęczone spojrzenie. A gdy otoczył ją ramieniem w pasie, ciężko westchnęła.

– Nie jestem ze szkła – oznajmiła. – Mogę iść samodzielnie.

– Przed chwilą zasłabłaś – przypomniał.

Uznała, że nie ma sensu się z nim sprzeczać. Pozwoliła mu się wyprowadzić na zewnątrz i głęboko nabrała tchu, od razu czując się lepiej, gdy tylko stanęła na świeżym powietrzu. Adrien ucieszył się, widząc jak na jej policzki wraca lekki rumieniec.