She Fell In Love With The Devil's Smile

CHAPTER 33

The story has change! The only happy ending in this novel was Celine's story. Now it has become a tragic one.

"Tumigil ka!"

Sigaw ko kay damien. I hate him! He basically has the power to save! To help me save celine! But he didn't!

I know i shouldn't blame him! I know this is his nature! Pero.... Ewan ko! Parang mababaliw na ako sa emosyong nararamdaman ko! This is the first time i made a friend! This is the first time i felt alive! This is the first time i felt the warmth of a family. Yes it was short but it was the best! Or else why would i be sad now? Right?!

Now all of them died! I felt.... I felt useless! I came back for what? Para masaksihan ang mga walang buhay nilang katawan?

"Sabi ng itigil mo ang pagpapatakbo sa kabayo!"

Sigaw ko dito. Sinubukan kong tumalon pero masyadong mahigpit ang hawak niya sakin at bantay sarado pa ako nito. Bw*sit!

As far as i remember he always carries a dagger at his waist right? If my memory remembers it right it was on his left!

Napangisi ako ng makuha ko ang punyal nito. Bago paman siya makagawa ng panguntra sa binabalak ko ay agad ko ng sinaksak ang kabayo dahilan para pareho kaming mahulog dito dahil sa pagwala nito. Pasensya na kung nadamay kapa kabayo.

Napaungol ako dahil sa sakit ng pagbagsak ko. Sh*t! Agad naman akong tumayo ng magkaroon ng lakas at matalim siyang tiningnan ngunit agad ding nawala iyon ng makita ko ang kamay nitong nasugatan dahil sa matalim na bato. Ginamit niya kaseng panharang ang kamay niya sa ulo ko.
Kung hindi, nabagok na ata ako. Bw*sit talaga!

"A-ayus ka lang."

Nag aalalang tanong ko dito at aktong lalapit sana para tingnan ang sugat niya ng bigla itong tumayo at agad niya itinago sa likod niya ang kamay niya.

"Wag mo nang tingan. Alam kong takot ka sa dugo."

Sabi nito. Tss. I can still see it even though he tried to hide it. Lumapit ako sakanya at hinila ang kamay niya para tingnan ng mabuti. Malalim ang sugat nito sa braso. Kung ulo ko ang tumama sa bato siguradong patay na ako.

"All the way, I've been travelling with bloodshed following me. Aunt amye's body, uncle Henry's head and Celine's fall. Isn't all of that more terrifying than this injury of yours?"

Sabi ko habang tinatali ang sugat nito ng piraso ng pinunit kong damit ko.

"Besides. I've already killed a person. His blood has splashed all over my face."

Malamig na sabi ko saka tumayo na.
Ngunit maya maya lang ay nakaramdam ako ng mainit na mga bisig na yumakap sakin mula sa likod at narinig ang salitang hindi ko aakalaing marinig sakanya.

"Im sorry, for coming too late."

Hindi ko alam kung bakit bigla nalang akong umiyak na parang bata pagkatapos niyang bitawan ang mga salitang iyon. Yung takot na pilit kong tinatago, yung lakas na pilit kong pinapakita. Nawala lahat. I was so scared! I was so terrified! Everything happened so fast that i didn't even have the time to react!

Halos sampong minuto din kaming nanatili sa ganung posisyon. Nang mailabas ko na lahat ng emosyon ko at maikalma ang sarili ay agad kong itong itinulak palayo, pinulot ang punyal na nasa lupa at tinutok ito sakanya.

Walang emosyon ko itong tiningnan.
He's the villain lucky! Remember that!
You shouldn't have let down your guards in the first place! Hindi ka dapat umiyak sa harap niya! Remember! Ginamit ka niya to get the topography map! Isang malaking daan kung bat ngayon ay nawasak ang end city!
He might be planning something behind your back again!

"You want to kill me?"

Sabi nito sa nanghihinang boses. Hindi ko alam kung disappointed o nasasaktan ba siya. It might just be his front! I dont know!

"Wag kang lalapit!"

Pagbabanta ko dito. His eyes was already teary. Hindi nagtagal ay bumuhos din ang malakas na ulan.
Bwesitt! Nasa loob nga ako ng novel! Napakadramatic naman kase ng ganitong scene! I just---i just couldn't bring myself to believe him! I mean! My mind is a mess right now! Sinisisi ko siya sa nangyari! Sinisisi ko rin ang sarili ko kung bat ganto nalang ang nararamdaman ko sakanya!

Nag umpisa itong maglakad palapit habang ako naman ay umatras. Gusto niya ba talagang mamatay? O talagang tiwala lang siya masyado na hindi ko siya kayang saksakin?

Just then, sakto namang may dumating na isang pamilyar na lalaki sakay ng kabayo. Malabo man ang paningin ko dahil sa ulan ngunit nakikita ko pa namam ang pagkuha nito ng pana at pagtutok nito sa dereksyon namin. He's definitely aiming at damien!

Napahinto ako sa pag atras ng bigla niyang hawakan ang punyal at tinutok sa dibdib niya.

"Do it!"

Sabi nito. Nawala naba yung pandinig niya? Di niya ba narinig ang pagdating ng kabayo?! Bwessitttt talaga!!

"I really am crazy!"

Sabi ko sa sarili ko bago ko bitawan ang punyal at agad na pinagpalit ang pwesto namin nung makita kung papunta na sa dereksyon namin ang palaso dahilan para ako ang matamaan nito.

"T-takbo na!"

Nahihirapan kung sabi. It hit my right shoulder! Ansakit! Arghh!

"Bitawan mo siya!"

The voice! It sounds familiar but i just cant tell who!! Nang mapatingin ako sa paligid ay napapalibutan na kami ng mga kawal nito.

Nagulat nalang ako ng biglang nawala ang presensya ni damien na umaalalay sa likod ko dahilan para muntik na
akong matumba, mabuti nalang at nabalanse ko ang sarili ko.

Wahhh! Ambilis niya naman mawala!
Wait! That's not the point! I just saved him! How can he just leave as if im not important? Ohh! I again forgot! I am not important at all! Pero teka ngalang? Diba ako pa nagsabi na tumakbo na siya? Oh eh ano tong eni eme eme ko ngayon? Arghh! A woman's thought are really hard to understand! Kahit ako di ko naiintindihan sarili ko eh!