Geçmişin izleri

1 Bölüm : İyiki Varlar.

İyi okumalar. Medyada ki, kitapda olan şarkı ordan dinleye bilirsiniz.:)

Başlama tarihinizi buraya bıraka bilir misiniz?

...

GEÇMİŞİN İZLERİ

1 Bölüm : İyiki Varlar.

Bazen hayatta istemediğin, yaşayamayacağın şeyleri yaşar üzülürsün. Ama ayakta kalmayı başarırsın. Evet belki yara alırsın yüreğin yanar acı çekersin ama zaman gelir geçmişini siler atarsın. Yaraların kabuk bağlar iyleşmeye başlarsın zamanla istemediğin şeyleri yaşadın belki. Ama bunları sevdiğin insanlar'la unuta bilir iyleşe bilirsin.

Hayat buydu senin hikayesini kendisi yazan ne yaşayıp yaşamayacağına karar veren Hayat'tı sahte gülümsemene sebep olan hayat'tı. Seni bu hayatı yaşamaya mahkum edenlerdi. Ama herşeye rağmen yanındakilerle yetinmek onların varlığa her gün şükür etmek 'iyki varsınız' demen....

Sabah yatağımdan alarmın sesi ile kalktım. Okula gidicektim ve hazırlanmam lazımdı. Okuldan nefret ediyorumdum, neyseki serbest giyinmemize izin veriyorlardı. Siyah kot pantolonumu ve askılı göbeği açık beyaz tişort giyinmişdim seçim hafif dalagalıydı ve güzel duruyordu bu yüzden açık bıraktım. Dudağıma da parlatıcı sürdüm.

"Anne ben çıkıyorum."

Annemde "Tamam kızım dikkatli ol." dedi. Kot ceketimi alıp evden çıktım.

Ben mi? Ben mi kim miyim?

Ben Zeynep, Zeynep Akça 20 yaşındayım. Tıp okuyorum. Ailemle beraber ankarada yaşıyorduk. Bir abim var Mert birde, annem Seher.

Babam mı?

Babam yok öldü yani en azından benim için belki zamanında o hataları yapmasaydı bize yalan soylemeseydi ne yalan benim hassas noktam olurdu ne Annem'le abim üzülürdü, nede onun yüzünden Ferit'i kaybederdim. Ferit benim ölen sevgilimdi. O öldüğün de gözlerimin önünde nefes almayı bıraktığında ben hiç birşey yapama mıştım.

Bunları daha fazla düşünmeyerek çıktım. Burak gelicekti beni almaya. Bu arada Burak, Yiğit, Hazal, Irmak benim en yakın arkadaşlarımdı her birinin yeri bende ayrıydı. Kulaklığımı takıp müzik dinliyerek apartmandan çıktım böyle diyordu şarkının sözleri

"Bir yıldız gökte kayıp girderken,
Islak bir yolda yalnız yürürken."

Bu muydu hayat onu çok severken kaybetmiştim. Sevdiğim adam benim babam yüzünden ölmüştü. Aynı bir yıldız gibi kayıp gitmişdi o mutlu hayatım. Mutlu olmak kolay değildi, herkes mutlu olmayı başaramazdı. Ama bir anda mutluluğun yerine beklemediğin anda mutsuzluk yaşamak çok kolaydı. Bir şey için çok uğraşırsın, o kadar uğraştıktan sonra tam ipleri elindeyken bir anda elinden kayıp gider ya öyle işte...

"Naber cadı." Burak bana hep böyle seslenirdi.

"İyiyim öküzcüğüm sen nasılsın?" evet bizim diyalogumuz biraz tuhaftı.

"İyi işte cadı ne olsun kızları tavlamaya çalışıyorum." Burak biraz çapkındı ama öyle kızları kullanîp atmazdı. Biraz ilerde Irmak'ın evi vardi biraz yürüdükten sonra varmıştık.

"Irmakk!" diye bağırdım.

"Ne bağırıyosun kızım bütün mahalleyi başımıza mı toplayacaksın?!" diye söylendi.

"Aman boşver gel buraya." diyip sarıldık bir birimize. Sonra telefonumu çıkarıp 'Deliler grupuna hoşgldnz efdm' grupumuza girdim ve Yiğit'e ve Hazal'a yazdım.

Zeynep: Hazal, Yiğit 5 dakikaya aşağı inin ben, Burak, Irmak geliyoruz.

Burak: Bak bekletmeyin giderim he.

Irmak:Aynen bekleyemeyiz.

Hazal,Yiğit aynı apartmanda oturuyordu. Telefonum titrediğinde açıp mesaja baktım.

Yiğit:Tamam güzelim. Sizede aşk olsun ne zaman beklettik.

Hazal:Burak seni döveceğim, görüceksin bırakıp gitmeyi.

Hepsinin cevabına gülümsedim.

Yiğitin bendeki yeri gerçekten ayrıydı, zor zamanlarımda hep yanımda olmuşdu. Benim gibi deli dolu bir yapıya sahipti. Kıskanç, sahipleniciyidi.

Burak o daha bir ayrıy'dı tam kafa dengiydi. Bizi güldürmek için elinden geleni yapardı. Midesine düşkündü. Ve oda Yiğit gibi aşırı kıskançtdı. Sarışın, mavi gözleri vardı.

Hazal ve Irmak ikizdir diye bilirim. Bir tek görünüşleri farklıydı. İkiside beni paylaşamazdı. Hazalın saçları kumraldı ama açık tonlardaydı, gözleri kahverengiydi ama çok güzeldi.

Irmak da kumral dı ama onun gözleri maviydi. ve aşırı güzeldiler.

Ben kumraldım. Dümdüz kahverengi gözlerim vardı. Kıskançtım güzel fiziğim vardi gerçekten güzel bir kızdım en azından kendimi beğeniyordum. ve yalan en hassas noktamdı.

Hatta bundan 3 yıl once Ahu vardı. Çocukluğumuz birlikte geçmişti. Ama hepimize yalan söylemişti ben onu o gün silmiştim. o günden sonra kimseye güvenememiştim okulda herkes bana 'soğuk nevale' ismini takmışlardı. Çünki kendi'mi birtek arkadaşlarımın yanında açardım.

Ben, Hazal, Burak tıp okuyorduk.

Ben 'kalp damar cerrahı'.

Burak 'çocuk cerrahı'.

Hazal 'kadın doğum uzmanı'.

Yiğit ve Irmak hukuk okuyorlardı.

Neyse okula gitmek için durağa gidiyorduk. Bir anda gidip hepsine sarıldım. Onlarda bana sarıldı.

"İyikii varsınızz!" diye bağırdım.

"Sende iyiki varsın!" diye onlarda bağırdılar. Onları çook seviyorum. Onlara sahip olduğum için çok şanslıydım. İyki varlar. Onlar olmassan, ben ayakta kalamazdım. Yaşadıklarım zor şeylerdi. Onlar, benimle beraber acıma ortak oldular hep yanındaydılar. Onlara sahip oldğum için, her gün şükür ediyordum.