Geçmişin izleri

Özel Bölüm : Onlar Sayesinde.

Selam ballı lokumlarım.

Nasılsınız'?

Size Özel ve açıklayıcı bir bölümle geldim. Bu özel bölümden sonra 10 bölüm gelecek!

İyi okumalar:)

...

Özel Bölüm : Onlar Sayesinde.
"Herşey geçiyordu,
hiç birşey geçmese de...."

BABA...kelimesi ne kadar uzaktı bana kimi kız çocukları babasının işten gelmesini bekler gelirsen ona sımsıkı sarılıdı. Yada babası kızını lunaparka götürdü pamukşeker alırdı, saçlarını okşar masal'lar anlatırdı. Kız çocuları öyle içtenlikle baba derdiki babalarına.
Tabi ki, bende baba kelimesini çoğu kez kullanmıştım, ama diğer çocuklar gibi seni seviyorum baba, iyki varsın baba. Gibi cümleler değildi oysa ki, benimkiler,

Vurma baba,

Anneme dokunma baba,

Bizi neden sevmiyorsun baba?

Dokunma baba.

Ben hiç bir zaman baba sevgisi görmedimki. Bende isterdim benimde babam saçlarımı okşasın bana masal okusun beni sevsin, ama olmadı hatta bikere annemin ve abimin göğsünde ağlamıştım. Aklıma geldikte gözyaşlarım benden habersiz süzülüyordu yanaklarıma...

(12 yıl önce)
'Yaralı kuş'

Odamdan çıkıp annemin yanına gittim. Babam daha gelmemişti. Daha doğrusu 1 haftadır gelmiyordu.

"Anne babam nerde?" diye sordum anneme dolu gözlerimle.

"Bilmiyorum annecim." Annemin cümlesiyle yıkılmıştım.

"Anne babam beni neden sevmiyor?"

"A-annec-"

"Neden anne nede ne yaptım ki ben ona?!" dedim gözyaşlarımla ve cümleme devam ettim.

"Anne bende babam saçımı okşasın, bana masal anlatsın, beni sevsin istiyorum!" dedim ağlamam şiddetleniyordu ve annem de susyordu. Abim gelip başımı göğsüne koydu.

"Şşt abicim ağlama."

"A-abi-" ağlamam dahada şiddetlendi. O gece annem, abim, ben sabaha kadar ağlamıştık işte o gün ben artık baba demeyi bırakmıştım...

(Günümüz)

O

gece asla aklımda çıkmıyordu üzerinden 12 yıl geçmesine rağmen hala dinmiyordu acısı.

O çicekli yollar, güneşli akşamlar, dans eden ağaclar hep yalandı. Manzaranın güzelliğin'den bahsederken perdem hep kapalıydı. Ben hiç iyleşmedim, yürüdüğüm yollar aynıydı, ama ben gözlerimi kapatınca başka yere giderim sandım.Görmessem eğer acılar geçer sandım.

Küçük bir kız çocuğu olup hayatımla oyun oynadım.

Bak bunlar hiç yaşanmamış tamam mı?

Babam her gece saçımı okşuyormuş. Ben şimdi daha güçlü olucam, dünyayı elimle kaldırdım bak akşam olmasın, oyun bitmesin, eve gitmeyeyim istedim. Oyun bitti ben güçsüzdüm ve babam saçlarımı hiç okşamadı..

Bana bir masal anlat baba, İçinde bütün oyunlarım. Kurtla kuzu olsun, Şekerle bal.

Hep gülümsedim. Asla acımı dışa yansıtmadım, sırf ailem, arkadaşlarım üzülmesin diye ben babamın prensesi değildim. Ben annemin savaşcı kızıydım.

Herşey geçiyordu, hiç birşey geçmese de....

Ben şuan ayaktaysam mutluysam. Annem, abim, Yiğit, Hazal, Irmak ve Burak sayesindeydi.

Beni düşüncelerimden ayıran kapı sesiydi.

Gidip kapıyı açdığımda tabiki kapımda bu dört'lü beklemiyordum. Anlamsızca onlara bakdığımda İlk söze giren Hazal olmuştu.

"Zeynep biz seni dışarı çıkarmaya geldik."

"Aynen hem mesajda atmıştık ama cevap vermedin." dedi Irmak

"Sen ağladın mı?",dedi Yiğit anlamıştı çünki bu gün,

29 Ekim'di.

Onun beni bizi bırakıp gittiği gün.

"Zeynep'im be yapma ağlama." dedi Burak burukça gülümsedim içeri geçmelerine yol verdim. Hepimiz salona getmiştik.

"Bir tanem bak tekrar kendini yıpratma iyleştin sen tekrar üzülmeni o güzel gözlerinden yaşlar akmasını istemiyoruz." dedi Yiğit burukça gülümseyerek.

Ama bilmiyorlardı ki, ben hiç bir zaman iyleşmedim.
"Hadi be Meleğim yakışıyor mu sana." dediğinde Burak hafif güldüm.

"Hah şöyle hep gül."dedi Irmak

"Biz hep senin yanındayız."dedi Hazal.

"T-teşekkür ederim ama ben hiç i-iyleşemedim ki." Dolu gözlerle sadece mutlu rolüne büründüm.

"Ah be Zeynep'im."dedi Yiğit sonra bana sarıldı.

"Aa ama bizde." dedi Burak Irmak'la, Hazal'da başını sallayınca hepsi üstümüze atladılar ve yere düştük kahkahalar atmaya başladık.

Evet belki iyi bir babam yoktu yada sevdiğim beni sevmiyordu.ama onlar vardı.

Onlar kim'mi?

Yiğit, Irmak, Hazal, Burak.

Onlar benim herşeyimdi hepsi Mert abimden ve kaybettiğimiz kardeşimden sonra ki, kardeşlerimdi. Ben şuan ayaktaysam onlar sayesinde ve ben yarın artık kabul etmek istemediğim şeyleri kabul edecektim...