Namcun yazarken bipolar olduğum bi karakter ama seviyorum şerefsizi ( ͡°³ ͡°)
Bu arada namcuna sövüyonuz falan ama soojin de aşık olunmayacak gibi değil ki şu güzelliğe bakın
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
××××××××××
-Seokjin-
Şu an anlıyordum ki verdiğim karar tamamen saçmalıktı. Uzak kalamıyordum ondan. Sanki kendimi tanımıyormuş gibi uzak kalabileceğimi düşünmüştüm ama yanılmıştım işte. Olmuyordu.
Kendimi sürekli onu özlerken buluyordum. Onu düşünüyordum her an ve bu beni harap etmekten başka işe yaramıyordu.
İkide bir karşılaşıyorduk. Tepki vermemeye çalışsam da yüzünü gördükçe ağlayacak raddeye geliyordum. Cidden, o kadar özlemiştim ki..
Bir haftadan fazla gün geçmişti son konuşmamız üzerinden ve sesini duymayı özlemiştim. Sürekli asansörde, okulda karşılaşıyorduk ama tek bir kelime dahi konuşmamıştık.
Her karşılaşmamızda yüzüme umutla bakıyor, konuşmayacağımı anladığında hayal kırıklığıyla bakışlarını kaçırıyordu. Sonra ise göz göze gelmemek için savaşıyorduk zaten.
Eskiden onunla yaptığım her şeyi tek başıma yapıyordum şu an ve en çok üzen şey de buydu. Onun yanında başkaları vardı belki ama benim yoktu. Yalnız kalmıştım.
Kulaklığımı çıkarıp cebime tıktım, depresif şarkılar dinledikçe daha da depresifleşiyordum. Sonunda binaya girdiğimde asansöre doğru ilerlemeye başladım. Saat geç olmuştu, yorgundum ve şimdiden sıcacık yatağıma girme hayalleri kuruyordum.
Asansöre girdiğimde asansör tam kapanacakken girişteki Namjoon'u gördüm. Asansöre yetişmek için koşmuş ve son anda yetişmişti.
Kapı kapanırken ikimizden de çıt çıkmıyordu. O yine yüzüme bakıyordu ve ben yine o hariç her yerde gezdiriyordum bakışlarımı.
Özlemiştim, çok fazla özlemiştim ve artık konuşmak istiyordum. Belki aptallıktı bu düşüncelerim ama kalbim mantığımın önüne geçiyordu.
Konuşmak istiyordum istemesine de, konuşmaya cesaretim bile yoktu. O da benden bir adım bekliyor, asla kendi adım atmıyordu her zamanki gibi.
Gözlerimi kapatıp başımı geriye yasladım hiçbir şey düşünmemek için. Fakat bu aklıma anılarımızın doluşmasına sebep olmuştu. Eskiden Joon'un korktuğu için ben olmadan asansöre binemeyişi gelmişti aklıma. Büyüdükçe bu korkusunu aşmıştı tabii ama hâlâ kapalı alan korkusu vardı.
Her asansöre bindiğimizde ben korkmuyorum deyip arkama saklanışı aklıma geldiğinde dudaklarımdan bir kıkırtı kaçmıştı.
Gözlerimi açtığımda bana bakıyordu. Kendi kendime neden güldüğümü düşünüyordu sanırım. Gülmeyi kesip tekrar ciddileştim.
