Kulağa Hoş Gelmiyor •|Miraculous New York Special|•

#38

Marinette

Başımdaki acıyla inledim.

Felix bağırdı. "Yardım etsenize! Daha öğrenmem gereken şeyler var!

Luka belimden tuttuğunda kendimi bıraktım. İkimiz beraber yere çöktüğümüzde Kara Kedi'ye baktım.

"Ben Uğur Böceği'yim." dedim.

Kara Kedi dolu gözlerle bana bakıyordu. "K-kızmayacağım, lütfen.."

Damarların ilerlemesi durunca acı da azaldı. Gülümsedim ve ayağa kalktım. "Benekler değiş!" dedim.

İşte yine eski bendim. Uğur Böceği. Kara Kedi bana dolu gözlerle bakmaya devam ediyordu.

"Özür dilerim kedi. Kendimi korumak iste-"

"Kendini korumak istemedin!" diye bağırdı. "Onu korumak istedin!" Luka'yı göstermişti.

"Herkesi." dedim.

Felix yoyoyu çözdü ve yerden kalktı. "Bu kadar drama yeter. İçeri geçelim." dedi.

Dediğini yaptım. Kara Kedi ve Luka da yaptı. Koltuklara oturduğumuzda sinirlerim çoktan bozulmuştu.

'Kara Kedi bana sarılsaydı' diye düşündüm ama haklı olan oydu.

"Artık az önceye göre daha gerçekçi konuşacağına inanıyorum Uğur Böceği."

Benim tepki vermemem sonucu konuşmaya devam etti.

"Luka'nın bildiği bir gerçeği sizinle de paylaşmak istiyorum. Hawkmoth sevgili kuzenimin babası." dedi direkt.

Şok olmuştum. Benden daha fazla şaşıran biri varsa o da Kara Kedi'ydi. Zaten gözleri doluydu, şimdi ise ağlıyordu.

Luka yanına yaklaştı ve kulağına bir şeyler söyledi. Kara Kedi sessizliğini koruyordu.

"Şimdi ise tam hikayeyi size anlatma zamanı." dedi Felix. "Benim göz zevkim için rica etsem dönüşebilir misiniz? Böyle ciddi olamıyorum da."

"Olmaz." dedim.

"Kimliklerinizi zaten biliyorum Marinette." dediğinde mucizeyi vermem gerektiğine hem fikir olmuştum.

Luka'nın da dediği gibi bırakamamıştım. Bu bir çeşit bağımlılık olmuştu, tehlikeye gözü açık koşmuştum. Mucize mucizevi değildi kimin kaderinin bir parçasıysa o kişiyi zehirliyordu.

"Benekler gitsin." dedim.

Kara Kedi'ye baktığımda onun da bana baktığını fark ettim. Böyle gergin bir şekilde olmamızın nedeni onun kimliğiydi.

"Pençeler dışarı." dediğinde gözlerimi kapattım.

Birkaç saniye sonra gözlerimi açtım ve karşımda, karşımda Adrien vardı!

"Adrien!" diye bağırdım.

Babası Hawkmoth'tu. Acı çekiyordu ve ben ona yalan söylemiştim. New York'ta onu bulduğumda ki hali, Ladynoir çizimim, doğum gününü unutmam... Tüm o anlar.

Gözümün önünden geçip gitmişti. Şimdi daha kötüydüm, çok daha kötü.

"Marinette üzgünüm, senden sakladım." dedi.

Biz birbirimiz için yaratılmıştık. Uğur Böceği Adrien için, Kara Kedi ise benim için. Ve ben Uğur Böceği'yim! O Kara Kedi!

Tanrım!

Kendine gelmelisin Marinette! Sırası değil!

"Sorun değil."

Felix'e döndüm ve "Anlat artık." dedim.