In Ravendal is magie een zonde. Een zonde die je zal bekopen met de dood. Een zonde die met de dag gevaarlijker wordt om te begaan.
Luchtmagiër Caelum Venturius beseft dit maar al te goed, en weet dat er maar één persoon verantwoordelijk is voor de...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Draven wachtte op antwoord.
Alice's gedachten raasden.
Samuels zachte gekerm klonk, maar Draven leek het niet te horen. Sinds het incident met de kanonnen, waar niemand in het kasteel meer over mocht praten, had Draven een flinke gehoorbeschadiging opgelopen.
'Ik wilde kijken wat er daadwerkelijk gebeurde, met al die gevangenen. Niemand vertelt mij ooit iets. Ik hoor slechts hun schreeuwen door het kasteel galmen, elke dag. Ik wilde weten of ze het verdienden.'
Draven nam haar wantrouwig op. Een straal zweet gleed tussen haar schouderbladen naar beneden. Zou hij het geloven?
'Goed.' zei hij toen. 'Maar kom hier niet weer. Dit is geen plek voor u. En u wilt weten of ze het verdienen? De gevangene die nu ontsnapt is heeft mensen vermoord. Heel veel mensen. Geloof me, prinses. Iedereen die in De Toren beland verdient het.'
Draven draaide zich om, en daalde de trap af.
'Wacht!' riep ze hem achterna.
Hij stond stil.
'Vertelt u hier alstublieft niets over tegen mijn vader.'
Even zweeg hij. Zijn enorme wenkbrauwen raakten elkaar toen hij fronste. Zijn lippen waren in een strakke streep vertrokken.
Toen knikte hij.
Zijn voetstappen galmden door De Toren toen hij naar beneden snelde.
Alice haalde opgelucht adem. Ze legde een hand tegen haar voorhoofd. De opluchting maakte al snel plaats voor paniek.
Wat had ze gedaan?
Ze had een gevangene bevrijd. Een moordenaar, misschien wel. Een gebaseerd op wat? Een gevoel? Ze lachte om de absurditeit ervan, waarna ze zich naar Samuel draaide, die op eigen kracht naar beneden probeerde te lopen, maar bij elke stap een schreeuw van pijn onderdrukte.
'Kom.' ze zette haar armen onder zijn schouders, en deed haar best hem te helpen.
Samuel wierp haar een geamuseerde blik toe.
'Dat deed je goed.' zei hij, doelend op hoe ze Draven had misleid. 'Je doet me denken aan een goede vriendin van me.'
~*~*~*~*~*~
Nox liep door de mist, zijn zintuigen alert, en zijn magie gereed. Elk geluid, en elke beweging, werd door hem opgemerkt.
De wind raasde door de bomen, en creëerde een fluitend geluid. Geritsel in de bosjes wees op kleine prooidieren, als konijnen en ratten. Hij hoorde zichzelf niet.
Geen ademhaling. Geen voetstappen. Geen hartslag.
Soms wenste hij dat hij zichzelf kon horen. Hoe levend moest dat wel niet voelen? Om een hand op je borstkas te leggen, en een zacht geroffel te horen?
