In Ravendal is magie een zonde. Een zonde die je zal bekopen met de dood. Een zonde die met de dag gevaarlijker wordt om te begaan.
Luchtmagiër Caelum Venturius beseft dit maar al te goed, en weet dat er maar één persoon verantwoordelijk is voor de...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Het lukt niet!'
Alice staarde naar haar in de lucht geheven handen, waar nog steeds geen enkele vlam uit was verschenen. Ze hadden al een uur geoefend, en Samuel had al een uur gezeurd over emoties, en dat ze 'haar hoofd moest leegmaken'.
Het had allemaal niets geholpen.
'Geduld is een schone zaak, Alice.' antwoordde Samuel, kalm als water. Hij knikte haar toe. 'Probeer het nog eens.'
'Ik heb het al honderd keer geprobeerd!' wierp ze tegen. Toch hief ze haar handen.
'Je verliest je focus.' zei Samuel. 'Denk aan iets wat je een sterke emotie geeft. Iets wat je boos maakt, of verdrietig.'
Ze probeerde die emoties op te roepen, maar het lukte haar niet. Ze voelde zich leeg, en moe. De hele dag waren haar jurken gepast, korsetten versteld en aangesnoerd, en volgde iedereen haar, overal waar ze ging. De bruiloft naderde. De beklemmende druk, die zich de afgelopen dagen om haar schouders had gesloten, liet niet los.
Ze schudde haar hoofd en liet haar handen zakken. Ze beet op haar lip.
'Het lukt me echt niet, Samuel.' ze wreef over haar gezicht, en leunde tegen de muur. Ze verlangde naar haar kamer. Even, een moment alleen. Maar zelfs daar zou ze niet alleen zijn. Rudolf zou op haar deur kloppen, of de hofdames zouden naar haar toe komen.
Samuel zweeg. Peinzend staarde hij haar aan. 'Goed.' zei hij na een tijdje. 'Morgenvroeg, als je meer energie hebt, zie ik je hier. Nu moet je rusten.'
Ze wist er een zwak glimlachje uit te persen, knikte nauwelijks merkbaar, en haastte zich de kamer uit. Ze liep door de gangen, zo snel mogelijk, naar de enigste plek waar ze helemaal tot rust zou kunnen komen.
Ryu.
Maar ze was nog niet halverwege de gang, toen Rudolf naast haar kwam lopen. Ze moest een vermoeide zucht onderdrukken.
'Waar ga je heen, prinses?'
'Moest jij geen magiërs opsluiten, of zoiets?' snauwde ze.
Ze versnelde haar tempo, maar Rudolf hield haar makkelijk bij.
'Mijn taken zijn tijdelijk overgenomen, tot na de bruiloft. Dan zal ik-' hij stopte abrupt toen hij haar verveelde, vermoeide en bovenal chagrijnige gezicht zag. 'Het boeit je helemaal niets, of wel?'
'Rudolf, ik wil gewoon even alleen gelaten worden.' haar stem trilde. 'Is dat nou zoveel gevraagd?'
Even zweeg hij. 'Prima. Zolang je maar onthoud dat we je over een uur in de eetzaal verwachten, voor het diner.'
Ze slikte al haar woede, alle sarcastische antwoorden, in, en liep verder, zonder hem nog een blik waardig te keuren. Alle verwachtingen. En waarvoor? Een bruiloft waar ze het niet mee eens was. Een bruiloft waar ze het ja-woord met moeite zou gaan geven.
