In Ravendal is magie een zonde. Een zonde die je zal bekopen met de dood. Een zonde die met de dag gevaarlijker wordt om te begaan.
Luchtmagiër Caelum Venturius beseft dit maar al te goed, en weet dat er maar één persoon verantwoordelijk is voor de...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Een hitte sterker dan hij ooit gevoeld had kwam Nox tegemoet toen een zee van vlammen zich een weg door de gangen van het paleis baande.
Was Aztarius dan toch gekomen? Had Caelum hem over weten te halen?
Soldaten sneuvelden. Kat, Alice, Samuel en Ryu zochten dekking. Nox bleef staan, te midden van de chaos die hem omringde, en keek toe hoe de koning tussen de soldaten, gewonden en het vuur door zich een weg naar buiten zocht.
De koning ontsnapte.
Laf als hij was, vluchtte de koning voor de ondergang die hem te wachten stond.
Nox balde zijn vuisten. Hij zag Mara voor zich. Voelde haar warme handen op zijn huid. Haar lippen op de zijne in een laatste kus. Haar bloed dat tussen zijn vingers door stroomde.
De koning moest boeten voor wat hij gedaan had.
Hij volgde de koning door de gangen, geruisloos. Schreeuwen galmden tussen het dure marmer waar het kasteel van gemaakt was, maar hij hoorde het nauwelijks. Hij had alleen nog maar oog voor de rode mantel die achter de koning aan wapperde. Voor de kroon die nog steeds op zijn inktzwarte haar glinsterde.
Hij haalde de koning met gemak in, maar lette erop hem niet aan te raken. Een snelle dood zou te genadig zijn. En dat verdiende hij niet.
Hij greep naar Mara's dolk, die hij van haar meegenomen had. Hij had haar in zijn gedachten een belofte gemaakt dat hij de koning zou doden met haar dolk.
En die belofte zou hij nakomen.
Zonder aarzelen stak hij de dolk in bovenarm van de koning. Zijn adem stokte. Hij viel. Zijn hoofd klapte met een doffe bons op de witte vloer.
Nox kwam dichterbij, zijn vuisten krampachtig gebald. Zijn adem versnelde.
Zijn gave knetterde. Smeekte om hem te mogen doden. Er raasde iets door zijn aderen, en of het nu woede was of bloeddorst, hij genoot ervan. Eindelijk gaf hij zijn gave wat het wilde, en drukte zijn hand tegen de keel van de koning.
De koning hapte kort naar adem. Hij zag er zwak uit, zoals hij daar lag. Helemaal niet meer zo machtig als eerder. De koning was ook slechts een sterveling. Nox glimlachte bij het gevoel dat door hem heen schoot, fel en krachtig als bliksem. Weer zag hij Mara voor zich. Haar smaragdgroene ogen dit keer. Haar ogen, die de kleur hadden van het bos. De kleur van gras bij het ochtendgloren. De kleur van de thee die ze zo graag maakte, die iedereen verafschuwde, en waarvan hij met volle teugen had genoten.
Hij klemde zijn hand steviger om de keel van de koning, gedreven door iets onmenselijks. Iets wat hij in zijn hele verdorven leven nog nooit gevoeld had.
Alsof hij niets woog werd Nox de gang door geslingerd, weggeduwd door een onzichtbare kracht. Met een harde klap werd hij tegen de muur gesmeten. Verdwaasd kwam hij overeind. Een enkele seconden bewoog de gang voor zijn ogen, tot alles weer op zijn plek schoof. Hij knipperde.
