How to kill a king | DUTCH

2. Ten dode opgeschreven

Kat had het haardvuur weer doen brandden, en een aangename warmte verspreidde zich door de kamer. Ze ging aan haar bureau zitten.

'Heb je een plan?' vroeg ze, na een lange stilte.

'Natuurlijk heb ik dat.' Caelum glimlachte. 'Het zou stom zijn om helemaal naar Criot te komen zonder een plan, nietwaar?'

'Kat,' siste Adam, 'doe dit niet.'

'Je vertrouwt me niet.' zei Caelum. 'Dat snap ik. Ik zou mezelf ook niet vertrouwen.'

Kat zuchtte en haalde een hand door haar haar. Haar blauwe ogen staarden hem priemend aan.

'Dus je wilt dat ik met je mee ga op een zelfmoordmissie om naar de hoofdstad van Ravendal te rijzen, het kasteel binnen te dringen, langs alle bewakers te komen, en vervolgens de koning te doden?' Ze trok een wenkbrauw op. 'Dat is idioot.'

Caelum zweeg een tijdje, waarna hij langzaam knikte. 'Dat klopt.'

'Waarom zou ik dat doen?' Kat trok haar handschoenen aan en begon de bladeren van de gevlekte scheerling te verwijderen. Ze had nog werk te doen, en dat zou ze niet laten verpesten door deze gestoorde magiër met een te hoge eigendunk.

En toch kriebelde er iets in haar binnenste. Weer flitste het beeld van Samuel voor haar ogen. Ze slikte en richtte zich weer op de bladeren. Ze haalde ze er voorzichtig af, en deed ze vervolgens in een stenen pot. Ze begon de bladeren te verpulveren. Ze keek toe hoe ze langzaam veranderden in een groene moes.

'Omdat je Samuel wilt redden,' zei Caelum kalm.

Kat stond zo snel op dat de stoel op de grond viel. Ze hoorde het geluid nauwelijks. Met gebalde vuisten en een vreselijke woede zette ze een stap op hem af.

'Wat weet jij nou van Samuel!?' Ze stond nu zo dicht bij hem dat hun neuzen elkaar bijna raakten. 'Je gebruikt dit tegen me! Je bent waarschijnlijk gewoon een vriend van de koning, die me aan de galg wil zien! Ik ken jouw soort, Caelum.'

Caelum gromde zacht. Zijn vuist klemde zich om de kraag van haar zwarte jurk. Hij tilde haar een klein stukje op, zodat haar laarzen boven de houten vloer bungelden.

Adam wilde ingrijpen, maar Caelum duwde hem tegen de muur met een enkele beweging van zijn hand. Hij liet een gesmoorde kerm horen en zakte ineen.

'Adam!' Kat deed een poging om los te komen, maar hij hield haar stevig vast.

'Mijn vrouw had zwart haar, en groene ogen,' siste Caelum. 'Je weet wat dat betekent, nietwaar? Ze was ten dode opgeschreven vanaf de dag dat ze geboren werd. Haar hoofd is eraf gehakt, door die schoft van een koning! Dus waag het niet om nog eens te zeggen dat ik voor de koning werk.'

Hij liet haar los. Ze viel op de grond. Haar nek deed pijn en haar hart bonsde in haar keel. Ze wierp een blik op Adam, die langzaam overeind krabbelde.

Ze keek toe hoe de magiër de deur uitliep, vergezeld door een ijskoude windvlaag. Zijn mantel wapperde achter hem aan.

'Als je je bedenkt, kun je me vinden in de dorpskroeg,' zei hij over zijn schouder. 'Het aanbod geldt tot vanavond.'

De deur waaide dicht, en de klap maakte dat de verduisterde ramen rinkelden in hun voegen. Kat zuchtte. Ze nam de moeite niet om op te staan. Verward bleef ze zitten, met haar hand tegen haar bonzende voorhoofd gedrukt.

'Gaat het?' Adam legde een warme hand op haar schouder.

Ze beet op haar lip en stond op, zodat zijn hand van haar schouder gleed. 

'Ja. Met jou?' 

Ze liep naar haar bureau en ging verder met het verpulveren van de bladeren, ook al waren ze zo vloeibaar als water. Maar ze moest iets te doen hebben. Anders zou een vreselijke spanning de kamer vullen, als een giftige mist, en dat kon ze niet hebben. Ze stampte de bladeren zo hard aan dat haar pols pijn begon te doen.

'Het gaat prima,' mompelde hij. 'Al zou ik die bastaard graag een paar klappen verkopen.'

'Wat zou dat voor zin hebben?' 

Kat goot de moes van bladeren in een flesje. Het geluid van de pot die met een harde klap op de tafel terug werd gezet liet duidelijk merken hoe woest ze was. Ze wilde met dingen gooien, maar dat kon niet. Hier stonden slechts toverdranken en giftige mengsels. Als ze daarmee zou gaan gooien zou het haar dood worden. Dus goot ze het varkensbloed bij het bladerenmengsel, en begon ze zo hard te roeren dat er een paar spatten op de tafel terecht kwamen.

'Je gaat het toch niet doen, of wel?' vroeg Adam, na een lange, tergende stilte. Toen Kats antwoord uitbleef liet hij een gefrustreerde zucht horen. 'Die tovenaar is gek. Je moet niet naar hem luisteren. Samuel gaat dood, dat weten we allebei.'

'Is dat zo?' Kat keek op, haar blik zo scherp, zo dodelijk, dat Adam wegkeek. 'Of is dat wat we onszelf doen geloven, zodat we ons beter voelen? Samuel is nog niet dood. Ik kan hem helpen.'

Hij opende zijn mond, maar klapte hem meteen weer dicht. Hij staarde haar aan. Zijn grijze, vriendelijke ogen stonden ongerust.

'Is er iets wat ik kan zeggen om je te stoppen?' vroeg hij, wetende wat het antwoord was.

'Nee,' fluisterde Kat. 'Ik weet wat ik doe.'

Adam kon haar slechts nakijken toen ze de kamer verliet, en de deur met een zacht klikje in het slot viel. Het haardvuur bedaarde nu ze weg was, en hij knielde om het weer aan te wakkeren. Hij blies in de vlammen, die voorzichtig meer licht verspreidden. Zijn gedachten dwaalden af, naar Kat. Deze missie was waanzin. De koning was een gevaarlijk man. Hij wist dat als geen ander. Kat was ten dode opgeschreven.

Ze zou sterven.

Kon hij dat laten gebeuren?

Dit was de eerste vrouw die hij ooit had gezien die hem zo had laten voelen. Hij kende haar nog maar net, maar hij zag hoe sterk ze was. Ze liep met de gratie van een koningin, en vocht met de kracht van een beer.

Hij vloekte een paar scheldwoorden toen hij tot een onweerlegbare conclusie kwam.

Het was geen liefde, hij kende haar nog maar net, maar hij voelde iets voor haar. Iets wat hij nog nooit had gevoeld.

En hij kon haar niet laten sterven. Ze zou niet van mening veranderen, dat wist hij. Dus was er nog maar één optie.

Hij moest met haar mee.