In Ravendal is magie een zonde. Een zonde die je zal bekopen met de dood. Een zonde die met de dag gevaarlijker wordt om te begaan.
Luchtmagiër Caelum Venturius beseft dit maar al te goed, en weet dat er maar één persoon verantwoordelijk is voor de...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mara ademde de berglucht in. De koelte ervan stroomde door haar longen, en normaal gesproken zou zoiets haar kalmeren.
Nu niet.
Met gebalde vuisten staarde ze naar het landschap dat zich onder haar uitstrekte. Een zee van groen, meer was er nauwelijks te zien. Een donkere vlek in de verte zou het NachtWoud kunnen zijn, maar ze wist het niet zeker. Ze verlangde naar die plek. Haar thuis, waar donkere takken duistere monsters verhulden, en ze kon genieten van de zoete rust die het woud haar bood.
Ze schrok op van een zachte stem. Nox stond achter haar, en hoe goed haar zintuigen ook waren, een demon kon ze niet horen aankomen.
'Wat nu?'
Zijn vraag maakte dat het voelde alsof haar borstkas verkrampte. Ze slikte.
Ze had geen idee.
Een stevige windvlaag waaide langs hen heen. Ze voelde de kracht ervan op haar huid. Ze leunde naar voren en wreef haar handen tegen elkaar in haar schoot. Ze weigerde hem aan te kijken, en nam de omgeving in zich op. Zwarte vogels vlogen langs, zacht kwetterend. Ze verdwenen in het witte wolkendek.
'Je had gelijk, Nox.' fluisterde ze. Ze sloeg haar ogen neer. 'We hadden weg moeten gaan.'
Hij zuchtte. Het was zo zacht dat het net zo goed het ruisen van de wind had kunnen zijn, maar ze wist dat het niet zo was. Ze hoorde hoe hij naast haar op de rots ging zitten, er goed op lettend dat hij haar niet aan zou raken. Vanonder haar wimpers bestudeerde ze hem. Hij keek voor zich uit, zijn kaken stevig op elkaar geklemd. In zijn duistere ogen zag ze hoeveel hij wilde zeggen. Hoe graag hij haar iets wilde vertellen dat haar beter zou doen voelen.
Maar hij zei niets.
Ze staarde naar de duistere vlek die vermoedelijk het NachtWoud was. Zou ze daar naar terug gaan? Alsof er niets gebeurd was? Alsof ze dit avontuur nooit beleefd had? Dat mocht niet. Dat kon ze niet.
Nox keek opzij. Hij zocht haar blik, maar ze wilde hem niet aankijken.
'We kunnen het alsnog proberen.' zei hij zacht.
Ze keek op. Zijn inktzwarte ogen ontmoetten de hare. Ze zag geen aarzeling in zijn blik. Geen spoortje angst.
Hij legde zijn hand op de rots, en zij legde de hare ernaast. Dat was het dichtste bij aanraking dat ze ooit zouden kunnen komen.
'Een laatste avontuur.' fluisterde Nox.
Ze keek hem aan. Er lag een glinstering in het zwart van zijn oog, en met die glinstering verdween al haar twijfel. Zijn vastberaden blik gaf haar moed. Ze kon hem vertrouwen, dat voelde ze. Hij was misschien wel de enigste in deze verdorven wereld die ze kon vertrouwen.
