How to kill a king | DUTCH

40. Vertrouwen

Caelum en Nox zaten zwijgend voor het haardvuur. Andere elven zaten verderop, aarzelend. Deze vreemdelingen waren beangstigend. De meeste Schaduwelven hadden nog nooit een magiër gezien, laat staan een demon. Dus bleven ze op geruime afstand.

Behalve Faelia.

Faelia, die de ruimte in kwam lopen, ging vrijwel meteen naast hen zitten, nieuwsgierig naar de verhalen die deze reizigers met zich meebrachten. Haar grote, donkere ogen staarden hen aan. Voorzichtig stak ze haar hand op, bij wijze van begroeting.

Caelum glimlachte. 'Hallo.'

Faelia grijnsde. Ze hief haar handen, maar liet ze meteen weer zakken, tot het besef komend dat Caelum en Nox geen gebarentaal kenden. Ze greep naar een stuk perkament, en krabbelde wat woorden op. Met een groeiend enthousiasme in haar blik hield ze het papier omhoog.

Vertel jullie verhaal.

Caelum, een geboren verteller en liefhebber van dramatische preken, klapte in zijn handen.

'Natuurlijk!'

Faelia's glimlach werd nog breder dan die al was. Ze wenkte een aantal andere elven, die ietwat aarzelend naast hen gingen zitten.

Caelum, volledig in zijn element, begon met een diepe vertellersstem te praten. Stilte daalde neer over de zaal.

'Ik zal bij het begin beginnen...'

Nox stond op. Hij hoefde er niet naar te luisteren. Het zouden toch alleen maar heroïsche avonturen zijn, en verdraaide versies van de waarheid. Zo was Caelum nou eenmaal. Hij veranderde de waarheid in de waarheid die hem schikte. 

Nox ontvluchtte de zaal, en slaakte een opgeluchte zucht toen de deur achter hem dichtviel. Hij was het niet gewend om in het middelpunt van de aandacht te staan. Hij hield van de stille, verborgen plekken. Hij hield van kalmte. En te midden van het bruisende hart van de Schaduwgemeenschap was hij allesbehalve op zijn gemak.

Hij liep de gangen door, op zoek naar een plek waar hij alleen kon zijn. Zijn blik gleed naar de schilderijen aan de muren, die hevige veldslagen en bloederige strijden. Geschiedenis van de Schaduwelven. Weer een verdraaide waarheid. Deze schilderijen waren van eeuwen geleden. In werkelijkheid zijn de Schaduwelven niet zo heldhaftig. Ze kwamen nauwelijks buiten. Leefden in angst. Zoals iedereen dat deed.

Hij schrok op uit zijn gedachten van Kat, die in een hoog tempo aan kwam lopen. Haar blik was ernstig. Hij zag meteen dat er iets mis was.

'Nox!' zei ze, toen ze hem opmerkte. 'We moeten hier weg.'

Hij fronste. Zijn nekharen kwamen overeind. 'Hoezo? Wat is er gebeurd?'

'Ik hoorde Gaul en Faelia praten. Gaul wil ons weg hebben.'

Nox trok een wenkbrauw op. Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Dat lijkt me sterk. Ze waren gastvrij, en vriendelijk. Waarom zouden ze zo plotseling...' zijn stem stierf weg. Hij keek op. Zijn inktzwarte ogen boorden zich in de hare bij het besef waar hij tot kwam.

'Gaul leest geheimen, Kat. Hij moet iets gelezen hebben wat hem van gedachten deed veranderen.'

Kat slikte. 'Denk je?'

Nox knikte. Hij begon te ijsberen. 'Noemde Gaul een specifieke naam?'

'Nee...' zei ze voorzichtig. 'Dat niet.'

'Maar..?'

Ze zuchtte en schudde haar hoofd. 'Niets. Ik denk gewoon dat we hier weg moeten.'

Nox kon haar slechts nastaren toen ze de gang door verdween. Hij wist dat ze iets verzweeg. Hij wist dat er iets was wat ze hem weigerde te vertellen.

Hij wist alleen niet of hij wel wilde weten wat dat was.

'Hé, Nox.' klonk een slome stem. Mara, nog duf van het slapen, liep op hem af. Ze gaapte en wreef de slaap uit haar ogen. 'Wat doe jij hier?'

Nox keek de gang in, om er zeker van te zijn dat ze alleen waren. Hij haalde een hand door zijn haar.

'Kat kwam net naar me toe. Ze zei dat ze Gaul en Faelia hoorde praten. Gaul is achter een geheim gekomen dat ervoor zorgde dat hij ons hier weg wil hebben. En wel nu.'

Mara, nu volledig wakker, trok een wenkbrauw op. 'Een geheim? Van wie?'

Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij voelde het vertrouwen in het bondgenootschap slinken, totdat er niets meer van over zou zijn. Vertrouwen was immers net zo breekbaar als glas. En net zo onherstelbaar.

'Ik weet het niet. Kat doet geheimzinnig. Maar Caelum verbergt zeker ook dingen. En jij...'

'Ik heb geen geheimen.' ze sloeg haar armen over elkaar. 'Geheimen en leugens zijn voor mensen die bang zijn. En ik vrees niemand.'

Hij zag de oprechtheid in haar blik en geloofde haar meteen.

'En jij, Nox?' ze hield haar hoofd iets schuin. 'Vrees jij?'

Hij lachte. 'Ik ben onsterfelijk.'

'In het monnikskapveld dacht je daar heel anders over, hoor.' Haar smaragdgroene ogen staarden hem onbevreesd aan. Hij was gewend angst te zien. Iedereen die hem aankeek was bang. Het was een natuurlijke reactie. Ze wisten wat hij kon aanrichten. Maar Mara was niet bang.

'Jij was anders degene die werd geraakt door de monnikskap.' wierp hij tegen.

Ze opende haar mond, maar klapte hem meteen weer dicht. Een glimlach krulde om haar lippen.

'Touché.' zei ze.

Ze staarden elkaar aan, beiden niet in staat om iets te doen. Gevangen in de hypnose van elkaars blik. De stilte tussen hen in knetterde als bliksem.

Ze schrokken op van een hels kabaal.

Kreten kwamen uit de eetzaal. Gekletter van wapens galmde door de grotten. Mara en Nox wierpen elkaar een blik toe. Hij sloop richting de eetzaal, en maakte met een gebaar duidelijk dat ze achter hem moest blijven. Natuurlijk sloeg ze dit bevel in de wind, en snelde ze voor hem uit richting de eetzaal. Hij zuchtte en rende achter haar aan. Hij wist haar bij te houden, en samen duwden ze de deuren open.

Ze hapten naar adem bij wat ze toen zagen.

De chaos binnen was niet te overzien. Zwaarden raakten zwaarden. Bloedende elven lagen op de grond. Er klonk geschreeuw. Hysterische Schaduwelven renden alle kanten op in een poging te ontsnappen.

Toen zagen ze de zilveren raven op de kleding van de aanvallers.

De soldaten hadden hen gevonden.