How to kill a king | DUTCH

17. De man in de spiegel

'Laat me gaan!'

Alice bonsde tegen de deuren van haar kamer. Het geluid galmde na in de gangen, ze kon de echo's horen. Maar niemand anders hoorde het. Ze was alleen. Opgesloten in haar eigen kamer. Ze lachte om de bittere ironie.

Hete tranen sprongen in haar ogen. Ze liet zich langs de deur naar beneden zakken. Ze zat op de grond, met haar knieën opgetrokken, zich afvragend wat ze in hemelsnaam fout had gedaan.

Waarom?

Waarom zij?

Ze boog haar hoofd, in een poging de wereld buiten te sluiten. Ze wilde weg. Ze wilde hier voor eens en voor altijd weg. Maar de deur zat op slot. De uitgang was versperd. Ze kon niets.

Tranen drupten op de houten vloer.

Buiten klonken de geluiden van de markt.

Alles ging door. Het leven vervolgde zich. Zij moest ook doorgaan, dat wist ze. Ze moest een manier vinden. Ze wist niet hoe, maar het moest. Ze had geen keus.

Voorzichtig hief ze haar hoofd. Ze staarde naar het raam. Het was dicht, en er zaten ijzeren tralies voor. Ze had die tralies nooit gezien als een teken van gevangenschap, maar nu wel. Nu snapte ze dat ze haar hele leven al gevangen zat.

Haar verdriet sloeg over in woede. Diepe, intense razernij, dat zich als een afgrijselijk monster door haar bloedvaten bewoog. Ze veegde haar tranen weg en stond op. Ze begon te ijsberen. Het geluid van haar snelle voetstappen klonk door de kamer.

Ze bleef abrupt staan toen ze nog een geluid hoorde.

Ze keek om zich heen. Haar hart bonsde luid. Ze wachtte af. Het geluid klonk nog eens. Een zachte stem, nauwelijks een fluistering. Het klonk als een zucht. Een windvlaag, die langs haar oor streek.

'Hallo?' ze draaide zich om, maar zag niets dan haar eigen spiegelbeeld in de spiegel. Toch leek het geluid daarvandaan te komen.

Ze legde een hand tegen haar voorhoofd. Ze werd gek. Dat kon niet anders.

Het tegendeel werd bewezen toen de stem nog eens klonk, nu helder en duidelijk.

'Alice.'

Met een ruk draaide ze zich naar de spiegel, waar nu langzaam een figuur in verscheen. De figuur was moeilijk te zien, door de rook die om hem heen kringelde. Ze kon alleen zijn gezicht onderscheiden, rimpelig en gehavend als de bast van een boom.

Ze deinsde achteruit.

Het was magie. De man was een magiër.

Haar hele leven was haar verteld dat magie slecht was, en hoewel ze er altijd haar mening over had gehad, dacht ze nu toch aan de woorden van haar vader.

Magie is slecht. Magie is gevaarlijk.

'Schrik niet.' zei de gestalte. 'Ik doe u niets. Ik ben hier niet echt. Zelfs als ik zou willen, zou ik u niets kunnen doen.'

Even was ze sprakeloos. Toen herpakte ze zich. Ze nam haar koninklijke houding weer aan -kin omhoog, schouders naar achteren- en zette een stap naar de spiegel toe.

'Wie bent u?' vroeg ze.

De man lachte. 'Het spijt me, prinses, maar daar kan ik helaas weinig over kwijt. U bent tenslotte de dochter van de koning, en ik...' hij bekeek zichzelf, en de rook die als een wurgslang om zijn benen kringelde, '...ik ben een magiër.'

'U kent de gevaren.' ze keek in zijn bruine, zachte ogen, in een poging zijn bedoelingen te begrijpen. 'U weet dat u hiermee de galg riskeert. Dus neem ik aan dat u hier met een goede reden verschenen bent.'

Hij glimlachte een rij gele tanden bloot. 'Dat ben ik zeker. Heeft u ooit gehoord van Caelum Venturius?'

Langzaam schudde ze haar hoofd. 'Nee.'

De man trok een wenkbrauw op. 'Uw vader vertelt u weinig, van wat er buiten het paleis gebeurt, nietwaar?'

Ze zette nog een stap dichterbij. Ze voelde een lichte angst, ergens achterin haar gedachten, maar haar nieuwsgierigheid won. 'Is er iets dat ik zou moeten weten?'

'O, zoveel.' De man fronste. 'Maar daar gaat het nu niet om. Caelum Venturius verzamelt een reeks krachtige magische wezens, om hem te helpen bij zijn missie. Hij heeft Nox, een demon, en Kat, een heks. Momenteel zoeken ze naar Mara Arbor, een gevaarlijke elf.'

'Waarom vertelt u dit?' ze slikte. 'Wat is die missie?'

'U heeft al wel een vermoeden, neem ik aan.' zei hij.

Ze wachtte af. Tot hij zou spreken. Tot hij de gedachte die door haar hoofd dwaalde zou bevestigen.

'We willen de koning dood, Alice. En jij kunt ons daarmee helpen.'

Geschokt stapte ze naar achter. Haar hart bonsde in haar keel. Ze staarde naar de gestalte in de spiegel.

Nee. Dat kon hij niet van haar vragen. Dat kon niet.

Ze schrok op van een kort, kordaat klopje op haar deur. Haar hart miste een slag.

De man in de spiegel verdween. Ze was weer alleen in haar kamer.

Met trillende benen liep ze naar de deur.

'Prinses?' klonk een diepe stem. Het was één van de bewakers. 'Met wie praat u?'

Ze wierp een blik op de spiegel, die er roerloos bij stond. Geen verschijningen. Geen magiërs. Gewoon een doodnormale spiegel.

Was de tovenaar haar verbeelding geweest? Begon ze echt gek te worden?

'Prinses?' drong de bewaker aan. 'Gaat het wel goed?'

Ze haalde diep adem en knikte, ook al kon hij dat niet zien. Ze durfde haar blik niet los te scheuren van de spiegel, bang dat er elk moment een monster uit kon springen.

'Natuurlijk,' antwoordde ze, met bevende stem. Ze wilde zeggen dat het helemaal niet goed ging. Ze wilde haar vader roepen, en hem vertellen wat er gebeurd was. Iets hield haar tegen. Ze wist niet of het een spreuk van de tovenaar was, of dat het haar eigen geest was.

Ze wist alleen dat ze haar vader niet wilde spreken. Hij had zijn macht uitgeoefend, en nu zou ze de hare uitoefenen. Zij kon ook zwijgen. Zij had ook macht. Weliswaar niet zoveel als hij, maar dat zou spoedig veranderen.

Een glimlach krulde om haar lippen bij de gedachte. Ze liep naar de deur, waarachter de bewaker nog steeds op een verklaring stond te wachten.

'Het gaat goed met me.' Ze legde een hand tegen de deur. 'Ik praatte tegen mezelf.'