Time in Between (Completed)

Chapter 15 - Split up

This days ay nakararamdam ako ng kakaiba sa katawan ko. The last time I vomit is yung kahapon na nakausap ko si Amber.

Akala ko noong una ay simpleng pagsusuka lang pero ngayong nagkahinala na ako, I guess I need to see my doctor and I did. I do check up in morning. And I think the greatest day of my life is when my OB Gyne announced it positively.

“You’re one month pregnant Zsarina.”

Halos maluha ako sa harap niya habang dinarama ang magandang balita. Sa tagal kong hinintay ang pagdating ng magiging anghel ko ay wala nang mas sasaya pa sa magandang balita na ito.

“Really, I am?”

“Yes hija. You are experiencing the things na nararanasan din ng mga buntis. I am just advising you to be not stressed. Umiwas sa mga isipin Zsarina. Well, healthy ang lifestyle mo so bukod doon walang magiging problema. Just take your vitamins.”

“Alright. So when will I go back?”

“Sa ngayon, pinapayagan muna kitang gumawa ng trabaho. But as much as possible, iwasan mo rin ang mabigat na gawain. I’ll sched your next check up.”

“Thank you. Susundin ko ang mga advices mo.”

A great day one but became a nightmare when the news of her being pregnant stops my mind from thinking all. A day that pains me and the night I never want to remember leaving him in a devastating situation.

But this is what he wants. He wants to be with her, he loves his child. I can’t contrast. I don’t want him to choose between me and her. Kung kami ba ng magiging anak niya o sila na mag-ina rin niya. Because I know he will always choose her. Because if he loves me now, hindi siya mahihirapang pumili.

Pero paano kung sinabi kong magkakaanak kami? Paano kung ipinaalam ko sa kanya agad? Bagay na hindi ko ginawa dahil ayaw kong talikuran niya ito. I’m having this thinking na baka mas piliin niya pa rin si Samantha over us. Mas mabuti nang ako ang makaramdam kaysa malaman kong mas una niyang pipiliin ang anak nito sa kanya at hindi ang anak ko.

“God, save me from thinking,” I prayed as I laid my back at the driver’s seat, letting my tears to fall.

Mabilis kong pinaandar ang kotse. Gusto ko nang makalayo at hindi na makita pa ang lagay niyang iyon. I wanted to be okay dahil mas naiisip ko ang lagay ng ipinagbubuntis ko. Hindi ko dapat isaalang-alang ito. Ito lang ang mayroon ako ngayon. Siya ang lakas ko ngayon para kayanin ang lahat ng ito.

I was at my devastating state when Amber called. Pinunasan ko ng bahagya ang takas kong mga luha saka sinagot ang tawag nito.

“How are you? It’s been weeks. Nagkita na ba ulit kayo ni Greg?”

Tumikhim ako at pinilit maging maayos ang boses. “We just met.”

“Ohh, did you talk to him?”

“Yeah, we talked,” I answered as my voice cracked.

“What happened to your voice? Why are you sobbing?”

Sa hindi ko na mapigilang emosyon ay ipinarada ko ang sasakyan sa tabi saka mahinang umiyak. Hindi ko alam kung dapat ko bang ipaalam sa kanya ang lahat pero hindi ko na magawang magsalita.

“Where are you Zsari?”

I told her where I was at ipinahinga muna ang isip. I waited for her to come dahil nasa malapit lang daw siya and she’ll grab a taxi.

When minutes passed ay nakikita ko na itong tumatakbo pagkababa ng sasakyan. She opened the driver's seat at siya na ang naupo rito. “I guess it didn’t work. Have you two decided?” she asked looking straight at the handle bar.