Piedra | DahMo ✓

[4]

Medyadaki momonun güzelliği ahah

Ders bitmişti...

Hiçbir şey de anlamamıştım zaten iyiki alanım psikoloji değildi. Hoca güzel olmasa çekilecek ders değildi.

Bittikten sonra ilk dışarı çıkan bendim.
Arkamdan Momo ve yeni tanıştığımız kızlar çıkmıştı. Momo ile ne yapacağımızı bilmez şekilde bakışırken Jeongyeon konuşmaya başladı.

"Sanırım önce gidip dekan ile konuşmanız kaydınızı onaylamanız gerek. Kaydınızı dondurdunuz herhalde."

Ben anlamaz gibi bakarken Momo olaya el attı.

"Evet evet dondurmuştuk. Siz söyleyin yerini biz hemen gidelim."

Ardından Nayeon devam etti.

"3. Katta koridorun sonunda odası."

"Tamam biz hemen bakalım." Diyip kolumdan tutup götürmeye başladı. Biraz uzaklaştıktan sonra nihayet durmuştu.

"Kızım yavaş, cidden gidip konuşacak mıyız?"

"Tabiki hayır Dahyun, farkında mısın yıllardır okuduğumuz okulda bugün hiç tanımadığımız bir sınıfa girip, tanımadığımız insanlarla ders yaptık. Şimdi de gidip kayıt mı yaptıracağız?"

"Hayır yaptırmayacağız, ama bu çok mantıksız orası bizim sınıfımızdı. Kimdi o kadın ve sınıftaki insanlar."

"Bilmiyorum, türlü türlü ihtimaller var aklımda ama hepsi saçma gerçekten mantıksız. Bilmiyorum şimdi napacağız."

Tam konuşmaya başlayacakken duvardaki yazı takıldı gözüme

2070 yılından beklediklerimiz...

2070 mi? Ne 2070'i, yanlış mı yazmışlar? 2070'e daha vardı, biz 2020 yılındaydık. Kesinlikle bir yanlış anlaşılma olmalıydı.

"Momo duvara bak 2070 yılı diyor"

"Ne, yok daha neler! İmkansız kesinlikle imkansız."

"İmkansız ama kontrol etmeliyiz, gel benimle."

Koridordan geçen bir çocuğu durdurup birşey bakma bahanesiyle telefondan takvime girmiştim. Ve ne yazık ki doğruydu, 2070 yazıyordu.

Momo'ya gösterip telefonu geri verdim.
Napacağımızı düşündük, ilk olarak kendi evlerimize gittik. Momo'nun kinden başladık. Ama yoktu kocaman bina yok olmuştu.

Sıra benimkilerdeydi, kartımız olmadığından sıkıntılı geçen kısa otobüs yolculuğundan sonra bizim sitenin önündeydik.

Neyseki yerinde duruyordu. Uzun bir süre nası gireceğimizi düşündük. Ve bir şekilde girmeyi başardık. Önce bizim bloğa sonra bizim evin önüne gittik, ve zili çaldık.

Kısa bir bekleyiş ve ardından hayal kırıklığı. Kapıyı başka bir çift açmıştı. Evleri karıştırdığımızı söyleyerek özür dileyip binadan çıktık.

Hayal kırıklığıyla tekrar kampüse döndük ve rastgele bir banka oturduk.
İkimiz de çaresizdik, ne kampüs aynı kampüstü ne de şehir aynı şehirdi.

O anlık hissiyatla kendimi kaybedip birdenbire sinirlenmiştim. Ve bağırmaya başladım.

"O lanet taşın yüzünden oldu! Ne diye aldın ki ne diye yani!"

"Benim taşıma mı atıyorsun suçu? O taşı yere düşüren sendin hatırlarsan. Hem düşürüp hem geri almaya çalışırsan beni suçlayamazsın."

"Merak ettim ne var? Ayrıca taşı keyfimden düşürmedim yani. Sanki taşı alıp bizi bu duruma düşüren benim."

"Offf, şimdi böyle oturmuş kavga mı edeceğiz?" Kısa süreli iç geçirdim. Haklıydı. Birbirimize destek olmalıydık ama böyle davranırsak sadece köstek olabilirdik.

"Peki, kısa süreli ateşkes yapmalıyız. Bana olan nefretini burdan kurtulana kadar kesmen gerek." Göz devirip konuştu.

"Zor olacak ama tamam." Sanki ben çok meraklıydım ona. Tamam birazcık öyleydim ama şuan çok sinir bozucuydu.

"Her neyse şimdi gerçekten napacağız, bir plan gerekiyor nası geri döneceğiz."

Birkaç saniye duraksadı. Bu ani bir soruydu ve tabii afallamıştı.

"Bilmiyorum. Ama önce o sınıfa geri dönüp taşı daha dikkatli arayabiliriz. Sanırım geri dönmenin tek yolu o taştan geçiyor." Tekrar mantıklı bir karar vermişti. Açıkcası böyle bir durumda mantıklı kalmaya çalışmak epey zordu

"Evet sanırım öyle, ozaman gel gidelim. Ders başlamadan buluruz belki. Daha kayıt bile yaptırmadık."

"Bir de o iş var değil mi. Of gerçekten kaydı nasıl yapacağız. Neyse önce taşa bakalım belki gerek kalmaz."

"Umarım..."

Sınıfa doğru gitmeye başladık, gerçekten umarım bulabilirdik. Çünkü eğer taşı bulamazsak işimiz gerçekten çok zor olacaktı. Burada sonsuza dek kalmak... Düşüncesi bile tüylerimi ürpertmeye yetiyordu. Bir an önce geri dönmek istiyordum. Hemen, hatta hemen.