Ten pesymizm mój wrodzony,
W optymizm zamieniony.
Dał nadzieję zaślepioną,
Intuicję wypaczoną.
Dał marzenie szczęścia,
Gdzie się kończy moja męka.
Gdzie się życie już zaczyna,
Gdzie ktoś rany me obmywa.
Gdzie me serce też spotyka.
I już widzi tam motyla,
Co się w oczach tak odbija.
I się myśli mych domyśla,
Co się cisza tu odzywa.
I nie widzi we mnie siły,
Napotyka starch ukryty.
Tu się kończą moje rymy.
Bo są to zbyt wielkie rzeczy,
Bym je w wierszu miał opisać.
Nie jedno słowo je wyraża.
Mądrych słów się przyda zgraja.
Autoteliczne imponderabilia
Tworzące dekadencja degrengolady.
I metanoje flegmatyka.
Holistyczna i immanentna transcendencja miłości.
CZYTASZ
Czarne róże
PoetryKiedy płonie serce, zwykle słowa nie wystarczą. Kiedy boli, tkwi w udręce, ręce innych pomagają. Więc i smutki i radości, zawsze kiedy w sercu ogień, ja opiszę rymem moim i też trochę przyozdobię.
