Dreaming Upon the Celestial : My Life In 2033

CHAPTER 12

Liyen

Ang bilis ng mga araw. Sabi ko dati ang boring ng buhay ko at gusto ko maranasang magkaroon ng buhay na araw-araw excited kapag gumising. Nagkaroon nga ako ng buhay pero bakit araw-araw takot ako gumising?

Ang daming katanungan sa isip ko, kagaya ng kung papaano ako nabuhay sa kabila na ang alam ko ay patay na ako dapat. It supposedly in my past, at nasa future ako. Teka, hindi kaya nasaksak ako nung 17 pa lang ako? Kinapa ko ulit yung dibdib ko na sinaksak nung babae, pero kahit peklat wala akong makapa.

"Okay ka lang?"
Tumunghay ako kay Ace at bahagyang ngumiti at tumango.

"May tanong ako"

"Ano yon?" Tanong niya habang nakatuon ang pansin sa daan.

"May naikuwento ba ako sayo nung 17 ako?" He quickly glance at me.

"Like what?" Tama pa bang itanong ko sa kanya yun? Pero wala namang mawawala diba? Magtatanong lang naman ako.

I force my caugh before I spill the tea.

"Like, nasaksak ba ako or na hospital? o kaya, namatay tas bigla na lang ako nabuhay, yung mga ganon." Kumunot yung noo niyang tumingin sa akin gamit ang rearview mirror. Bigla tuloy akong na-conscious.

"Ha?" I hide my laughter. Minsan din pala'y may pagka slow siya.

"Anong ha? Sabi ko kung may naikuwento ba akong mga ganung bagay nung nagkakilala tayo?" Lalong kumunot yung noo niya at parang nawe-weirdohan na sakin. Di kalaunay bigla siyang tumawa.

Anong nakakatawa?

"Uy seryoso ako! "

"Wife kakanood mo yan ng mga sci-fi movies"
Napa awang ang bibig ko. Sinasabi ko na nga ba, di niya nanaman seseryosohin yung itatanong ko.

"Ace seryoso kasi ako!" Reklamo ko. Napahinto siya sa pagtawa at biglang tumahimik.

"Ace?" Tawag ko ulit sa kaniya. Tinusok ko ng hintuturo ko yung tagiliran niya, pero walang response. Hasyt! Dapat yata diko na tinanong. Baka mamaya nagiisip na tong nababaliw na ako.

Teka ayaw ba niyang tinatawag ko siya sa pangalan niya? Nag facepalm ako at kagat labing tumingin sa kanya.

"Hu-hubby!" He glance at me sideways and sighs. Bahagya na lang akong ngumiwi. Why am i calling him hubby.

"None" ako namn ng nagtatakang lumingon sa kanya. Galit ba siya?

"Sure ka ba? Wala talaga akong naikuwento?"

"Wala nga, kulit. Why did you even ask a question like that?"
Tanong niya ng di ako binabalingan ng tingin. I was taken a back. Shit! I was expecting him to ask this, but I'm not prepared to answer it. At saka bakit parang ang sungit niya sakin?

Nag iwas ako ng tingin at bahagyang tumikhim.

"Wa-wala, ma-may napanood lang ako ka-kahapon"

"Scifi? Do not apply the situation on movies into real life. Movies are mere fiction and made by imagination. I was just saying that...
He sighs before glancing at me.

"I was just saying that stop living into your imagination. Wife" mahaba at mahinahon niyang litanya. I just stared at him. Umiwas din ako ng tingin at nangalumbaba sa bintana ng kotse.

"Siguro nga tama ka!"

But in my situation, I don't even know if I'm still alive.
Can't guess the reason why I'm experiencing this. Can't even confirm if this is a mere dream, imagination or a reality.

Hays!

"I don't know what's the difference between real-life and dream."

"What? Come again?"