Minik Tasarımcı

30- Çok mu geç kaldık?

"EVET! " dedi Yağmur. Ve devam etti.

"SEVGİLİM."

.・。.・゜✭・

Kayra, Yağmurdan duyduğu sözden sonra büyük bir şaşkınlıkla onun yüzüne bakarken bizimde ondan geri kalır yanımız olmadığına adım kadar emindim.

"Yalan değil mi? Sırf beni sinirlendirmek için değil mi? "

Kayra'nın ilk defa bu yüzünü görüyor bu şaşkınlığımın iki kat daha artmasına sebep oluyordu.

Tıpkı inanmaya ihtiyacı olan bir çocuk gibi, inanmak için annesine yalvaran bir çocuk gibiydi şuan.

İnanmak için Yağmura yalvarıyordu.

Bunların doğru olmadığına inanmak için.

"Lütfen... " dedi titreyen sesiyle ve dolmuş gözleri ile ona bakmaya devam ederken.

"Lütfen... Doğru olmadığını söyle. "

Yağmur onun bu sözleri karşısında ona şaşkınlıkla bakarken ilk başta ağzını açamamış ancak daha sonra tekrar o ifadesiz ifadesini takınıp konuşmaya başlamıştı.

"Bunlar yalan değil. Gerçekler. "

Yağmur , Kayra'nın gözlerinin içine bakarak ona bunların yalan olmadığını haykırırken karşısındaki çocuk çoktan kendinden geçmiş gibi gözyaşlarını dökmeye başlamış ve yere doğru çökmüştü.

Kayra hıçkırarak ağlamaya başladığında onun bu haline daha fazla dayanamamış ve koşarak yanına gidip onun kolunu tutmuştum.

Tıpkı küçük bir çocuk gibi kafasını omzuma yaslayan koca adama hala şaşkınlıkla bakıyor ancak şuan bunun sırası olmadığını bilerek ona sıkıca sarılıyordum.

Kayraya sıkıca sarılmaya devam ederken tepemizde dikilip Kayraya acı ile bakan ancak bunu saklamaya çalışan Yağmuru görüp konuşmaya başladım.

"Yağmur. Söyle ona, yalan olduğunu söyle hadi! "

Yağmur ise ona söylediğim sözlerden ve uyarıcı bakışlarımdan kaçar gibi hızla uzaklaşmış ve bahçeye çıkmıştı.

Kayra hala ağlamaya devam ederken ellerini sırtıma koydu ve başını hafifçe omzumdan çekip bana baktı.

"Nazlı... " dedi hıçkırıklarının arasından küçük bir çocuk gibi seslendi bana.

"Ben onu çok seviyorum... Lütfen o da beni sevsin! Lütfen! "

Bana yalvaran bakışlar atan bu adama daha fazla dayanamamış ve onu sıkıca kendime çekip tekrardan sarılmıştım.

Biz sarılmaya devam ederken bahçenin kapısının açılıp kapanma sesiyle Sarp'ın Yağmur'un yanına gittiğini anladım ve gözümden düşen yaşları silerek Kayraya baktım.

"O zaten seni seviyor Kayra. Sadece seni sinir etmek için söyledi. O sadece seni seviyor, yıllardır sadece sen vardın onun için. Başka kimse yok. " dedim gerçekten inanmasını istediğim bir ses tonuyla konuşurken.

Hafifçe gülümsemiş ve gözyaşları yüzünden parlak parlak olan gözleri ile bana bakarken heyecanla konuşmuştu.

"Gerçekten mi? "

Onun bu heyecanlı haline ister istemez gülümsemiş ve bende onun gibi heyecanla konuşmuştum.

"Gerçekten tabiki! Daha fazla üzülme lütfen.  Kardeşimin böyle üzülmesini görmek beni de üzüyor. "

İstemsizce ağzımdan çıkan sözcüklerle Kayra büyük bir şaşkınlıkla bana bakarken "Kardeş mi? " diye sormuştu.

Kayranın çok küçük yaşta kardeşinin öldüğünü ve yıllardır kardeş hasreti çektiğini bildiğim için sorduğu soru gözlerimin dolmasına neden olmuş , bu masum hali ona olan sevgimin daha da artmasına neden olmuştu.

"Kardeşim." dedim ve devam ettim gözlerinin içine bakarken.

"Sen benim kardeşimsin. "

Zaten gözleri dolu dolu olan adam benim sözlerim ile az önce durduğu gözyaşlarını tekrar gün yüzüne çıkartmış ve tekrar bana sarılmıştı.

"Teşekkürler, çok teşekkürler! " dedi ve titrek bir nefes alıp heyecanla konuştu.

"Kardeşim... "

Bende onun sarılışına tekrar karşılık verirken yeni kestirdiği belli olan saçlarını ufak ufak okşamış ve "Canım kardeşim... " diye mırıldanmıştım.

Ben Kayrayı kardeşim kabul edeli çok olmuş ancak bunu ona bir türlü söyleyememiştim. Çünkü içten içe hep korkmuştum, ters bir cevap vermesinden ya da beni öyle görmemesinden.

Ancak şimdi tamamen emindim ki kollarımın arasında ağlayan bu çocuk hep bir kardeş hasretindeymiş.

Her an birini kardeşi olarak kabul etmeye hazırmış.

Hep bunu istemiş.

Ona bunu söylemek için çok mu geç kalmıştım? Bilmiyordum.

Çok mu geç kalmıştık?

Bunu bize zaman gösterecekti.

❃.✮:▹　◃:✮.❃

Ahhh, amına koyim çok duygusal bir insanım lanet olsuğğnn!!

Kayraları sevin👍onları üzmeyin, onlar kardeşimizdir.