ကူးပြောင်းလာပြီးနောက် ဘော့စ်က ငါလေးကို အပင်စိုက်ဖို့ တောင်းပန်နေလေရဲ့

အခန်း (၂၂)

Title: After Transmigrating, the Bosses Begged Me To Plant Land
Author: Come seven months
Translator: Empty

အပိုင်း (၂၂)

လူတိုင်းက အသီးတွေ ကောင်းမွန်ကြောင်း ချီးမွမ်းနေကြသည်။

အဘိုးဖေးက သူ ဘယ်လောက်တောင် ပျော်နေသလဲဆိုတာ မဖော်ပြနိုင်ပေ။

“ရှန်းထင်ရွှမ်းက အရသာရှိတဲ့ ဖရဲသီးတွေတင် စိုက်ထားတာမဟုတ်ဘူး၊ ဆီးသီးတွေနဲ့ မက်မွန်သီးတွေကလည်း ပထမတန်းစားတွေချည်းပဲ၊ ချိုမြိန်တဲ့ အရသာက ပါးစပ်ထဲမှာ လုံးဝ စွဲထင်ကျန်ခဲ့တာ၊ မင်းသာ တစ်လုံးစားလိုက်တာနဲ့‌ နောက်ထပ်ပိုပြီး စားချင်နေတော့မှာ “

အဘိုးဖေးက သူတို့ကို စားချင်လာအောင် ညွှန်းဆိုနေပေသည်။ သို့သော် သူတို့ မတတ်နိုင်ပေ။ ရှန်းထင်ရွှမ်း ယူလာသည့် အသီးများနှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များအကြောင်း တွေးမိပြီး သူတို့က မြည်းစမ်းချင်လာကြသည်။

သို့သော် ဤအရာက မဖြစ်နိုင်မှန်း သူတို့သိပေသည်။ ညနေခင်းတွင် ဧည့်သည်များစွာ ရှိပေသည်။ ဧည့်ခံပွဲကို ထောက်ပံ့ရန် ရှန်းထင်ရွှမ်း ယူဆောင်လာခဲ့သည့် အသီးများက သေချာပေါက် မလုံလောက်ချေ။

လူတိုင်းက စကားစမြည် ပြောနေကြသောအခါ တစ်ယောက်ယောက်က ရောက်လာခဲ့သည်။

ရှန်းထင်ရွှမ်းက သူမခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။ ဟိုး အသိအကျွမ်းတွေပါလား။

သူမက ချောမောသည့် အမျိုးသားနှင့် လှပသည့် အမျိုးသမီး စုံတွဲတစ်တွဲ ရောက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ဘယ်ဘက်ရှိ အမျိုးသားက ခေတ်ဆန်ပြီး ချောမောပေသည်။ ညာဘက်ရှိအမျိုးသမီးက သိမ်မွေ့ပြီး နှစ်လိုဖွယ် ရှိပေသည်။

နှစ်ယောက်စလုံးက အလွန် လှပစွာ အတူတကွ လာခဲ့ကြသည်။

ဖေးဝမ်ရှုက မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး ကြိုဆိုလိုက်သည်။

“သခင်လေးဖူ ဒီမှာပါ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ဝင်ခဲ့ပါ “

ဖူလဲ့ထျန်းက စာအုပ်ထဲမှ ဟီးရိုးဖြစ်ပြီး ရှန်းရွမ်နှင့်အတူ တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။ သူက တခြားအမျိုးသမီးကိုတောင် မကြည့်ချင်ခဲ့ပေ။