ကူးပြောင်းလာပြီးနောက် ဘော့စ်က ငါလေးကို အပင်စိုက်ဖို့ တောင်းပန်နေလေရဲ့

အခန်း (၄၀) (ခ)

Title: After Transmigrating, the Bosses Begged Me To Plant Land
Author: Come seven months
Translator: Empty

အခန်း (၄၀) (ခ)

ယခင်က စင်မြင့်ပေါ်၌ သစ်သီးတစ်သောင်းခန့်ရှိပြီး ယ‌နေ့တွင်မူ အားလုံးရောင်းထွက်သွား၏။ သို့သော်ငြား ရှန်းထင်ရွှမ်းသည် ကုန်ပစ္စည်းများ ပြန်ဖြည့်ရန် အစီအစဉ် မရှိပေ။

“နောက်ရက် အနည်းငယ်ကြာမှ “

[ဒါက စိတ်အခြေအနေပေါ်မူတည်ပြီး ရောင်းတာလား။]

[အစ်မလေးက ခေါင်းမာလိုက်တာ။]

[ငါ ရှင်းယွမ်ရှန်ကို သွားခဲ့တယ်။ အဲမှာ ဝယ်လို့ရတယ်။]

[ငါသာ မြို့တော် B မှာဆိုရင် သေချာပေါက် သွားမှာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ငါက တောင်ဘက်အစွန်ဆုံးပိုင်းမှာ။]

ရှန်းထင်ရွှမ်းသည် စင်ပေါ်ရှိသစ်သီးများအကြောင်း ဘာမှ မပြောခဲ့ပေ။

“ဒီနေ့ အပင်တစ်ချို့ ရွှေ့ပြောင်း စိုက်ခဲ့တာ၊ အပင်ကြီးထွားလာရင် ကြည့်ကောင်းမှာပဲ “ ရှန်းထင်ရွှမ်းသည် ယနေ့စိုက်ပျိုးထားသည့် ပန်းပင်များရှိရာဘက်သို့ ကင်မရာကို လှည့်ပြလိုက်ရာ ချီးကျူးမှုများစွာ ရလိုက်၏။

[ကြည့်ကောင်းလိုက်တာ။]

[ငါ အဲဒီမှာ နေချင်တယ်လေ။]

[ရှန်တူက အဲနေရာနဲ့ လုံးဝမတူဘူး။]

“ဒီနေ့ ရှင်တို့အားလုံးကို သခွားမွှေးသီးတွေ ပြမယ် “ နောက်ဆုံးတိုက်ရိုက် ထုတ်လွှင့်မှု၌ သူမသည် အားလုံးကို

[သခွားမွှေးသီးက ကြီးလိုက်တာ။]

[အဲဒါကို ဝယ်နိုင်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို အားကျတယ်ဟေ့။]

[လုံကန်က လိုင်ချီးသီးလောက် ကြီးတယ်နော်။]

[ငါ တကယ်စားချင်တယ်လေ။]

အချိန်နောက်ကျနေသောကြောင့် ရှန်းထင်ရွှမ်းသည် မဲနှိုက်ပေးပြီး တိုက်ရိုက်ထုတ်လွှင့်မှုကို ပိတ်ရန် ပြင်ဆင်နေစဉ် တစ်စုံတစ်ယောက်သည်‌ အောက်တွင် မှတ်ချက်ရေးသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

[သူ အရူးလုပ်တာ မခံနဲ့။ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ရဲ့သစ်သီးကို စားပြီး အစာအဆိပ်သင့်သွားတာ။ ဆေးရုံပေါ်မှာ လှဲနေတုန်းပဲ။ ငါ့ကို မယုံရင် ရှင်းယွမ်ရှန်ရဲ့ သူဌေးရဲ့ ရက်စက်တာကို ကြည့်ဖို့ Weibo ကို သွားကြည့်လိုက်။]