რა თქვი, რა მქვიაო?

თავი 11

*ორი თვის შემდეგ*

ვიკი pov:

ბანაკის ამბავი მორჩა. ძალიან გავერთეთ და კარგი იყო, მაგრამ ჩემზე მეტად იქ მაინც არავინ იმხიარულა. რატომ? იმიტომ, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე კარგი რაღაცეები მოხდა.

ნიკი იმ დღის შემდეგ, როდესაც ერთდ გვეძინა, შეყვარებულები გავხდით. ცოტა ხნის წინ ამ სიტყვის გაგონება, ჩემში ქრინჯს იწვევდა, ეხლა კი საერთოდ არა. ეს თითქოს ძალიან მომაბეზრებელი თემაა, მაგრამ სულ არც ისე მომაბეზრებელი.

მომოს დაბადების დღე ჰქონდა და ის 17 წლის გახდა.  (ამ ფიკში ეს სრულწლოვნობას აღნიშნავს, თორე ვაი) მე და მინა ვიყავით და ასევე ჩვენი მეგობრებიც: ჯანგვუნი, როუზე, სუნო და ნიკიტო.

ჩოი დედამისმა ფსიქიატრიულში წაიყვანა, ცოტა ვერ იყო კარგად. სახლში ყველაფერს ლეწავდა და არაფერს ტოვებდა. მისი ძმა კინაღამ მოკლა, მან კი სასამართლოში უჩივლა. და-ძმა იმდენად ვერ იტანდნენ ერთმანეთს, რომ არ ვიცი რა ვთქვა. ჩოის ძმას ჯეი ქვია და ისიც ჩვენი მეგობარია, მის დას სულაც არ ჰგავს და ამიტომ ვართ მაგის ძმაკაცები.

როუზე ჩემი ახლო მეგობარი გახდა. ორი თვეა რაც ვმეგობრობთ, თუმცა ისეთი გათამამებულიც არ არის. ნუ მოკლედ ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია.

ახალი ბავშვებიც გავიცანით: ჯეიკი და სანგვუნი. ჯეიკს მაგარი ძაღლი ჰყავს, სუნგვუნს კიდე მაგრა შეუძლია ციგურებზე კატაობა. 

ასე რომ ვთქვათ ჩემი ცხოვრება უკეთსობისკენ მიდიოდა, ყველაფერი სასიკეთოდ იცვლებოდა, მაგრამ მაინც მოხდა ისეთი რამ, რამაც ჩემი ცხოვრება ძალიან შეცვალა:

სკოლაში შევედი და კლასისკენ გავემართე, რა დროსაც მესმის ხმა:

_ვიკი, მოიცადე _უკან გავიხედე და დავინახე ნიკი.

_გელოდები მოდი ჩქარა.

_როგორ ხარ?_მითხრა და ჩამეხუტა, თან ხელი მომკიდა.

_არამიშავს, შენ?